Grrrl Power bij de Irrawaddy dolfijnen

Vanuit Phnom Penh ben ik een dag op en neer geweest naar Kratie, in het noorden. De grote attractie van Kratie zijn de Irrawaddy dolfijnen. Er zijn minder dan honderd van deze zoetwaterdolfijnen over tussen Kratie en de grens bij Laos en ze worden met uitsterven bedrijgt. De Irrawaddy dolfijn kan maximaal 2,75 meter lang worden. Dit is dan uiteraard het mannetje; het vrouwtje wordt niet langer dan 2,30 meter. Zij kan op de leeftijd van zeven jaar voor het eerst zwanger worden. Na 14 maanden dracht is het baby-dolfijntje dan 1 meter lang. Gemiddeld wordt de vrouwtjes dolfijn elke twee à drie jaar zwanger. Maar helaas overleven veel van de jongen het tegenwoordig niet. Men kent hier niet de exacte reden van, maar vermoedelijk speelt de vervuiling van de Mekong hierin een grote rol.
Maar voordat het zover was, moest ik eerst met de bus naar Kratie. Daar aangekomen stonden daar de gebruikelijke moto-chauffeurs te vechten om me naar het hotel van hun keuze te brengen. Een van deze moto-chauffeurs was een vrouw. Het hotel waar ze me heen bracht stond me niet echt aan, dus de volgende bracht me naar het volgende hotel. Hier ben ik gebleven. Deze moto-chauffeur geeft elke avond een uur Engelse les en vroeg mij mee te komen. Aangezien ik de dolfijnen pas de volgende dag wilde gaan bekijken, leek het me wel een leuke ervaring. Hij haalde mij om vijf uur op. De konderen waren volgens hem tussen de 16 en 18 jaar oud, maar ik weet zeker dat minstens een jongetje een stuk jongen was. De klas was een grote chaos. De bedoeling was dat iedereen een stukje over George Washington las, voor de uitspraak. Maar niemand luisterde naar de ander. Zelfs de docent was soms iemand anders iets aan het uitleggen. Na drie keer hetzelfde gehoord te hebben, wordt het saai. Laat staan twintig of dertig keer. De docent vroeg mij om het drie keer op te lezen. Daarna moest een leerling het oplezen en de ander het vertalen. Natuurlijk waren de leerlingen nieuwsgierig over mij. Maar ik dacht dat hij op het iend van de les ruimte voor vragen aan mij zou inruimen en probeerde de leerlingen aan te sporen om op te letten. Niet dat he hielp. Ik had me beter de moeite kunnen besparen en meedoen met het praten in de les. Het was de saaiste en runoerigste les die ik ooit heb meegemaakt.....
In de ochtend had ik de vrouwelijke motochauffeur gevraagd om me om zeven uur op te halen. Onderweg vertelde ze me een beetje over haarzelf en hoe het was om als enige vrouw tussen de mannen een business op te zetten. Het eerste jaar was erg moeilijk; ze had veel tegenwerking. Ook sommige klanten behandelen haar als prositue en vragen haar of ze met hun wil slapen. Dan legt ze uit dat ze hen overal heen wil rijden, maar dat ze hun handen thuis moeten houden.
De jongen die mij de avond ervoor mee naar zijn les had genomen, had me ook een paar dingen over haar verteld. Waaronder dat ze een slechte chauffeusse was. Dit terwijl ik me bij haar veel veiliger voelde dan bij hem. Dat heb ik haar dan ook verteld. Ook vertelde hij me dat ze een beetje gek was. Toen ik hem vreg waarom hij me dat vertelde, zei hij dat hij me alleen wilde waarschuwen om voorzichtig te zijn. Ik vermoed dat hij haar zwart wil maken, omdat ze vrouw is.
De dolfijnen zijn erg schuw. Je mag dan ook niet met ze zwemmen en moet rustig afwachten tot zij zich vertonen. Soms heb je geluk en zijn ze in een grote groep. Helaas had ik dat geluk niet en zag je er zo nu en dan een hier, en dan weer daar. Het was dus opletten geblazen. Soms hoorde je ze, maar waren ze alweer onder water verdwenen. En soms spoten ze water. Het is niet helemaal duidelijk waarom ze dat doen, maar ze doen dit tijdens het jagen op vis. Een ander karakteristiek is de platte snuit die ze hebben. Het was een fantastische ervaring om deze zeldzame dolfijnen te mogen zien. Een die ik niet had willen missen.
’s Middags ben ik met de bus teruggegaan naar Phnom Penh en vanmorgen ben ik naar het Koninklijk Paleis te gaan. Volgens de LP zou het in de tuinen een oase van rust zijn. Maar dan moeten ze niet een buslading Japanse toeristen en een paar busladingen met kinderen die op schoolreisje zijn loslaten. De grootste bezienswaardigheid is de Zilveren Pagode. Maar toen ik richting uitgang liep, wist ik nog steeds niet waar die was. Gelukkig verkochten ze wat kaarten met de namen erbij geschreven. Ik was er wel geweest, maar heb meer goud dan zilver gezien. Ik lees net in de LP dat ik wat beter op de vloer had moeten letten. Er liggen namelijk 5000 zilveren plavuizen die één kilogram per stuk wegen. Voor mij was het gewoon een andere tempel, de zoveelste. Ik ben een beetje uitgekeken op tempels (maar zal huis niet de tempel der tempels, Angkor Wat, niet over gaan slaan).