Ziekenhuis

Allereerst bedankt voor jullie goede wensen. Ik zal jullie zo vertellen van mijn belevenissen vandaag, maar eerst wil ik nog even kwijt dat ik vandaag een simkaart gekocht heb. Het nummer is: 13658907594. Sorry, maar de landcode kan ik zo snel niet vinden.
Ik heb altijd al een Tibettaans ziekenhuis van binnen willen zien, dus vanmorgen heb ik mijn kans waargenomen. Na een licht ontbijt, heb ik aan de serveerster gevraagd hoe ik in het ziekenhuis kon komen. Ze vertelde me dat er ook een goed ziekenhuis vlakbij het hotel is. Omdat ik niet zo erstig ziek ben en precies weet wat ik wilde ben ik daarheen gegaan. Bovendien zouden ze er Engels spreken. In de hal was het me niet duidelijk waar ik heen moest. Er was een kamer waar een paar mensen zaten te praten (arts en patient?), een apotheek en een plaats waar mensen betaalden. Dat leek me de beste keus. Dus ik wachtte netjes mijn beurt af. Maar dat deden de anderen niet. Dus toen ben ik maar over de balie gaan leunen om te vragen of er iemand Engels sprak. Het effect was in ieder geval dat er iemand naar mij toekwam die vroeg of ze me kon helpen. Ik vertelde dat ik diarree had, maar dat begreep ze niet. Gelukkig staat het woord in de Lonely Planet, ook in het Tibettaans, dus kon ik het aanwijzen. Ik moest 2 yuan betalen en toen bracht ze me naar de dokter in een ander gebouw. Na ongeveer 10 minuten kwam de arts binnen (niets nieuws dus). Ze sprak geen Engels en belde iemand op. Ik vertelde haar wat er aan de hand was en wat ik wilde; namelijk weten of ik een infectie had en zonodig de juiste medicatie. Na wat dingen opgeschreven te hebben in het boekje dat ik voor mijn 2 yuan gekregen had, kreeg ik een langwerpig doosje met twee wattenstaafjes. Ze wezen me het toilet (dat in mijn hotelkamer is beter) en ik moest maar bedenken wat ik moest doen. Ik begrijp nu nog beter hoe een asielzoeker zich in een Nederlands ziekenhuis voelt. Goed, ik bedacht maar dat ik een soort uitstrijkje moest maken. Ik kwam terug, maar het was niet genoeg. Nu geprobeerd om wat faeces te produceren en nogmaals een uitstrijkje gemaakt. Ditmaal heb ik ze maar in het doosje gestopt. Nu moest ik terug naar de ingang om het te laten onderzoeken en voor bloedprikken. Dit na elke keer opnieuw via de telefoon uitleg te krijgen. En het Engels was ook nu weer behelpen. OK, eerst weer betalen, 23 yuan en toen naar de laborant. Ook nu bleek ik niet genoeg geproduceerd te hebben. Waarschijnlijk had ik het in het doosje moeten doen. Ditmaal kreeg ik een potje. Maar het laat te raden dat ik ditmaal niets kon produceren. Goed, na plusminus 10 minuten was ik toch succesvol. Hij legde het onder de microscoop om te bekijken. Daarna moest ik de rest in de vuilnisbak in de hal gooien. Blijkbaar kennen ze niet zoiets als ziekenhuisafval. Het bloedprikken ging via een vingerprik. Interessant is dat mijn Hb ongeveer 5,3 was. Voor de niet-medici, dit komt doordat er hier minder zuurstof in de lucht zit. Hierna moest ik weer terug naar de dokter. De vertaalster vertelde dat ik geen infectie had en antibiotica zou krijgen. Ik vertelde haar dat ik weigerde antibiotica te nemen als er geen sprake van een infectie was. De arts werd erg kwaad. Ze zal wel zoiets gezegd hebben als "Wie denkt ze wel dat ze is?" Daarna vertelde de vertaalster dat het om een stopper ging en iets tegen de buikpijn. Ik vroeg haar om de naam van het medicijn, maar het zijn Chinese. Weer moest ik terug naar de hal, 7,5 yuan betalen en kreeg de medicijnen mee. Gewoon in tabletvorm overigens. De ervaring alleen al was het waard.
Vanmiddag heb ik wat gewandeld en geinformeerd om te gaan raften. Wel prijzig, maar waarschijnlijk de moeite waard. Wel moet ik dan nog 4 a 5 andere mensen vinden voor een vijfdaagse trip.
Toen het ging regenen (het regenseizoen gaat bijna beginnen), ben ik naar het Tashi I restaurant gegaan. Uiteindelijk waren we met een club van 6 man en werd het erg gezellig. Een goede plek voor informatie-uitwissling.