Thuiskomst

Het is alweer even geleden dat ik geschreven heb en ondertussen ben ik ook alweer bijna twee weken op Nederlandse bodem. Dus tijd om te beschrijven hoe het was om thuis te komen.
Ik ben vanaf Bangkok naar Londen gevlogen. In het vliegtuig werd ik al getracteerd op een leuke tuiskomst. Het erste stuk vloog ik van Bangkok naar Doha (ergens in het Midden-Oosten). Tegenwoordig heb je in veel vliegtuigen je prive-dvd speler en die had ik dan ook. Na een beetje zoeken kwam ik een documentaire over boogie-woogie tegen. Halverwege zag ik ineens iemand die ik kende uit de rock & roll scene; een contrabassist uit Portugal die Nuno heet. Ik kon mijn ogen niet geloven en heb een paar keer teruggekeken. Maar het was hem echt. (Ik heb het er het weekend daarop nog met hem over gehad.)
De tweede verrassing kwam in het volgende vliegtuig. Ik zat naast een man en we knoopten een gesprek aan. Gaandeweg kwamen we er achter dat onze muzikale voorkeuren (zo goed als) gelijk waren. Zijn eerste muziekliefde is R&R en de mijne rockabilly. De meesten onder jullie weten het verschil waarschijnlijk niet eens, zo dicht ligt het bij elkaar. Hoe groot is de kans nou dat van alle mensen in het vliegtuig wij net naast elkaar kwamen te zitten? We hebben hadden in ieder geval genoeg gespreksstof.

Het was de bedoeling dat ik in Londen bij iemand zou logeren die ik in Laos had leren kennen. Maar net dit weekend zou ze verhuizen. Na een paar noodkreten op MySpace bood een vriendin uit de buurt van Nottingham mij aan om bij haar te komen logeren. Zij en haar vriend waren ook al een paar keer bij mij geweest en ik wilde ze graag een keer opzoeken. Maar omdat ik geen treinkaartje gereserveerd had, kostte het bijna 50 pond. (In totaal zou ik in een week tijd 150 pond kwijt zijn aan het openbaar vervoer in Engeland.) Het was erg leuk om haar weer te zien. Helaas was haar vriend op dat moment aan het optreden in Australie, maar ik zou hem het weekend daarop te zien krijgen. Wat ook heerlijk was, was om in een thuis terecht te komen. Niet alleen in een huis, maar een echt thuis. En omdat zij die maandag moest werken, heb ik het genoegen gehad om weer eens te mogen koken. O, wat heb ik dat gemist!
Maandagavond heb ik de trein weer gepakt naar vrienden (en mijn petekindje) in Durham. Het was ook heel fijn om hen weer te zien. En mijn petkindje is ook fantastisch. Jammer dat ze geen Nederlands lezen en zien hoe ik hun dochtertje ophemel. Mijn vriendin had de dinsdag vrij kunnen krijgen, en we zijn met ons drieen (zij, haar dochter en ik) naar de cathedraal geweest. Ik geloof dat het een van de mooiste van Engeland is. Hij is in ieder geval heel groot. En mooi dus. Omdat mijn vriendin in een rolstoel zit, en Durham nou niet bepaald de meest toegankelijke plek voor rolstoelgangers, moesten we ons toch een beetje beperken met de sight-seeing.
De volgende dag was haar echtgenoot 's middags vrij en zijn we, weer met mijn petekind uiteraard, maar zonder mijn vriendin, weer Durham ingegaan. Maar nu met de bus (hij was al bezig met het halen van zijn rijbewijs voordat ik vertrok). We hebben dus veel gelopen en daar leent Durham zich uitstekend voor. In Durham bevindt zich overigens de derde universiteit van Groot-Britannie, na Oxford en Cambridge. Het bruist er dus van leven.

Donderdags zou ik een lift krijgen van iemand om naar de rockabilly rave in Zuid-Engeland te gaan. Maar laat degene zijn auto nou net kapot gaan. En verder was er niemand uit die hoek van Engeland die die kant op zou. Dus weer moest ik met het openbaar vervoer. Nu zijn de treinen en bussen sinds ik geregeld in ENgeland kom stukken verbeterd. Maar zoals ik al schreef, hebben ze dat ook flink doorberekend in de prijzen. Het voordeligst was dan ook eerst de coach (lange afstandsbus) naar Londen te nemen en vandaar de trein. Gelukkig had mijn vriendin uit Nottingham me aangeboden om met uit Rye op te halen.

Het was fantastisch om mijn vriendin uit Sandwich, waar ik het huisje me deelde, weer te zien. En de eerste avond zag ik weer zoveel oude bekenden. Sommigen, die me wel gevolgd hadden, wisten niet dat ik terug zou zijn. Het was zo'n god gevoel!
Helaas verliet dit gevoel me de tweede avond en het was alsof ik niet een jaar was weggeweest. En jammer genoeg heeft dat gevoel me niet meer verlaten. Dus voordat ik in Nederland was, voelde ik me alweer thuis.....

Gelukkig kon ik met Dennis en Jenny mee terug naar Rotterdam rijden. Ik heb als vanouds heerlijk met HJ zitten ouwehoeren, zoals alleen HJ dat kan. En Sierk uit Leeuwarden reed ook mee, dus ook in de trein had ik gezelschap.
In Steenwijk verbaasde ik me erover dat ik mijn moeder niet op het perron zag. Dus ik dacht dat ze dan wel in de auto op me zou zitten wachten. Er werd op een ruitje getikt en tot mijn stomme verbazing zag ik daar Natasja (mijn zus, die in Denemarken woont) staan. Ze was naar Nederland gekomen met haar twee dochters. Dat was mijn allermooiste verrassing. Op donderdag kwamen Wolter (haar echtgenoot) en Dennis (hun zoontje) ook. De familie was compleet. Heerlijk!!!!!!!!

In de trein luisterde ik een voicemailbericht af van de P&O funtionaris van mijn oude werk. Of ik wel contact mt ze op wilde nemen, want ze zatn om arsen verlegen. Dus vanaf aanstaande maandag heb ik voorlopig voor anderhalve maand werk. Wat een thuiskomst.

Nadat mijn zus en haar familieleden weer naar Denemarken vertrokken waren, hebben mijn moeder en ik het zomerhuisje schoongemaakt. En ik probeer me daar nu alweer een week te settelen. Je kunt niet niet voorstllen hoeveel er nog te doen valt in zo'n week. Omdat ik maandag ook weer aan het werk ga, werd het gisteren ook hoog tijd om even wat meer kleren op te zoeken. Ik wist dat ik veel had..... Maar zoveel? Ik schrok er gewoon van. Ondanks dat ik een doos vol heb laten zitten (om deze later op e-bay te zetten, dus als iemand belangstelling heeft...), hangt en liggen er twe kasten vol. Ik heb mijzelf voorgnomen dat ik voorlopig niets mag kopen. Miischien is dat toch een van de dingen waar je in gaat relativeren. Dat doe je trouwens ook als je in de supermarkt komt en door de keuzemogelijkheden niet meer weet wat je moet kiezen. En door zo'n reis ga je nog veel meer relativeren, maar daar ga ik jullie nu niet mee vervelen. Het verhaal is al lang genoeg geworden. En dit was dan nu echt het allerlaatste verhaal op deze weblog. Bel of mail me maar eens.