De eerste ervaringen

Het leuke van leven onder de Dominicanen is het gevoel krijgen hoe het leven hier is. Zoals elke cultuur zijn er goede dingen en minder goede dingen te vertellen. En het beste is om het vanuit mijn eigen ervaring te vertellen. De eerste keer dat ik hier was, was ik in een resort en ontmoette ik mijn vriend. Ik had nog een week extra en ben toen met hem meegegaan naar 'el campo' in de bergen, oftewel het platteland, naar zijn vader. Het huis van zijn vader heeft hij zelf gebouwd. Toen we aankwamen was alles donker, omdat er geen electriciteit was. Pas de volgende ochtend kon ik rondkijken hoe alles er uitzag. De onderkant van het huis is van cementblokken en de rest bestaat uit hout. De meeste huizen op het platteland zijn zo gebouwd. Tegenwoordig zijn er ook huizen die helemaal uit cementblokken opgebouwd zijn. En de huizen zijn geverfd in de mooiste kleuren, voornamelijk pasteltinten. Voor de ingang van het huis van zijn vader is een soort van veranda. Dan is er een langgerekte woonkamer met aan de linkerkant een bank en daarna stoelen die bij een bak horen. Voor die stoelen staat een kleine ouderwetse televisie. Aan de rechterkant zijn twee openingen met gordijnen ervoor die naar slaapkamers leiden. De eerste slaapkamer is van zijn vader en zijn partner (de moeder van mijn vriend is overleden). De volgende slaapkamer heeft twee bedden, waarvan wij er in een sliepen. Daarachter is nog een slaapkamer waar het zoontje van mijn vriend, die ook meegekomen was, sliep. Achter de kamer en naast de laatste slaapkamer is nog een kamer die niet echt gebruikt wordt. Achter de derde slaapkamer is de 'bano', oftewel de badkamer. Hier is een toilet aanwezig waar je handmatig een emmertje water op gooit nadat je gebruik hebt gemaakt van het toilet. Als je op het toilet zit dan staat voor je een (oude) wasmachine en naast je heb je een muurtje met aan de andere kan de 'badcel'. Baden gebeurd hier middels een emmer water en een kleinere emmer waarin je water doet om over je heen te gieten. Dit was mij niet vreemd, want ook in India heb ik me zo gebaad.
Aan de linkerkant van het huis staat een apart gebouw met daarin de keuken en twee opslagruimtes voor cacao. Cacao en andere producten (fruit zoals mango's en bananen) zijn de bestaansmiddelen daar. Aan de achterkant is nog een keuken met een open vuur. Oorspronkelijk werd er overal zo gekookt en veel oudere mensen geven er nog steeds de voorkeur aan om zo te koken. De partner van zijn vader heb ik zowel buiten als in de keuken zien koken. Toen we er waren lagen de cacaobonen te drogen en de kippen liepen er door heen. Ook in de keuken liepen de kippen gewoon rond. Wat wel opvallend is, is dat er in 'el campo' wel stromend water is, wat uit de rivier komt en dus relatief schoon. De mensen drinken dit water dan ook gewoon. Omdat ik in Peru erg ziek ben geeest waarbij ik uitgedroogd in het ziekenhuis terecht kwam met een amoebendysenterie, kocht mijn vriend speciaal voor mij water.
Het leven daar op mij komt vrij relaxt over. Niet dat de mensen niet hard werken, want dat doen ze wel. Althans sommigen, want er zijn er ook die weinig doen, de hele dag rondhangen en veel drinken, vooral rum van het Dominicaanse merk Brugal. Zoals ik al geschreven had, is het voornaamste middel van bestaan de landbouw. De vader van mijn vriend verbouwd onder andere cacao en koffie. Achter het huis verbouwd hij nog steeds van alles, zoals bananen, en hij heeft verbouwd geregeld groenten voor eigen gebruik.
Het voedsel hier is vrij eenvoudig. Men eet veel rijst, yuca, kip, varkensvlees en bonen. Bijna overal wordt kippebouillon in het eten gebruikt. Wat het lastig maakt als je, net als ik, vegetariuër bent. Gelukkig respecteerdt mijn vriend dat en houdt hij hier rekening mee door het aan iedereen uit te leggen wat ik wel en niet kan eten.
We hebben ook in de rivier gebaad. Toen we daar heen gingen leek het grootste deel van de bewoners daar familie van hem te zijn. Op de Dominicaanse Republiek is het gebruik van een bikini aan kinderen voorbehouden, wat ik als westerling niet gewend ben. Daarnaast wordt er over het badpak een broekje en vaak ook een t-shirt gedragen. Gelukkig heb ik ondertussen een leuk badpak met rokje kunnen vinden wat ik hier zonder bezwaar van mijn vriend kan dragen. Maar zelfs een gewoon badpak is voor hiet te bloot voor een volwassene.
Verder is muziek hier heel belangrijk. De muziek die in de bergen en in en rond Santiago (de los Caballeros) voornamelijk wordt gespeeld is 'musica typica', oftewel merengue. Bijna iedereen lijkt ook wel muzikant te zijn en te kunnen dansen. Merengue is wat dat betreft vrij gemakkelijk, want je stapt met je voeten links, rechts, links, rechts als man en als vrij het omgekeerde. Daarbij moet je wel opletten om niet als Hollandse boer je heupen precies de verkeerde kant op te bewegen. De heupen horen gelijk met de voeten te gaan. Dus als je je voet op de grond zet, gaat de heup vanzelf mee naar beneden. En als toeschouwer heb je een goed uitzicht, want de meeste achterwerken zijn goed gevormd en een plezier om naar te kijken. Naast de merengue is de meest belangrijke muzieksoort de bachata. Deze muziek is melodieuzer en de dansstappen zijn net iets anders. Hiervoor wordt een vierkwartsmaat gebruikt, waarbij de laatste stap een tap is. Veel westerlingen gooien hierbij de voet of heup omhoog, maar dit zie je de Dominicanen niet doen. Ook wordt in het westen veel voetnwerk gebruikt en draaien gemaakt. Het doen van voetenwerk wordt Dominicaanse bachata genoemd, maar hier zie je dat nauwelijks. Je hebt nog veel meer muzieksoorten met elk hun eigen manier van dansen, oude en nieuwe soorten. Onder de oudere muzieksoorten vallen bijvoorbeeld son en bolero. Een nieuwe muzieksoort die hier veel gedanst wordt is de reggaeton. Iets wat ik niet fijn vind hier, is dat de muziek vaak zo hard staat, dat je oren er pijn van doen. Volgens mij zouden de oudere mensen lalemaal doof moeten zijn, maar ik heb nog geen ouderen ontmoet die doof zijn. Het lijkt wel dat als de muziek niet hard staat, de mensen geen plezier kunnen hebben.
Een ander belangrijk verschil met het westen is het uitgaansleven. Als je hier uitgaat, regel je een tafel en zit je de hele avond wanneer je niet aan het dansen bent. Je bestelt je drinken en deelt dat; dus bijvoorbeeld een grote fles bier, of een fles rum. En je kunt ook niet zomaar met iedereen dansen. Dansen met iemand die aan je tafel zit, en dus familie is of een vriend, dat is in het algemeen geen probleem. Tenzij je te maken hebt met een jaloerse partner, want dat is hier niet ongebruikelijk. Gelukkig is mijn vriend niet jaloers en mag ik van hem met anderen dansen. Maar dansen met iemand van een adnere tafel is lastiger. Als het een groep vrienden of vriendinnen betreft, kun je middels oogcontact iemand ten dans vragen. Maar als het een gemengde tafel betreft, wordt het moeilijker. Iemand van een stel, vraag je zo en zo niet, tenzij je ruzie wilt. En die ruzie blijft meestal niet bij woorden. Een andere mogelijkheid is om aan iemand van de tafel te vragen of je met diegen mag dansen die je op het oog hebt. En als er ruzie komt, kun je maar beter wegwezen, want het bezit en gebruik van wapens is hier niet ongebruikelijk.