Rode kool

Men neme de benewagen en men loopt naar Western Canned Food, 66 Ba Trieu in Hà Nội. Men gaat de winkel binnen en ziet allerlei lang niet geziene merken eten. Men gaat uit zijn dak met Van Houten cacao, chocolade hagelslag van onbekend merk, Koelemans piccalilly, rode bieten en rode kool en nog veel meer. Men kan het niet laten om zijn favoriete groente te kopen voor € 2,10! Men lope terug naar zijn hotel. Men vrage om een vork. Men opent de pot rode kool. Men lepelt de rode kool uit de pot en men ete dit op. Men GENIET! 

Daarna heb ik de nachttrein genomen naar Dong Ha. Men vroeg mij naar mijn eerste indruk van Việt Nam en vond het niet leuk dat ik vertelde dat dat het afzetten is. Men vertelde mij dat 25 dollar voor de bus vanaf Laos naar Hà Nội normaal is. Als dat zo zou zijn, dan hadden we uiteindelijk geen acht dollar betaald. Dus ik vertrouwde ze gelijk niet meer.
Vanmorgen kwamen we om 7 uur aan. Uiteraard waren er weer veel mensen die voor mijn vervoer wilden zorgen. Ik ben met een oudere man meegegaan. In Hà Nội had ik in een LP van Việt Nam de naam van een guesthouse opgeschreven. De man bracht me erheen en vertelde dat als het niets was hij een goed guesthouse wist voor 90.000 đong met warm water. Men liet mij een kamer zien met een raam die toen ik hem opende, op een blinde muur bleek uit te zien. Ik wilde al weggaan, toen ze me een andere kamer lieten zien. Deze keer had ik geen eigen badkamer. Dus ik ben met de man meegegaan naar het andere guesthouse, waar ik uiteindelijk 80.000 đong (5 dollar) voor betaal, met twee ramen en mijn eigen badkamer.
In Laos had ik mensen ontmoet die me de naam van een dids hadden aangedaan. Ik had dit in het boek opgeschreven dat ik op dat moment aan het lezen was. Maar in Vieng Xai had ik dat boek wegegeven aan de Londense waar ik toen de kamer mee deelde en die daar nog een paar dagen zou blijven. Gelukkig had ik ondertussen de gegevens weer kunnen achterhalen. Dus vanmorgen heb ik eerst de gids gebeld. We spraken af, maar helaas had hij al een afspraak voor vandaag. Daarom had hij een vriend gebeld, waar hij mee samenwerkt. Laat dat nou net mijn man van die ochtend te zijn.
Na mijn ontbijt zijn we vertrokken. Eerst naar een herdenkingsmonument. Daarna naar de brug over de rivier die Noord- van Zuid- Việt Nam scheidde. Verder was daar ook een bunker. Vervolgens kwam in mijn ogen het interessantste deel van de dag, namelijk de tunnels waar de bevolking zich gedurende zes jaar had schuil gehouden. Behalve de tunnels zijn er ook nog 2000 kilometer loopgraven. In de tunnels waren onder andere een verloskamer en operatiekamer. Er zijn 17 kinderen geboren in de verloskamer. De tunnel naar de operatiekamer was onverlicht, omdat dit normaalgesproken niet voor toeristen opengesteld is. Maar aangezien ik erom vroeg en de groep uit welgeteld één persoon bestond, gingen we er vandaag wel heen. Tot mijn verbazing hadden ze er zelfs poppen in staan, een patiënt, een verpleegster en een dokter. Voor het eerst in maanden zag ik ook de zee weer eens. Maar dit terzijde.
Na de tunnels stond er nog één ding op het programma en dat was het kerkhof en de Amerikaanse basis. Op het kerkhof liggen veel anonieme soldaten. Er is zelfs een massagraf waar de mensen in liggen die in een gebombardeerde tunnel omgekomen zijn. Aan de overkant van het kerkhof staat een Amerikaanse tanker. Zoals te verwachten zijn alle bruikbare onderdelen die de locale bevolking meegenomen. Het overblijfsel is gedeeltelijk overwoekerd met planten. Dit maakt het juist nog indrukwekkender.
Hierna was het tijd om weer guesthousewaarts te keren. En de rest van de rode kool op te eten. 