Oud en nieuw

Wij zijn op dinsdag weer naar 'el campo' gegaan, omdat William hier nog wat dingen wilde doen. Eigenlijk wilde hij het cement op de parkeerplaats klaar hebben voor oud en nieuw, maar de anderen moesten werken zodat er niet genoeg mankracht was. In plaats daarvan heeft hij een stukje land schoongemaakt om daar de meegebrachte bloemzaadjesen groenten te laten ontkiemen. Verder heeft hij de cacti en bomen bijgesnoeid en nog wat lampen opgehangen.
Op 30 december werd er een varken bezorgd. Deze werd in een klein hokje gestopt. Ik zei dat het te klein was, maar het was maar voor één nacht, omdat het de volgende dag geslacht zou worden. Dat varken kostte 4500 pesos, hetgeen overeenkomt met bijna 100 euro. Dit bedrag wordt door iedereen gezamelijk betaald, dus ook door ons.
De volgende ochtend werd het naar een plek achter het huis gebracht en op een groot bananenblad gelegd. Er waren drie man voor nodig om hem daar te krijgen. William vertelde me dat hij niet kon kijken hoe het geslecht werd en had het touw dat om zijn nek zat vast om dat om een boom heen te houden zodat het varken niet alle kanten op kon lopen. Het werd door twee man, waaronder Ramon, de vader van William, op zijn rug gelegd en door de vierde man werd een mes in zijn hart gestoken. William vertelde me later dat dit de meest diervriendlijke manier van doden is, omdat het het snelste gaat. Zoals gewoonlijk vindt iedereen het vreemd dat ik er geen moeite mee heb om hiernaar te kijken. Ik weet niet of dat dat is omdat ik vegetariër ben, vrouw, niet gewend ben aan deze dingen of een andere reden. Maar ik heb hier nooit moeite mee gehad. Bovendien is dit diervriendelijker dan hoe het in het slachthuis in Nederland gaat. Daar nwordt het dier eerst geëlectocuteerd aan twee kanten van het hoofd en vervolgens wordt er een spies in de halsslagader gestoken. Vaak zijn de dieren nog deels bij bewustzijn. Verder hebben ze al veel stress gehad onderweg naar het slachthuis. Terwijl de dieren hier een veel beter leven hebben gehad alvorens geslacht te worden. Dus nee, ik heb hier geen moeite mee. Wat niet betekend dat ik het vlees wil eten.
Na het doden van het varken werd het korte tijd met rust gelaten om het te laten bloeden. De hele ochtend stonden er al grote pannen met water op het vuur. Ik dacht dat het voor het eten was, maar dit was bedoeld om het varken te scheren. Het het water werd over het varken gegoten door Ramon en daarna door een ander geschoren, tot en met de poten aan toe. Ik vroeg waarom dat nodig was, omdat het mij leek dat het wel zou verbranden in het vuur. Maar dat blijkt niet zo te zijn. En niemand hier wil de haren eten, zoals Ramon mij vertelde. Ik vetelde Ramon dat ik eens (op wintersport) in Frankrijk was, waar varkenporten met haren erop geserveerd werden. Iedere Nederlander aan onze tafel gruwelde hiervan, behalve twee meisjes die het, net als de Fransen, een delicatesse vonden. Ramon begreep dit ook niet.
Daarna zijn WIlliam en ik teruggereden naar Santiago. Zoals gewoonlijk was er weer iets mis met de auto die we van zijn broer Guzman geleend hebben. Hij had van iemand gehoord over een man die goed is met gas en die hebben we gezocht en gevonden. Hij heeft het gas gerepareerd en eindeljk stopt de auto niet meer zomaar en ook heeft hij meer kracht. Daarna zijn we eerst boodscahppen gan doen om mee te nemen (vooral voor mij omdat ik geen vlees eet) en daarna naar zijn zus Gisela gereden. WIlliam wilde zijn vlechtjes opnieuw laten invelechten en ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om mijn nagels te laten lakken. Omdat hier voor nieuwjaar nieuwe kleding wordt gedragen en ik vlak voordat we weggingen een rok en jasje in bruintinten had gekocht, had WIlliam me gevraagd dit mee te nemen voor nieuwjaarsdag. Voor erbij had ik een lichtgroen bloesje meegenomen. Daarom heb ik de kleuren bruin en groen uitgezocht. Wilmi en Yanisel waren mee en samen hebben we een tekning uitgezocht. Wilmi heb ik het laatste woord laten hebben en hij heeft uiteindleijk gekozen voor een muzieksleutel en notenbalkje.
Daana heb ik mijn wenkbrauwen nog laten doen. Ik dacht dat ze geëpileerd zouden worden, maar de kapster hier scheerde ze weg. Toen ik Gisela daar later naar vroeg vertelde ze me dat hier ook wel geëpileerd wordt.
Weer terug bij Gisela heb ik even snel een bericht naar mijn moeder gestuurd en mijn whatsapp en mesenger gecheckt. Voor meer was geen tijd omdat we weer gingen, dit keer naar de casita. Daar hebben we snel wat dingen bij elkaar gezocht die we vergeten waren en daarna zijn we naar 'el campo'gereden om oud en nieuw met de familie te vieren. Ondertussen zat het varken aan het spit boven het vuur achter de buitenkeuken. De man die het varken gedood en gescoren had, zat erbij om het geregeld te draaien. Voor het spit wordt hier hout gebruikt dat aanwezig is. De man heeft er de hele dag en nacht bij gezeten.
De vrouwen zorgen hier voor het eten. Een feest hier bestaat, net als in veel andere landen, uit veel eten, harde muziek en sommige mensen dansen. Zo goed als iedereen hier kan dansen, maar niet iedereen danst altijd.
Het was een beetje onduidleijk wanneer het precies 12 uur was. Maar op een gegeven moment begon iedereen hier elkaar een gelukkig nieuwjaar te wensen. Er werden hiervoor drie zinnen cq. woorden gebruikt: ,,Un buen nuevo año", ,,Een gelukkig nieuwjaar", ,,Felicidades", wij zouden dit vertalen als ,,Gefeliciteerd", en die andere ben ik vergeten.
Daarna zijn we met een aantal met de auto, zoals hier al snel de auto gebruikt wordt, een rondje gaan rijden. Op twee plaatsen zijn we langer gebleven. William had de guërra bij zich en was hier bijna de hele tijd op aan het spelen. Ondeertussen heb ik gedanst met zijn beide tweelingbroers. Omdat ik helemaal kapot gebten ben door een klein insect dat hier alleen in de bergen aanwezig is en juist overdag actief is, heb ik op mijn benen overal rrode plekken zitten en zijn de pijnlijk en opgezet. Dat dansen deed er niet veel goed aan en aan het einde van de nacht waren mijn benen erg pijnlijk. Ik wilde steedse zeggen dat ik niet meer wilde dansen, maar dansen is zo fijn om te doen. Hier wordt voornamelijk 'musica typica', bij ons meer bekend als 'merengue', gedanst. Ik heb dit nooit erg leuk gevonden, ook omdat ik het altijd erg saai gevonden heb; links-rechts-links-rechts (of andersom). Ondertussen ben ik er aan gewend geraakt en begin het zelfs steeds leuker te vinden om op te dansen. Op een gegeven moment zouden we vertrekken, we zaten zelfs al in de auto's, toen de andere broers kwamen. Ik was erg moe en had, zoals al eerder gezegd, zere benen, dus ik ben in de auto gebleven om een beetje te slapen, terwijl de anderen weer uitstapten en verder gingen feesten. Daarna zijn we naar een andere plek gereden, waarik verder ben gaan slapen. Op een gegeven moment kwam William vragen of ik naar huis wilde. Toen ik aangaf dat inderdaad te willen, gingen we tot mijn verrassing lopen. Hij zei dat het niet ver was, maar als k geweten had dat we maar 100 meter van het huis waren, was ik eerder alleen naar huis gelopen (als dat gemogen had).
De volgende dag werd ik wakker van het geluid van gehak. Op dat moment besefte ik me niet dat het het geluid was van het varken dat in stukken gehakt werd. Toen ik opstond, stond er een grote pan in de keuken met stukken gebraden varken erin. Dat was dan ook tevens het ontbijt voor iedereen, behalve mij. In Santiago had ik 'sour cream' gekocht, wat nog het meeste lijkt op de kwark die wij kenne. Daarmee kan ik mijn favoriete ontbijt maken, bestaande uit verse fruit, 'kwark', muesli en honing. Als fruit eet hier hier bijna dagelijks 'lechoza', oftewel ... Daarnaast verkopen ze hier langs de weg veel ananas, bananen en mandarijnen. In de supermarkt verkopn ze ook ander fruit zoals kiwi's. Advocaat wordt hier ook veel gegeten, maar als groente en niet als fruit. Ze kijken mij altijd raar aan als ik het als ontbijt met mijn fruit eet. Geregeld krijg ik ook fruit aangeboden van de een en ander. Meestal hebben de mensen het dan bij hun zelf thuis aan de boom hangen en eten het toch niet op. De eerste keer dat ik dat hoorde, werd ik er gewoon verdrietig van dathet fruit dat bij ons zo duur is, hier gewoon ligt weg te rotten omdat niemand het eet. Ook wordt hier veel fruit geëxporteerd, voornamelijk fruit uit Constanza. Het moet dan namelijk wel aan bepaalde voorwaarden voldoen.
In de ochtend kwamen er een aantal mensen uit Santiago aan, waaronder Samuel die in de 'casita' van William slaapt nu wij er niet zijn. Vooral nu William met mij is en zelfs in Nederland geweest is, denken veel mensen dat er iets te halen valt.
Wij zijn met deze mensen, bestaande uit Samuel, een stel en nog een vrouw/vriendin van hen(?), drie broers van William, William en ik op zoek gegaan naar een rivier om in te baden. William en ik hadden als eerder geprobeerd een rivier te vinden om in te baden, maar alles is droog. Ook deze dag vonden we geen rivier om in te baden. Wel zijn we onderweg een paar keer gestopt om met de mensen daar te socializen en te dansen. Op een gegeven moment vertelde een man dat er een ambermijn was daar. We zijn daar op een gegeven moment met een heel stel heen gelopen. Guzman, waarmee ik al eerder het dichtsbijzijnde deel van de mijn bekeken had, vertelde dat er 7 mensen waren omgkomen daar. Later hoorde ik van William dat ook de eigenaar van de mijn omgekomen was.
's Avonds zijn we naar een feest in de buurt gegaan waar de band waar Chiki, de man van Gisela, in speelt, speelde. Deze band is hier erg populair en de mensen gingen helemaal uit hun dak. Iedereen ging staan, wat hier erg ongebruikelijk is, en stond te springen en schreeuwen. Uiteraard werd er ook veel gedanst. Ik had William gezegd dat ik niet veel wilde dansen omdat mijn benen pijn deden en hij mij vaak probeert te koppelen omdat hij weet dat ik graag dans en hij daar veel minder om geeft. Daardoor heb ik alleen met een broer van William gedanst. Ook Milagro, de vrouw van Moreno, en Moreno hebben veel gedanst. Toen de band afgelopen was, was het feest ook zo goed als afgelopen, hoewel er nog wel muziek gedraaid werd. De meeste mensen vertrokken echter. Ook wij zijn vertrokken om ergens anders verder te feesten.
De volgende dag vertelde William me mijn rode broek aan te trekken terwijl hij met zijn broer weg ging om diens auto te laten repareren. Toen hij terug was, zijn we naar zijn familie gereden die hier in de buurt als een cluster bij elkaar woont. Nadat we daar een tijd doorgebracht hadden, reden we terug waarbij we zijn broers een aanverwanten tegenkwamner bij de rivier. William had Yanisel beloofd haar rijles te geven, hoewel Yanisel nog maar 12 jaar is. Op een open grasveld heeft hij dat gedaan. Hier wordt normaliter met een automaat gereden, wat in het begin gemakkelijker is dan een auto met versneliingen zoals bij ons. Ook de andere kinderen heeft hij laten rijden. Ik dag dat Frameli een beetje verdrietig keek en vroeg haar of ze ook wilde rijden. Ze zei van niet, maar ik had het gevoel dat ze dat wel wilde. Met haar 5 jaar is ze te klein om bij de pedalen te kunnen komen, dus ik vroeg William haar op schoot te nemen zodat ze in ieder geval kon sturen. Gelukkig begreep WIlliam gelijk wat ik bedoelde en Frameli had het duidleijk naar haar zin.
De rest van de familie en vrienden waren ondertussen zand aan het scheppen in de rivier en ook William ging uitereerd helpen. Terug bij huis had Gisela ondertussen gekookt. Wij hadden tussen de middag bij defamilie gegeten. Ik vermoed dat dit het middageten was, maar ondertussen was het al eind van de middag geworden. Gisela zei dat we lang weggebleven waren. Na wat gegeten te hebben zijn we met Wilmi, het zoontje van William, en nog een van de kinderen, nog een stukje gaan rijden. Teruggekomen is William gaan rusten en in slaap gevallen. Ik had geen idee wat de bedoeling was voor deze zaterdagavond, toen Gisela mij vroeg of ik met hen mee wilde gaan. Ze gingen wel al bijna weg, zodat ik te weinig tijd had om me te wassen en make-up op te doen. Niet dat ik daar nou heel erg mee zit. Ik begreep niet helemaal wat de bedoeling was, maar liet het maar over me heen komen. Eigenlijk dacht ik dat we naar een feest gingen, maar we bleken naar dezelfde familie te gaan als waar William en ik die dag geweest waren. Ik heb daar bij een paar vrouwen gezeten, waarschijnlijk nichten van William, want iedereen hier is nicht of neef of daar het kind van. Toen ik wat ging rondkijken, bleek dat men pasta aan het koken was op open vuur. De pasta stond wel erg lang op het vuur, wat, toen er eindelijk gegeten werd, goed te proeven was. De pasta werd opgdiend met tomatensaus waar enkele groenten in verwerkt waren, en droog brood. Oké, ik weet het, ik ben een fijnproever cq. verwend.
Op een gegeven moment kwamen een paar buren langs, te weten een (Dominicaanse) vrouw en haar Zwitserse man. Die vrouw sprak veel. Waarschijnlijk anticiperend op wat we over haar zouden denken vertelde ze onder andere dat ze niet gek is, intelligent is en niet arm. Ze heeft twee huizen, vertelde ze, een hier op het platteland en een in Santiago. Ze vertelde een kiosk te hebben omdat ze ervan houdt om met mensen om te gaan. Dat was wel duidelijk. Van Gisela hoorde ik de volgende dag dat ze geïnteresseerd wat in een van de broers, terwijl ze getrouwd is met die Zwitser. Ze zijn sinds 10 jaar samen en hebben 8 jaar in Zwitserland gewoond. Sinds anderhalf jaar woont zij weer op de DR, terwijl haar man daar is. Hij spreekt niet meer dan een paar woorden Spaans, wat ik niet begrijp. Als ik hem geweest was, had ik al lang in ieder geval basis Spaans geleerd. Waarschijnlijk omdat haar man nauwelijks Spaans spreekt, sprak die vrouw tegen mij alsof ik ook nauwelijks Spaans spreek, terwijl ik me ondertussen aardig kan redden. Ze zei dan dingen als: ,,Ik, man, samen, hier. Man, werk, Zwitseland.", in plaats van: ,,Mijn man en ik zijn nu samen hier", en ,,Mijn man werkt in Zwisterland."
Vandaag zijn de mannen al vroeg begonnen met cement te leggen op het pad en de vrouwen met koken voor de hele meute. Behalve de broers en familie zijn er ook een paar vrienden gekomen om te helpen, waarvan er enkele ervaring hebben met huizen bouwen en cement. Ook dat gaat hier anders dan in Nederland. Het zand dat gisteren uit de rivier geschept is, wordt vermengd met cement dat van de week geleverd is en met water. Dit gebeurd op het pad, want een cementwagen hebben ze alleen in de boofdstad (dat is met verteld althans). Dat wordt vervolgens in een kruiwagen geschept om te vervoeren en daarna op het te maken pad. Daarna wordt het gladgestreken met een plank en speciale schep die ik Nederland ook wel gezien heb, maar waarvan ik niet weet hoe die genoemd wordt. Vervolgens wordt er weer cement overheen gestrooid. Over het cement dat vanmorgen gelegd is, kan nu tegen het eind van de middag overheen gelopen worden. Morgen kan er overheen gelopen worden en aan het eind van de dag is het voldoende uitgehard zodat de auto's erop geparkeerd kunnen worden.
6 december is het 'Diá de los Reyes' oftewel Driekoningen (?). WIlliam had mij gevraagd om in ieder geval tot daarna te blijven, daarom vlieg ik de zevende terug. Nu verteld hij me dat het morgen gevierd wordt, omdat het midden in de week valt en de regering daarom besloten heeft het op maandag te vieren. Eigenlijk zouden we vandaag terug naar Santiago rijden, maar William vroeg me of ik per se vandaag terug wil en dat is niet zo. De voornaamste redenen voor mij om terug te gaan naar Santiago zijn de steekinsecten. Vandaag had ik een blood topje aan en blijk ik ook op de rug gestoken te zijn.
Het plan is om met zijn allen naar het strand te gaan. Ik weet dat de kinderen graag naar het strand willen, omdat ze me dat van de week verteld hebben. Maar hun ouders zijn, voor zover ik weet, van plan om vandaag naar Santiago te gaan. Ik weet niet of ze moeten werken of toch langer kunnen blijven.