Apenstreken

Mijn moeder is aangekomen. Maar ik heb begrepen dat het niet veel scheelde. Ze mocht namelijk het vliegtuig eerst niet in. Na veel heen en weer gepraat, en misschien ook wat overtuigingskracht omdat ik op haar wachtte en ze mij niet kon bereiken, mocht ze dan eindelijk toch mee. Ze zat als laatste in het vleigtuig.
Ria: In Londen Heathrow aangekomen. Wat een chaos is het daar. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd. Uiteindelijk wist ik het, weer met de bus mee. Daar aangekomen lange rijen passagiers. Hebben ze me weer verkeerd gestuurd. Na twee uur wachten in de goede rij kon ik eindelijke door de douane. Zelfs mijn schoenen moesten uit. Bij de balie moest ik een boardingpass laten zien. Deze kreeg ik eerst niet, want ik was te laat. Ik zou moeten wachten tot 's avonds negen uur. Uiteindelijk na wat aandringen mocht ik als laatste het vliegtuig in.
Bernadette: Toen ze in Bombay op haar bagage wachtte duurde dat wel erg lang. Er waren nog drie mensen bij de bagageband en geen bagage meer. Het bleek dus dat van drie mensen de bagage kwijt was. En mijn moeder was bang dat ik al weg zou zijn, omdat het allemaal zo lang duurde.
Ria: Bij de bagageand stond er niets voor mij. Er stonden nog twee mensen te wachten, maar daar kwam ook niets voor. Ik ben naar een man gegaan en moest papaieren invullen. Het duurde allemaal erg lang. Bernadette zou me ophalen, amar die had ik nog niet gezien. Dus maakte ik me daar ook zorgen over. Ik heb gebeld, maar ze nam niet op. (Bernadette: Mijn telefoon deed het niet.) Uiteindelijk mocht ik weg en moest de volgende dag bellen. Gelukkig, Bernadette stond te wachten. Weer een blij weerzien.
Bernadette: Ik had mijzelf naar binnen gepraat op het vliegveld. Ik had een beetje zitten overdrijven met dat mijn moeder oud was en het eng vond dat ze alleen zover vloog naar een vreemd land. Maar ik mocht niet verder dan waar de passagiers al bijna naar buiten waren gekomen. Dus het wachten voor mij duurde erg lang. Maar eindelijk was ze daar dan. Ik zag wel aan haar dat ze niet helemaal rustig was. Gelukkig had ik wel al een hotelkamer geregeld. Niet zo'n goede, want alles in Bombay is erg duur.
Ria: We gingen naar buiten. Daar zag ik Bombay; rijen slapende mensen bij de uitgang. Het stonk er naar smog en was er erg warm.
De volgende dag ontbeten en de stad verkend. Prachtige, verwaarloosde gebouwen. Een grote chaos. Auto's, motoren, taxi's, alles toetert. Een herrie. En alles rijdt door elkaar. Oversteken is een gevaar voor eigen leven, maar je komt toch over. Het is erg vies op straat en bij alke stap moet je naar beneden kijken, want alles is stuk. De mensen zijn vriendelijk en niet opdringerig.
Bernadette: De volgende dag hebben we wat sightseeing gedaan in Bombay. Omdat de bagage er nog niet was zijn de dag dag erop naar een eiland, Elephanta, gegaan. Daar was het gelukkig wat rustiger dan in de bomvolle stad. En op het water was het ook lekker. Gelukkig was 's Avonds de bagage ook aangekomen. Daardoor konden we de volgende dag vertrekken. Ik had in de Lonely Planet gezien dat er op drie uur reizen een leuk bergstation was. Helaas reed de toy train sinds anderhalf jaar niet meer doordat de rails tijdens de monsoon weggespoeld waren. Ze worden wel gerepareed, maar dat duurt erg lang. Omhoog kun je op drie manieren; te voet, te paard of met een handgetrokken riksja. Een van de weinige plaatsen in India waar je dat nog ziet. Wij zijn te voet gegaan met een drager voor de bagage. Het heerlijke in Matheran is dat er geen gemotoriseerd vervoer rijdt. Een genot voor je oren! We hebben er heerlijk gewandeld.
Ria: Het is hier net een country en western film. De wegen zijn van rood stof. Alles wordt hier rood, je voeten en kleren. Kleine paarden brengen zakken naar boven en dragers met bagage en handkarren met stenen. De kinderen worden hier van school gehaald met een paard.
Bernadette: Toen we van een van deze wandelingen terugkwamen lag de tas en fotocamera van mijn moeder op de grond en het raam van onze kamer stond open. Terwijl we de ramen de hele tijd niet geopend hadden. Spullen van mij lagen op het dak. En de apen liepen in en uit onze kamer. Iemand die daar toevallig was heeft de apen voor ons weggejaagd. Toen we de deur opendeden was het een enorme chaos in de kamer. Alles was uit de rugzakken en tassen gehaald. Papieren en plastic zakken waren opengescheurd. Mijn vloeibare medicijn lag te lekken. Alles wat eetbaar was (dus ook de oude kaas waarvan Leo had gezorgd dat mijn moeder die voor mij meenam, omdat ik hem had verteld dat ik dat zo miste, dank je wel Leo) was opgegeten. En Junior, de broer (het guesthouse wordt gerund door broer en zus), zei dat we zelf het raam open hadden laten staan! Nou vraag ik je!