De trein is aangekomen (denk ik)

Tashi dele (hallo dus),
Gisteren ben ik een route in de Barkhor (het oude Tibettaanse gedeelte in Llasa) gaan lopen die in de Lonely Planet beschreven staat. Toen ik in de laatste tempel was kwam ik drie Tibettaanse jongens tegen. Ze spraken redelijk Engels en eentje zou gids zijn geweest. Ze studeren alledrie Engels en willen in Amerika gaan studeren. Maar wat voor mij de ontmoeting het meest bijzonder maakte was dat ze me hebben meegenomen naar het Potala paleis. Dat is door de vijfde Dalai Lama gebouwd, maar was nog niet af toen hij overleed. Zijn dood hebben ze vervolgens twaalf jaar lang geheim gehouden totdat de Potala af was.
Deze jongens hebben me dus rondgeleid, maar niet voordat ze me hadden meegenomen naar een Tibettaans restaurant waar iedere Tibettaan die naar de Potala gaat eerst de maaltijd gebruikt. Ondanks dat ik gezegd had dat ik geen vlees eet (hadden ze waarschijnlijk niet begrepen) hadden ze yaksoep met noedels besteld en boterthee. Later kwam ik erachter dat ze maar twee gerechten hebben. Deze soep en een yakburger. De boterthee was niet zo vies als ik dacht. Ik vond het ook niet echt lekker, maar volgens mij heeft dat ermee te maken dat ik ook geen melk in de koffie of thee lust. Want daar vond ik het wel wat van weg hebben.
Goed, de Potala dus. Voor Tibettanen is het gratis om erin te gaan, mij kostte het 100 yuan (volgens mij is een yuan ongeveer 11 cent). Sommigen vinden de Potala tegen vallen, omdat je er maar een klein gedeelte van ziet en het is omgetoverd in een soort museum. Ik vind het toch nog steeds indrukwekkend dat ze dit 9 verdiepingen tellende gebouw in de 17de eeuw gebouwd hebben. En ik vond het erg leuk om van deze 3 Tibettqaanse jongens iets over alle belangrijke figuren te horen. Je kunt het ook wel allemaal in de Lonely Planet lezen, maar zo hoor je toch andere dingen. Eigenlijk is dit wel verboden. Waarschijnlijk zijn de Chinezen bang dat je een andere waarheid hoort dan de hunne. Onderweg naar de Potala lieten twee van de jongens een hanger zien met de Dalai Lama erop. Om een beeltenis van de Dalai Lama te hebben is gevaarlijk in Tibet, maar niet meer zo gevaarlijk als het ooit was.
Na de Potala hebben we ook nog drie tempels bezocht die tegenover de Potala liggen. Nou ja, van de poort ben ik niet zeker of dat een tempel is. De jongens noemden het wel zo, maar dat kan ook een vertaalfout zijn. De tweede tempel ligt op "medicine hill" en is een medische tempel. En de laatste was een nonnentempel. Daarna moesten de jongens naar school voor hun Engels lessen en hebben we afscheid genomen.

's Avonds ben ik naar het restaurant gegaan waar dat Engels meisje, Tracey het over had gehad voor de speak easy avond in het Engels. Een Chinese vrouw had de naam in het Chinees voor me opgeschreven, dus deze keer lukte het me in een keer om het te vinden. Alleen de avond liep niet zoals gepland. Ze wilden namelijk 5 yuan per persoon vragen voor de onkosten (hier kun je de hele avond jasmijn thee drinken en het kost je niets). Maar iemsn anders had verteld dat het gratis was. Er waren maar vijf studenten die de hele avond naar ons gesprek hebben zitten luisteren. Voor zover ze dat konden volgen. Ze studeren Tibettaanse geneeskunde, maar toen ik vroeg wat ze leren konden ze me geen antwoord geven. Ze wisten niet wat anatomie of fysiologie was. Maar het was wel een gezellige avond.

Vandaag is een hisorisch dag, want de trein is vandaag gaan rijden. Wat dit voor tibet gaat betekenen is nog niet duidelijk, maar waarschijnlijk zal het niet veel goeds betekenen. Er moeten zes treinen per dag aankomen die in totaal 3000 Chinesen naar tibet moeten brengen. En volgens de Chinese authoriteiten gaan er slecht 900 per dag weg. Tel uit je winst.
Maar aangezien ik hier toch ben, wilde ik het ook meemaken. Iik had van iemand gehoord waar het station is en begon er heen te lopen. Maar omdat ik wist dat het ver was, probeerde ik een taxi. Hij gebaarde dat hij waist waar het was, maar zodra ik in de auto zat merkte ik al dat hij het niet wist (hij stopte gelijk, al weet ik niet waarom). Zodra ik kon ben ik maar uitgestapt. Toen nog drie fietsriksja's geprobeerd. Ook zij deden eerst alsof ze wisten waar het was, maar wisten het niet. Toen ben ik maar gaan lopen. Op een gegeven moment liep ik langs de rivier en hoorde een hels kabaal. Het duurde een hele tijd voordat ik doorhad dat dat mensen waren die over een brug liepen bestaande uit ijzeren platen. Horden! Ik wist niet waar ze heen gingen, maar ben ze maar gaan volgen. Je moest eerst onder een grote hollen buis door. Het vreemde is dat aan het einde van deze onafgemaakte brug een paar bussen de andere kant opwilden, maar nooit onder deze buis door konden. En hij was te zwaar om op te tillen.
Onderweg kwam ik een paar monnikken tegen, waarvan eentje Engels sprak. Het bleek dat iedereen onderweg was naar het treinstation. Dus ik was per ongeluk nog op de goede weg ook. Daar aangekomen mochten we eerst wel naar binnen, maar niet het perron op. Even later mocht dat wel, maar moesten we bijven wachten. En vlak daarna liep iedereen plotseling het perron op, ik dus ook. Ik heb geen trein gezien. Maar het is wel aaprte ervaring om op een perron te lopen waar geen trein is met alleen maar Chinesen en Tibettanen die allemaal dezelfde kant op lopen. Dus of de trein is aangekomen kan ik niet zeggen. De rode loper waren ze in ieder geval aan het opruimen, dus ik ga er maar van uit dat het wel zo is.
Aangezien ik geen zin had om terug tye lopen (ik had er toch nog twee uur over gedaan), nam ik de bus terug. Je wilt niet weten hoe die Chinesen hier kunnen dringen.