De grens met Haïti

Zondagavond zijn we naar een plaats geweest waar ze son spelen. Er was een life band en behalve son speelden ze ook bolero. In de pauzes werd ook bachata en musica typica gedraaid. In ieder geval heb ik ook kunnen dansen. Er zijn daar veel oudere mensen, maar er waren ook enkele jongeren. De sfeer is goed en ik heb zin omterug te komen.
Gisteren zjn we naar Dajabon gereden aan de grens met Haïti. William heeft daar vrienden wonen. Samen met zijn vriend zijn we naar de grens gereden. De Haïtianen zijn veel donkerder dan de Dominicanen. Ook hebben ze andere gewoontes zoals het doen van de was in de rivier. Veel Haïtianen waren dan ook aan het wassen. Er zijn twee grensposten, waarvan er één dicht was. Bij de andere kunnen de mensen gewoon overlopen, nadat ze de grenswachten wat geld toestoppen. Er was een markt waar het krioelde van de mensen. Maar omdat er veel gestolen wordt daar en het er gevaarlijk is, zijn we de grens niet overgegaan.
Zoals gezegd kunnen de Haïtianen zonder papieren de grens over lopen. Velen keren niet terug naar Haïti en lopen dan bijvoorbeeld de hele weg naar Santiago. Wij hebben daar drie uur over gedaan met de auto. Lopende moet dat dus dagen duren. Bij de controles, en dat zijn er diversen die kant op, lopen ze een stuk door het land. In de Dominicaanse Republiek doen de Haïtianen het werk dat de Dominicanen niet willen doen en voor veel mindder geld. Haïti is namelijk veel armer dan de Dominicaanse Republiek. Veel Dominicanen moeten ook weinig van de Haïtianen hebben, ook omdat ze veel stelen en overvallen plegen.
Gisteren zijn we, nadat we bij de grens geweest waren, doorgereden naar Monte Cristi. We zijn gestopt bij de zoutpannen. Het zoute water wordt vanuit de zee het binnenland ingeleid. Omdat het daar warmer is dan in de rest van het land, droogt het daar sneller op. Na twee maanden is het water verdampt en het zout ziet er dan helder uit. Het wordt dan opgeslagen in schuurtjes van hout. We kregen informatie van een man die daar rondliep. Ik weet niet of hij iets met de zoutpannen te maken had, maar hij wist er wel veel van af. Hij vertelde ook dat hout beter bestand is tegen het zout dan bijvoorbeeld beton. Het hout van de zoutpannen is 30 jaar oud, zo vertelde hij.
Daarna zijn we doorgereden. We wilden omhoog de berg op, maar de weg stopte. We stapten uit en na een paar honderd meter lopen lag een strand. Er waren mensen aan het baden, maar de zee was vrij ruw en het leek mij niet echt veilig.
Op de terugweg hebben we ons nog een tijdje vermaakt op een pier en daarna zijn we naar het huis van die vrienden gereden. Ondertussen was het avond, maar die man moest nog werken in zijn Colmado, een klein winkeltje. Ze hebben er twee, een aan huis waar zijn vrouw spullen verkoopt, en een grotere verderop waar de man in staat. Ze hebben drie kinderen, twee jongens en een meisje. De jongens helpen ook in de Colmado's. Het meisje is nog te jong met haar twee jaar. Het meisje wordt door iedereen aangespoken met 'Chichi'. Deze bijnaam is voorbestemd voor alle kinderen tot een jaar of 6-7, wanneer ze goed beginnen te spreken.
's Avonds hebben de dag afgesloten in een dansgelegenheid en vandaag zijn we teruggereden naar Santiago.