Genaaid

Namaste,

Een nieuw land, een nieuwe begroeting. De reis duurde drie dagen. Ik had het bijna opgegeven, maar bij bijna de laatste agency die ik vroeg hadden ze een lege land cruiser naar de Nepalese grens. Volgens mij had ik dit al geschreven. Uiteraard moest ik weer een lange tijd wachten, voordat we vertrokken. Er ging nog een man mee. Dit is een Nepalees met een kunstzaak in Lhasa. De reis in Tibet op zich was niet spectaculair voor mij, aangezien ik deze weg al twee keer gevolgd had. Gisteravond waren we te laat om nog door de grens te gaan (ze sluiten om 4 uur 's middags), dus moesten we in de grensplaats slapen. UIteraard moest ik weer veel te veel betalen voor een kamer zonder douche en toilet. Er was zelfs helemaal geen toilet in het hotel te bekennen. De Nepalees had een andere jeep voor in Nepal geregeld. Maar aangezien alle hotelkamers duurder uitvielen dan ik had ingecalculeerd, moest ik eerst weer geld halen en wisselen. De Nederlanders die ik gisteravond tegenkwam hadden gezegd dat je pasje werd ingenomen bij de bank. Daarom verzekerde ik mijzelf eerst dat deze open was. Gelukkig ging alles goed. Van de Nederlanders en de Nepalees wist ik ook dat je het beste geld kon wisselen op straat. Iets waar ik zelf nooit op gekomen zou zijn. Nadat ik een goede koers overeengekomen was, lette ik goed op dat de juiste cijfers ingetikt werden op de rekenmachine. Maar toen ik wegliep, had ik toch het gevoel dat het niet klopte. En jawel, toen ik het narekende bleek ik er ingetuind te zijn. Wat voel ik me weer dom.
Vanmorgen zouden we tussen half 10 en 10 uur vertrekken, maar dit werd bijna 11 uur. Toen we door de douane heen waren, bleek er behalve de Nepalees en een andere man waarvan ik wist dat ze meegingen, ook nog een Tibettaans echtpaar en hun zoontje van een jaar of twee mee te gaan. Volle bak dus. Tussen de Chinese douane en de Nepalese ligt een stuk niemandsland van enkele kilometers. En in dat niemandsland ligt ook nog een dorp waar mensen wonen..... De brug over en je bent in Nepal. Het regelen van een visum ging van een leien dakje. Wat me erg tegen viel was dat de wegen in Nepal even slecht zijn als in Tibet. Na een aantal kilometers moesten we stoppen en toen ik weer instapte was er tot mijn verbazing nog een passagier bijgekomen. Het zoontje van de andere passagier. Dat betekende dus uiteindelijk 5 volwassenen en twee kinderen, exclusief de chauffeur in een vrij oude jeep (het schter merk van de auto ben ik vergeten). En dat 4 uur lang. Niet echt comfortabel.
In Katmandu, na me gedoucht te hebben, ben ik de omgeving gaan verkennen. Toen ik me met behulp van een kaart probeerde te orienteren, kwam er een Nepalees naar me toe om me te helpen. Hij vertelde dat het vandaag een jaarlijks festival is die met de volle maan te maken heeft, Gai Jatra. We zijn samen naar het plein gelopen waar het allemaal plaatsvindt. Maar daarvoor had ik ook al muziek gehoord en processies gezien. Ik wist alleen niet waarom. Daarna hebben we samen gegeten en ik heb het adres en telefoonnummer van het bedrijf waar hij werkt. Hij is een gids voor trekkings en dergelijke en uiteraard probeert hij me een trekking aan te smeren. Maar zolang het hierbij blijft, vind ik alles prima. Het was gewoon erg gezellig.