Drepung klooster

Vanmorgen ben ik op de fiets naar het Drepung klooster 8 kilometer ten noordwesten van Lhasa gagaan. Waar ik even buiten gerekend had was dat bergen erg steil kunnen zijn. Daar zijn we als Nederlanders niet echt aan gewend. In Lhasa heb ik dan ook wel kunnen fietsen, maar zodra de afslag naar het klooster kwam, moest ik gaan lopen. Onderweg vroeg ik de weg aan twee Tibettaanse meisjes die geen woord Engels spraken. Eerst begreep ik dan ook niet waar ik heen moest, maar bij de afslag hielpen ze me weer. Zij gingen dezelfde kant op. Omdat mijn rugzak nogal zwaar was probeerde ik hem op de fiets te zetten. Toen ze dat zagen namen ze mijn rugzak over en hebben hem om de beurt gedragen. Ondertussen duwde de andere mijn fiets. Ik voelde me hier wel schuldig over, maar ze wilden er niets van weten dat ik het weer overnam. Het enige wat me hielp me minder schuldig te voelen is dat zij gewend zijn aan de hoogte en de bergen.
Drepung is opgericht in 1416 door een charismatische monnik en discipel van Tsongkapa Jamyang Choje genaamd. Eens was het het grootste klooster ter wereld en woonden er 2000 monniken. Momenteel wonen er nog 800. Het is niet een klein dorp en dat is natuurlijk niet zo vreemd. De Tibettaanse meisjes bleven de hele tijd bij mij waardoor ik niet in de LP kon lezen. Maar aan de andere kant heb ik de muurschilderingen nu van veel dichterbij gezien dan menig ander toerist. En we zijn ook bij een grote steen langs gegaan waar uithollingen inzaten en waar je met een steen overheen moest. Een van de meisjes bad bij veel van de beelden en gaf een gift, terwijl de andere met de boterlamp die ze bij zich had de andere boterlampen in de tempels bijvulde. Ook liepen ze onder de heilige teksten door. Soms deed ik mee, wat hen weer in lachen deed uitbarsten.

Vlak bij Drepung ligt Nechung klooster, waar ik ook heen wilde. Tot 1959 was het de locatie van het staatsorakel. Slechts een van de meisjes ging mee.

Na nog een stukje bergafwaarts gelopen te hebben met de meisjes, ben ik daar waar het minder steil werd weer op de fiets gestapt om me naar beneden te laten rijden. Fietsen in Tibet is trouwens niet zonder gevaar. Niemand kijkt uit en het gebeurt dan ook regelmatig dat iemand ineens de weg opgaat. Aangezien ik op zo'n moment ineens de bel niet meer weet te vinden (zit aan de andere kant dan ik gewend ben) en de remmen ook niet zo goed zijn als in Nederland, begin ik maar hard te schreeuwen. Het had dan ook niet veel gescheeld of ik had iemand aangereden. Behalve dit soort situaties, moet je ook uitkijken bij het oversteken. Er zijn wel stoplichten, maar ik vraag me af of er iemand naar kijkt. Wanneer het stoplicht op groen staat, steken er meer mensen over dan je verwacht. Ook op die manier heb ik al een keer bijna onder een auto gezeten. Voor mijn eigen veiligheid en omdat ik niet gewend ben in de bergen te fietsen, heb ik de fiets vandaag dan ook maar ingeleverd.

Nadat ik wat berichtenborden lang ben gegaan, ging ik zitten om te kijken wat ik kan doen om Lhasa uit te komen. Er kwam iemand naar me toe met een schrift met Engelse woorden waarvan ik moest contoleren of hij ze goed uitsprak. Op een gegeven moment vroeg ik hem hoe hij heette en dat begreep hij niet. Hij probeert dus woorden uit te spreken zonder dat hij de betekenis kent. Toen ben ik hem maar eenvoudige dingen gaan vragen door bijvoorbeeld mijn neus aan te wijzen. Toen hij wegging naar Engelse les kwam een ander meisje naar me toe die wel geod Engels sprak en met een goede uitspraak (had ze in India geleerd vertelde ze later). Ze wilde graag met me praten, want morgen heeft ze Engels examen. Toen ik daarna richting restaurant liep, kwamen er weer twee meisjes naar me toe die ook Engels wilden oefenen in verband met hun examen morgen.