Busreis

Voordat ik Pokhara verliet, wilde ik nog wat geld pinnen. Ik had praktisch niets meer en wilde niet in de problemen komen. Maar in de haast drukte ik niet op Rs 2000, maar op die van Rs 20.000. Ik zal maar niet herhalen wat mijn reactie was.
In Pokhara had ik de dag voor vertrek mijn busticket gekocht voor Rs 350. Het zou een snellere bus zijn dan in de Lonely Planet vermeld stond, omdat hij niet overal zou stoppen. Ik weet niet waar een bus vaker kan stoppen dan wij hebben gedaan. Er zaten voornamelijk Nepalezen in de bus die overal in- en uitstapten. En volgens mij betaalden die ook gen Rs 350. Maar dat kan ook met mijn achterdocht te maken hebben en het gevoel continu afgezet te worden. Verder verliep de reis tot Sunauli, waar de grens is goed.
In Sunauli aangekomen werd de jacht op de toeristen gelijk ingezet. Men vroeg waar ik heen wilde om me daarna mee te nemen naar een soort reisbureautje. Hoewel een bureau een groot woord is voor een ruimte met een bureau en drie stoelen. Mijn oorspronkelijk plan was om zelfstandig de grens over te gaan en vandaar de bus naar Varanassi te regelen. Maar aangezoien ik niets weet is dit ook wel weer gemakkelijk. De twee andere Nederlandse jongens in mijn bus hadden al een kaartje voor Rs 600 gekocht. Ik hoefde "slechts" Rs 400 te betalen. Dus dat klonk wel goed. De amn vroeg hoeveel Nepalese roepies ik over had om deze om te wisselen. Je zou geen Nepalees geld mee de grens over nemen. Dat stond ook aangeplakt en zal dus wel waar zijn. Maar in mijn achterdocht door iedereen afgezet te worden ben ik toch maar naar een wisselbureau gegaan. De koers leek overal hetzelfde te zijn en dus he ik mijn bijna Rs 20.000 omgewisseld tegen Indiase roepies en 1% commissie betaald. In Europa is dat veel meer.
Het passeren van de grens hier is ook wel interessant. Je gaat eerst (uiteraard) naar de Nepalese douane waar ze je visum ongeldig maken. Maar het is allemaal zo informeel. Je zit gewoon bij ze aan tafel en er zijn geen veiligheidsmaatregelen. Bij de Indiase douane net zo.
Nou de formaliteiten bracht de riksjachauffeur me bij de bus. Hij kocht mijn kaartje en ik kon mee. Maar in plaats van 17.00 uur wat mij door het reisbureau verteld was vertrokken we al om half 4. Niet dat ik dat erg vond, integendeel. Hoogstens vreemd.
De bus was een aftandse bus en ik was de enige Westerling. Wat ik op zich wel weer en interessante ervaring vond. In de eerste instantie had ik mijn bagage in een stoel aan de andere kant van het gangpad liggen. Maar toen we gingen eten en ik de chauffeur vroeg wat met mijn bagage te doen, vertelde hij me het vast te ketenen achter zijn stoel. Toch voelde het niet veilig met een open bus. Ze kunnen tenslotten nog steeds alles open snijden. En hoewel ik geen waardevolle spullen in mijn rugzak heb, wil je toch de trammelant die ermee gepaard gaat voorkomen. Dus na het eten ben ik zo snel mogelijk terggegaan. Gelukkig was alles in orde.
Lange tijd kon ik voorkomen dat er iemand naast me kan zitten. Het voelt egoistisch, maar ik heb geen zin in vervelende mannen. En aangezien slechts 10% in de bus vrouw was en deze altijd iemand bij zich hadden, is de kans dat er een man naast je komt zitten zo goed als 100%. Maar aangezien er uiteinelijk geen enkele vrije plaats meer was, moest ik wel een man naast me accepteren. Op een gegeven moment voelde ik zijn vingers in mijn zij prikken. En ik weet niet of dit per ongeluk was, omdat hij sliep, maar ik heb hem toch maar laten blijken dat ik hier niet van gediend ben door zijn hand hardhandig weg te duwen. Normaliter niet mijn stijl, maar hier moet je wel.
Toen we bijna op plaats van bestemming aangekomen waren, kregen we een lekke band. We kregen een andere bus en ik werd naast de chauffeur geplaatst. Toen we na vijf minuten op het busstation aankwamen (in totaal na een reis van 10 uur), werd me aangeduid als laatste uit te stappen. Uiteraard waren alle riksja- en taxichauffeurs precent. Gelukkig had ik in de Lonely Planet een hotel opgezocht om heen te gaan. Aangezien het al half 2 was had ik een hotel in de buurt van het busstation opgezocht. Het viel me mee dat de riksjachauffeur me niet probeerde af te zetten.

Vandaag heb ik een Indiase SIM-kaart gekocht. Dat is een operatie op zich. Men heft je paspoort nodig en een pasfoto. Van je paspoort en visum worden fotocopien gemaakt. Dit alles doen ze sinds een jaar, omdat India en Pakistan broeinesten schijnen te zijn voor terroristen. Je moet ook allerlei formulieren invullen met je thuisadres en dergeljke. Wanneer je kaart gestolen wordt of kwijt is moet je aangifte doen bij de politie. En als je hem niet meer gebruikt, moet je hem vernietign en mag je hem iet weggevn. Het schijnt nogal eens voor te komen dat iemand een SIM-kaart van een ander gebruikt voor criminele praktijken. En dan ben jij degene die in de gevangenis terecht komt, omdat hij op jouw naam staat. Al met al was ik ruim twee uur bezig om de SIM-kaart te kopen. Maar eerlijkheidshalve moet ik daar ook bij vermelden dat er tijd gaat zitten in het wachten op de opwaardering van je kaart.