Andhra Pradesh

We zijn ondertussen alweer in een paar plaatsen geweest. Omdat het zoveel is en Ria (mijn moeder) een reisdagboek bijhoudt, gebruik ik deze om dit stuk (en misschien ook meerdere) te schrijven.
Van mAtheran zijn we naar Aurangabad gegaan om de grotten van Ellore te bekijken. Maar eerst hebben we nog een rondje Aurangabad gedaan. Met een riksja zijn we naar de grotten van Aurangabad gegaan. Daarna een repicla van de Taj Mahal gegaan. Ik vond hem niet mooi, maar mijn moeder wel. Een watermolen vonden we beiden niet de moeite waard. Het waren meer vijvers dan iets anders.
De grotten van Ellore waren wel heel mooi. Er zijn drie soorten tempels met beelden; buddistische, hindoeistische en jain. Ze zijn ongeveer gemaakt 700 na Christus. Het is wel interessant om te zien hoe bijvoorbeeld de boeddistische steeds mooier worden om te concureren met de later gemaakte hindoeistische. Er hebben 7000 mensen in 150 jaar aan gewerkt. Er zijn er 36, maar we hebben er maar 22 gezien.

Van Aurangabad zijn we weer met de nachttrein naar Hyderabad gereisd. Om half tien ging iedereen al liggen (in India gaat iedereen altijd vroeg slapen). We hebben de bedden opgeklapt en zijn ook maar gaan liggen. We lagen met zes personen en een baby die op de grond had gepoept en geplast. Dat kan hier allemaal. s' Morgens om drie uur was het alweer een herrie van jewelste. Het echtpaar met de baby ging eruit en een ander achtpaar ging op hun plek liggen. Ze bleven maar kklesten. EN niet zachtjes ook.
Nadat we om negen uur aangekomen waren, moesten we met de bus verder. Zoiets heb je nog nooit meegemaakt. Het was zo vol dat we moesten staan. Je kon in ieder geval niet omvallen.
De volgende dag zijn we naar een museum voor public health gegaan (gezondheidsmuseum). Het was opgezet eind jaren 40 en het was nog net zo. Wat mij verbaaste is dat alle kennis over volksgezondheid, hygiene en voeding er toen al was, maar dat er in de verste verte niet aan voldaan wordt. Ik werd er gewoon verdrietig van. Tussen de middag was er een half uurtje lunchpauze, maar wij mochten blijven.
Het museum stond in een park met prachtige gebouwen. Er was een paleis waar festiviteiten plaatsvonden. Er was ook veel bewaking en politie. Om naar binnen te komen moesten we door zo'n poort die ze op vliegvelden ook hebben. Daarna moesten ze mijn tas bekijken en werden we gefouilleerd. Binnengekomen bleek er een soort fanclub van een filmster te zijn. In een andere zaal was alles versierd. Ondertussen werd ons vriendelijk verzocht te vertrekken, omdat er elk moment filmsterren en ministers konden arriveren.

Van Hyderabad zijn we naar Nagarjunakonda vertrokken. We dachten dat het er leuk en rustig zou zijn. Het hotel waar we heen wilden reden we voorbij en daarna mochten we de bus niet uit. Toen we eindelijk uitgestapt waren, bracht de riksja ons naar een ander hotel dan we vroegen. Maar deze was vol en die waar we heen gewild hadden ook. Er bleef er nog een over. Het was een varkensstal, echt verschrikkelijk (Ria). We zijn gaan eten in de kantine, want een restaurant was er niet. Het was er net als in het leger; eerst betalen, dan kreeg je een bord en werd er eten voor je opgeschept. Daarna zijn we met de riksja weer teruggegaan naar waar het eerst hotel was. Hier was een stuwmeer en zijn we naar het eiland gegaan. De boot en de monumenten moest apart betaald worden. Het museum zat ook bij de prijs in, maar deze was gesloten. En de monumenten waren ook niet zo bijzonder. Bovendien hadden we maar een uurtje voor we weer treug moesten. De volgende ochtend zijn we snel weer vertrokken.

Toen we moesten overstappen ben ik snel wat eten gaan regelen (we zouden vijftien minuten moeten wachten). Ik heb bananen gekocht en bestelde parotha's.
Ria: De bus maakte aanstalten om weg te rijden. Ik wenkte de chauffeur al. Hij stopte, maar het duurde te lang.
Bernadette: De bus kwam aanrijden en de chauffeur gebaarde dat ik in moest stappen. Maar ik wachtte nog op de parotha's en wist ook niet of mijn moeder al in de bus zat. Dus ik ben snel naar haar toegehold. Ze zat er nog. Dus snel de rugzakken opgepakt en naar de bus gehold. Toen we ingestapt waren, werden de parotha's ook gebracht. Omdat ik hier al op gerekent had, had ik het geld al in mijn handen. Zo gaat dat hier.
Om een uur moesten we weer overstappen. Zodra we de bus uit kwamen werden we belaagd door de mensen. Kinderen, mannen en vrouwen, ze gingen allemaal in een kring om ons heen staan en staarden ons aan. We stonden daar als apen in de dierentuin.
De bus waar we op wachten kwam maar niet, dus we besloten een riksja te delen. Op een gegeven moment zaten we er met dertien personen in. We zijn ook nog bijna tegen een koe aangereden die plotseling de weg overstak.
De avond ervoor had ik een hotelkamer besproken. Maar in AMaravati wist niemand van het bestaan van dit hotel af. Dus zijn we maar naar een ander hotel gegaan. We zaten vlak bij een meer waar de vrouwen de was doen en waterbuffels komen en gaan. Toen we ergens zaten, zagen we een meisje de koeienvlaaien oprapen en in een emmertje doen (Dennis, dat kun jij ook wel eens gaan doen). Er kwamen ook weer vrouwen en mannen naar ons kijken. Iedereen wil ook altijd met je praten (als ze tenminste Engels kennen, maar zelfs dan waren ze hier niet te verstaan) en je een hand geven.
In Amaravati was maar een restaurant waar ze simpel eten serveerden voor maar 25 roepies (nog geen 50 cent). We dachten dat het er rustig was. Maar zowel in de hindoe-tempel als in de boeddha-tempel werd zowel 's avond, midden in de nacht en aan het eind van de nacht gebeden. En aangezien dat ook nog eens met een luidspreker versterkt werd, kun je wel nagaan wat dat voor onze nachtrust betekende.
De volgende dag zoijn we de boel wat gaan verkennen. Er was onder andere een zeer grote boeddha-tempel in aanbouw. Wel interessant om te zien hoe dit gaat. Het zand werd met schepen aangevoerd en op de hoofden naar de aanhangers achter de trekkers gedragen. Daarna naar de tempel gereden en dan weer op het hoofd de tempel ingedragen. En alles wordt met de hand gemaakt. Ze creeren nog steeds hele mooie sculpturen. Ook hebben we daar gezien hoe ze een boot aan het bouwen waren, waarbij ze nog een handboor gebruikten. Je gaat hier minstens 75 jaar terug in de tijd.

In de trein naar Tirupathis zat een een kaalhoofdige man bij ons in de coupe. Hij vertelde dat er een nieuwe Krishna-tempel geopend zou worden in Tirupathi en dat er daarom veel festiviteiten gaande waren. De volgende ochtend bleek ons hotel hier vlakbij te zijn. Er waren kinderen aan het dansen, wat een mooi gezicht was. Er liepen daar ook veel mensen, mannen, vrouwen en kinderen, met kale hoofden rond. Deze blijken hun haar te doneren. Het is een daad van je ego afleggen.
Aan de andere kant was er 's avonds een soort processie gaande met lichtbakken en een tempel op het water. Het was net een arena met trappen eromheen waar de mensen opzaten. De volgende avond was er weer zoiets, waarbij ditmaal de tempel het meer rondgetrokken werd. De dansers waren er ook weer en liepen met de tempel mee. In de tempel wisselden bramanen (de priesterkaste) elkaar af. Ze deden ongeveer vijf rondjes. Elke keer wanner de tempel bij ons aankwam, ging iedereen naar het water om zich te wassen en hiervan te drinken. Er werden ook bakjes met vuur op het water gezet.
Er was daar ook een pelgrimspad naar Tiramula. Wij dachten een mooie route te gaan lopen in de natuur. Maar dit bleken ruim 3500 treden de berg op te zijn. Het was vijftien kilometer die we in vier uur aflegden. Het was wel afzien. Tiramula was wel een anti-climax. Niks geen mooi en rustig bergdorp.