Afscheid

Mijn moeder en ik hadden besloten om met de boot vanaf Kudle beach te vertrekken, Gokarna te eten en een rikshaw te nemen naar het treinstation. De vissersman vroeg uiteraard teveel wetende, door de rugzakken, dat we weinig keus hadden. Er zou ook nog een Engels stel mee, maar die besloten op het laatste moment dat het ten at zou zijn. Op de heen weg hadden we ook een boot genomen en het viel best mee met de nattigheid. Maar deze keer niet. Ze hadden ons de kleinste boot gegeven. Het was een wonder dat we geen schipbreuk leden. Vanaf het strand liken de golven wel meet te vallen. Eenmaal op het water ging de punt helemaal de lucht in om daarna met een smak weer op het water terecht te komen. Dat betekende ook dat niet alleen wij nat warden, maar ook de baggage die voorin lag. Het meeste zorgen baarde mij mijn fotocamera (dit viel achteraf mee, mijn rugzak is redelijk waterproof). Toen we om de punt heen waren (Kudle beach licht in een baai), kwamen we dwars op de golven te liggen. De punt werd nu dan wel niet meer op de golven gesmakt, maar nu ging de boot wel heel erg heen en weer. Soms scheelde het maar een haar of we waren omgeslagen. Toen we weer de hoek omgingen richting Gokarna beach was het meeste leed geleden. We waren alleen doorweekt. Mijn moeder heft zich op het strand snel omgekleed en daarna zijn we wat gaan eten voordat we op de trein naar Bombay stapten.

Bombay is Bollywood. Volgens de Lonely Planet het praktisch onmogelijk om de studio’s van Bollywood binnen te komen. Hoewel het heel af en toe voorkomt dat je door scouts op straat gevraagd word tom in een film te figureren. De Indiers zijn gek op blanke figuranten. Waarom weet ik niet, maar met een blanke in een film, op je bruiloft, in je vriendenkring of wat dan ook, geeft een speciale status. Maar zoals gezegd is deze kans heel klein.
Toen mijn moeder en ik ‘s ochtends het hotel uitkwamen om te ontbijten stond daar echter zo’n scout. We zouden dan ‘s avonds opgehaald worden en ‘s morgens weer thuisgebracht. Op de set zouden we gratis eten en drinken krijgen. Bovendien zouden we er Rs 500 mee verdienen.
Mijn moeder zou echter die dag naar Nederland vertrekken en ik had een treinkaartje geboekt voor die avond. Die zou geen probleem zijn, want je kunt je kaartje zo omruilen. Op zich leek het me wel leuk, maar aan de andere kant zit je dan wel de meeste tijd van de nacht te wachten. Welliswaar met vijfentwintig andere kandidaten, maar toch. En volgens de LP kan de ervaring varieren van een interessante kijk in de keuken van Bollywood tot een teleurstellende ervaring waar je vergaat van de honger omdat het beloofde eten en drinken niet gegeven wordt. Uiteindelijk besloot ik het toch maar niet te doen en zoals gepland de trein te nemen naar Raipur (dit ligt ongeveer halverwege Bombay en Calcutta waarvandaan ik naar Bangkok zou vliegen).

Volgens de vrouw die mij het treinkaartje had verkocht, kon ik het beste met mijn moeder meegaan, op het vliegveld een kaartje kopen om mee naar binnen te mogen en daar tot de avond te wachten (mijn trein vertrok pas om half negen ‘s avonds, terwijl mijn moeder om half elf ‘s ochtends al vloog). Dit leek mij een goed plan, want om nu in totaal vierenhalf uur in de taxi door te brengen om eerst mijn moeder weg te brengen en daarna zelf naar het treinstation te moeten trok me nou ook niet echt aan. Dus zo gezegd, zo gedaan. Op het vliegveld kocht ik voor Rs 60 een kaatje om de luchthaven binnen te mogen. We liepen samen naar binnen, mijn moeder door haar kaartje voor de vlucht te laten zien en ik mijn Rs 60 kaartje. We waren binnen. Daarna kwam de tweede controle om verder te mogen. Hier werd ik echter geweigerd. Ik mocht niet verder dan de eerste poort. En hier waren practisch geen faciliteiten. Er stonden wat stoelen, er waren toiletten en twee standjes waar je koffie en thee kon krijgen (maar alleen met melk en suiker, want dit is hoe de indiers het drinken. De controleurs waren onvermurwbaar en deze keer kon ik geen excuus bedenken om verder te komen. Mijn moeder besloot om nog even te wachten voordat ze de poort doorging. Maar uiteindelijk kwam toch het moment van afscheid aan. Dit was wel weer even emotioneel. Nadat mijn moeder vertrokken was heb ik volgens mij voor de eerste keer dat ik vertrokken ben, een paar dagen heimwee gehad. Gelukkig si dat nu weer over.
Omdat er op de luchthaven verder niets was, had het voor mij weinig zin om hier tot de avond rond te hangen. Dus ik nam een rikshaw naar het reinstation. Hier was het natuurlijk weer vuil en er was maar een restaurant die er erg vies uitzag. En ik (en mijn moeder trouwens ook) ben ondertussen echt wel wat gewend. Maar veel keus had ik niet. Ik heb mijn bagage in de cloakroom afgegeven en ben zelf in de wachtkamer voor ladies gaan zitten. De stoelen waren hier iets comfortabeler en je hebt minder last van starend blikken. Ik had een dag eerder een boek gekocht, zodat ik wat te doen had. Op een gegeven moment kwamen er een vrouw en man binnen om hun zoontje te slapen te leggen. Dat er een man in de wachtkamer voor vrouwen kwam, vond ik wel een beetje vreemd, maar niet erg. Zij waren met drie stellen die ieder een jong kind (varierend van drie tot zes jaar) bij zich hadden naar Goa geweest en gingen nu weer terug naar huis. De vrouw die het eerste binnen was gekomen deed haar beklag over dat het zo moeilijk is om met je aangetrouwde familie te leven. Ze had nog een zus die ook getrouwd was en uiteraard ook bij haar schoonouders woont. Ik vroeg haar hoe het met haar ouders moet als ze te oud zijn om voor zichzelf te zorgen. Ze vertelde dat ze hiervoor gespaard hebben. Ik kan mij best voorstellen dat de mensen hier liever zonen dan dochters hebben. Niet alleen kunnen deze blijven werken, maar de zonen blijven bij de ouders wonen en de ouders hoeven geen (soms hoge) bruidschat te betalen, plus de bruiloft, als de zoon gaat trouwen.
Twee van de vrouwen waren Westers gekleed. Maar tot mijn verbazing gingen ze zich omkleden in traditionele kleding. Dezelfde vrouw antwoorde mij dat de familie waarin ze getrouwd was nogal traditioneel is en ze daarom geen Westerse kleding mag dragen. Zelf kwam ze uit een v eel modernere familie. Ook dit vond ze moeilijk. Ik begrijp nu overigens wel waarom je regelmatig jonge stellen ziet met Westerse kleding in de wat toeristischer gebieden. Ze zijn zelf wel modern, maar de (schoon)ouders niet.

De volgende avond kwam ik in Raipur aan. Het was te laat om de bus te pakken naar Jagdalpur wat mijn eindbestemming was. In de LP stond een betaalbaar hotel. Helaas was deze vol. Ze gaven me de naam van een ander hotel, maar dit was weer te duur. Uit pure nood vroeg ik de riksjaw chauffeur me naar een goedkoop hotel te brengen. Hij bracht me eerst naar een nog duurder hotel. En toen naar het smerigste, oudste hotel dat ik ooit gezien heb. Maar ik was het zo zat en er liepen geen beesten rond dat ik het toch genomen heb. Wat ik op dat moment nog niet in de gaten had was dat het raam met krantepapier dichtgeplakt zat, maar van onderen nog open was zodat je wanneer het licht aan was naar binnen kon kijken. ‘s Avonds om elf uur, toen ik heerlijk lag te dromen, werd er op mijn deru geklopt. Er stonden twee jongens die mij een ‘oil massage’ aanboden. Op dat moment was ik te moe om verder te denken, maar achteraf leek het mij niet ondenkbaar dat ik aan een verkrachting ontsnapt ben.
De volgende ochtend ben ik vroeg opgestaan om de bus te pakken. De manager stond onder de douche, dus ik heb het geld neergelegd en ben weggegaan. Volgens de LP zou de busreis vier uur duren, maar dit was bijna het dubbele. Als ik dat geweten had, had ik het niet gedaan want ik was het reizen een beetje beu. Gelukkig kon ik hier wel terecht in het hotel dat in de LP stond.
Na het eten liep in terug naar mijn kamer (waar die avond overigens een kakkerlak van vier centimeter rondliep), toen ik aangesproken werd door een Indier. Hij vroeg mij of ik in hotel Relax geslapen had, wat ik bevestigde. Hij wist ook dat ik ruzie had gehad met de rikshaw chauffeur die mij Rs 100 wilde aftroggelen voor een rit die niet meer dan Rs30 zou moeten kosten en ik had hem Rs 50 gegeven. Deze Indier vertelde mij dat hij door iemend in dit hotel gebeld was dat ze een Westerling hadden die de volgende dag met de bus naar Jagdalpur zou gaan en of hij ook niet toevallig daarheen moest. Hij had gezegd dat ik mee kon rijden. Degene van het hotel zou het mij verteld hebben (niet dus) en deze man had tot na negen uur gewacht op een bericht van mij. Hierdoor had hij een afspraak gemist, waarbij de betreffende persoon ruim zes uur op hem gewacht had. De man van het hotel had zich die ochtend verslapen en toen hij eindelijk bereikbaar was, bleek ik dus al vertrokken.
Deze man vertelde dat hij en zijn compagnon voor een NGO werken en de volgende dag zouden ze de stammen gaan bezoeken. Als ik wilde mocht ik wel mee. Aangezien ik in de LP had gelezen dat de enige mogelijkheid om je te verplaatsen de huur van een taxi is, heb ik dit met twee handen aangegrepen. Het werk voor de NGO is overigens een bijbaan voor beide mannen. Degene die me had aangesproken vertelde eigenaar te zijn van twee hotels in Himachel Pradesh in de Himalaya’s en de ander vertelde me architect te zijn voor de overheid. Het werk voor de NGO komt bij zijn andere werk.
Helaas bleek het niet mogelijk om de stammen te bezoeken, want de dag dat we hier aankwamen waren er 49 politiemannen en 15 burgers vermoord. Het was dus niet veilig om daar heen te gaan. In plaats hiervan zijn hebben we twee watervallen bezocht. Bij de tweede hebben we ook gezwommen. Ik had al een paar keer met jaloezie gekeken naar mannen die bij een waterval zwommen, wetende dat het voor een vrouw in India niet gepast is om hetzelfde te doen.
De volgende dag hebben de mannen een ‘log’ geboekt bij de waterval die we het eerst bezocht hadden. Deze was, in tegenstelling tot de hut waar mijn moeder en ik een keer geslapen hadden, zeer schoon en had een zekere mate van luxe. Ze hadden heerlijke wijn voor mij gekocht en met de roomservice hoefden we niet weg van de veranda. Hiervandaan kon je ook de watervallen zien, die overigens tweederde zo groot zijn als Niagara en dus tevens de grootste van India zijn. Helaas zijn ze bezig om lelijke cementen gebouwen neer te zetten die het uitzicht op de watervallen voor een groot gedeelte belemmeren.
Toen ik in McLeod Ganj was hoorde ik een gerucht dat er iemand door een beer aangevallen en gedood zou zijn. Maar hoe het nu precies in elkaar stak en wat er van waar was, kon ik niet achter komen. De eigenaar van de hotels wist dit wel, want hij vertelde dat de betreffende persoon zijn Australische verloofde was. Ze was met twee Israeliers gaan trekken. Om een of andere reden, waar hij niet achter kon komen, was zijn verloofde alleen een ander pad ingeslagen. Toen hij haar moest identificeren was haar hele gezicht verminkt.
De dag daarop moesten we terug naar Raipur. Zij hadden voor mij een treinkaartje geregeld in de 3AC-klasse (dat wil zeggen dat er drie bedden boven elkaar zijn in een airconditioned treinstel) naar Calcutta. Mijn andere kaartje voor de ordinaire sleeperklas kon ik dus weggooien. Die avond in Raipur hadden ze voor mij de films Water en Fire geregeld die ik ook mocht houden. Water is een goede film met fantastische muziek over Indiase weduwen. Fire kon ik niet volgen, omdat de mannen zaten te kletsen en het geluid van de laptop erg zacht was.

Calcutta is de derde stad in India en een fijnere stad dan Bombay. Het is een van de weinige steden waar nog handgetrokken rikshaws rondrijden. Ik wilde naar een boekwinkel om te kijken of ze nog boeken hadden die ik wilde hebben. Boeken in India zijn supergoedkoop, evenals het versturen ervan. Bovendien had ik al boeken om op te sturen. Een van de boeken die ik gekocht heb is ‘City of Joy’ van Dominique Lapierre. Het verhaal speelt zich af in Calcutta en een van de hoofdpersonen is zo’n Rikshaw trekker. En aanrader, want ik kan bijna niet stoppen met lezen.
Voor het postkantoor in Park Street zit een man met een typemachine. Deze schrijft brieven voor de mensen die dit zelf niet kunnen. Verder heb ik over Calcutta niet veel te vertellen. De volgende dag ben ik met het vliegtuig naar Bangkok gevlogen.
Bangkok is in zeker opzich een verademing na India. Ik heb in heel India nog niet zoveel toeristen gezien als hier op een dag. Het is een stuk schoner, de mensen rochelen en spugen niet op straat. En je kunt weer alle kleding dragen die je wilt, zonder je oncomfortrabel te voelen. Bovendien wordt je niet aangestaard. Heerlijk.