Angkor Wat

Als je in Cambodja bent, kun je natuurlijk niet om Angkor Wat heen. Eigenlijk klopt het niet wat ik schrijf, want Angkor Wat is slechts een van de tempels bij Siem Riep. De grootste welliswaar, maar toch. De eerste dag in Siem Riep heb ik een beetje rond gekeken. Omdat de lucht er erg dreigend uitzag, ben ik naar mijn guesthouse teruggegaan om daar op het dakterras een boek te gaan lezen in de hangmat. Vlak voordat het begon te regenen, kwam er nog iemand in de hangmat naast mij liggen. Afgaand op zijn accent dacht ik dat hij uit Australië kwam. Ook uiterlijk vond ik hem er Australisch uit zien. Tot mijn verbazing kwam hij uit Duitsland. Zijn accent kwam doordat hij de afgelopen twee jaar in Australië had doorgebracht. (Een Engelse die ik later ontmoette was overigens ook in de war gebracht door zijn accent.) Hij was ook net aangekomen en we besloten om de volgende dag de tempels samen te gaan bekijken. We huurden een tuk-tuk en stonden voor dag en dauw op om de zonsopgang boven Angkor Wat te bekijken. Eerlijk gezegd waren we toch iets te laat, maar het was evengoed erg mooi. Helaas waren wij niet de enigen die de zonsopgang bij Angkor Wat wilden bekijken, en was het erg druk. Ondanks dat het toch laagseizoen is hier. Angkor Wat is het grootste religieuze gebouw ter wereld. Het is gebouwd door Suryavarman II (r 1112-52) om Vishnu, zijn beschermheilige, te eren, en om als zijn begraaftempel te gebruiken.
We hebben die dag de korte route gedaan. Het volgende hoogtepunt, dat eerlijk gezegd meer indruk op me maakte dan Angkor Wat zelf, was de Bayon. Er zijn 216 ‘gargantuan’ gezichten van Avalokitesvara die over de bezoekers waken. Het is gebouwd rond 1200 door Jayavarman VII. De gezichten zijn prachtig om te zien.
Het laatste hoogtepunt van de eerste dag was Ta Prohm. Hier zijn zowel Tomb Raider als Two Brothers gefilmd. Deze Mahayana Buddistische tempel is gebouwd in de twaalfde eeuw. Maar wat deze tempel zo speciaal maakt wordt duidelijk als je zijn andere naam kent: Jungle tempel. De boomwortels groeien over de muren heen. Overal groeien de planten. Het is alsof je in een sprookje rondwandelt.
De dag ervoor had ik een bakkerij ontdekt die onder andere tiramisu maakt. Helaas (of misschien juist goed) was de tiramisu die dag net op. Maar ik liet het mij geen tweede keer door de neus boren, dus na de tempels zijn we rechtstreeks naar deze bakkerij gegaan. De Duitser nam bruin brood, wat deze keer echt bruin was en niet ‘off-white’, zoals ik het noem. En de tiramisu was ook heerlijk.
De tweede dag hebben we de gratis fietsen van ons guesthouse gebruikt om naar de tempels te gaan. Deze keer waren we nog vroeger opgestaan dan de eerste dag, namelijk om vier uur, om de zonsopgang vanaf Bantteay Kdei te bekijken. Ook deze keer waren we niet de eersten en al helemaal niet de laatsten. Maar de luchten waren prachtig gekleurd. Iedereen was stil om hiervan te genieten, behalve de drie Japanners (of Chinezen, of Koreanen, of wat voor Aziatisch volk dan ook). Integendeel, zij waren zeer luidruchtig. Dat is een van de kenmerken van de Aziaten hier, ze moeten altijd kletsen, en altijd met het volume op de hoogste stand.
Na de zonsopgang zijn we verder gegaan. Deze dag deden we de grote ronde. Ik geloof dat het Pre Rup was waar we helemaal alleen waren en wel twee uur op de trap hebben zitten kletsen. Pas toen het drukker werd zijn we weer verder gegaan.
Het hoogtepunt van deze dag was Preah Khan. Ik vond deze tempel nog mooier dan de Jungle tempel van de eerste dag. We zijn zelf een beetje gaan rondstruinen buiten het middenpad. Als er geen andere mensen zouden zijn, zou je het gevoel kunnen hebben op ontdekkingstocht te zijn in een onontdekte ruïne. Daardoor kwam ik ook op het idee om daar de volgende ochtend vroeg heen te gaan. Het was trouwens heerlijk dat we de fietsen hadden, want het geeft zo’n gevoel van vrijheid. Eigenlijk klopt dat niet, want dat zou je als je iemand huurt ook moeten hebben. Maar ik heb het dan toch niet.
Die middag brachten we weer door in The Blue Pumpkin, dat is de naam van de bakkerij. De Duister kende een paar Britten die daar ook waren en we kwamen erachter dat je boven kon lounchen in een aircon ruimte. Wat wil je nog meer?
In Kratie had ik van een Nederlandse gehoord dat een dokter elke zaterdagavond een lezing geeft over het gezondheidssysteem in Cambodja. Dat wilde ik natuurlijk niet missen. Ik had al een beetje rondgevraagd waar het zou zijn, maar wist niet zeker of deze informatie klopte. Uiteindelijk bleek het in het kinderziekenhuis Kantha Bopha te zijn. De arts, dr. Beat Richner, was deze avond echter helaas niet aanwezig. Zijn bijnaam is Beatocello, omdat hij normaliter een cello-concert geeft op zaterdagavond. Daarna geeft hij dan de lezing over het gezondheidssysteem in Cambodja. Maar omdat hij deze week in zijn geboorteland, Oostenrijk, is, kregen we een video te zien. Daarna kon je boeken, video’s en andere dingen kopen, of alleen geld doneren. Voor degenen die geïnteresseert zijn, ik heb de video en een boek gekocht. Deze mogen geleend worden. Website: www.beatocello.com.
Omdat we de derde dag verder weg gelegen tempels zouden bezoeken, konden we dit helaas niet fietsen en moesten we weer een tuk-tuk huren. Zoals gezegd, wilden we eerst Preah Khan bezoeken. Helaas was de weg afgezet en ging deze pas na zes uur open. Dus zijn we maar naar Pre Rup gegaan, waar we de dag ervoor twee uur hadden zitten kletsen. Toen de eerste bezoekers kwamen, zijn we naar Banteay Srei gegaan, 32 kilometer buiten Siem Riep. Volgens velen zou het de juweel moeten zijn in Angkor’s artistieke kroon, omdat de gravures zo mooi zouden zijn. Maar wij waren hevig teleurgesteld.
Daarom zijn we maar senl naar de Rolous groep gegaan, die ten oosten van Siem Riep ligt. We hebben daar twee van de drie tempels bekeken en waren weer niet onder de indruk. Mocht iemand nog van plan zijn om deze kant op te komen, dan zou ik hem aanraden om naar Beng Mealea te gaan op de laatste dag. Deze tempel zou Ta Prohm er uit doen laten zien alsof ze het gras zijn vergeten te maaien. Maar goed, wij zijn hier niet geweest en waren voor het middaguur terug in Siem Riep. Eerst naar, je raad het al, The Blue Pumpkin voor lunch. Daarna zijn we naar Kantha Bopha gegaan om ons bloed te doneren, want ook daar hebben ze veel behoefte aan. Vooral bloedgroep AB en B. Maar ook mijn bloedgroep A was van harte welkom. Helaas mochten we niet rondkijken in het ziekenhuis zelf. Het hielp niets dat ik arts ben en de Duitser geneeskunde gaat studeren (eigenlijk tandheelkunde, maar een kleine leugen kan geen kwaad). Dr. Beat Richter was er niet en dat is de enige die mensen rondleidt.
Ons programma zat erop en de rest van de tijd hebben we doorgebracht met lounchen en eten van lekkere dingen. Ik zal maar niet zeggen waar. Het is eerlijk gezegd de beste in zijn soort die ik dit jaar ben tegengekomen.