Indiase trein

Ik kan eindelijk zeggen dat ik voor het eerst in een Indiase trein heb gezeten. Toen ik op het station aankwam lag iedereen buiten te slapen. En binnen ook. Ik ben in de wachtkamer gaan zitten. De hoek leek me het veiligst. Maar het stonk er enorm naar urine. Omdat ik dacht dat misschien iedereen in de hoek zijn behoefte deed, schoof ik een plaats op. En toen zag ik dat ik praktisch naast de toiletten zat. Dus ik ging ergens anders zitten. Maar daar stonk het ook. Ik dacht dat het misschien van buiten kwam, want ik zat onder het raam. Dus ik verhuisde naar het volgende gedeelte. Er kwam een Fransman naar me toe die vertelde dat daar waar hij zat het niet stonk en ik van harte welkom was om bij hem te komen zitten. En inderdaad, hier stonk het niet. Nog niet, moet ik zeggen. Want later verspreidde de geur zich ook hier naar toe. Gelukkig was dit vlak voordat de trein aankwam. Volgens de Fransman was ik erg optimistisch, maar dit werd beloond want de trein kwam zelfs vroeg aan. Toen de trein arriveerde, ik had eerst niet door dat het mijn trein was want het was het verkeerde perron, was deze helemaal overladen. Ik dacht bij mijzelf dat dit een typisch Indiase trein moest zijn. Mijn trein dus, wat me enige zorgen begon te baren.
Omdat er veel verhalen de ronde doen, had ik besloten voor de veiligste en meest comfortabele manier van slapen. En dat was in een twee-bedscompartiment met airco op het bovenste bed. Nu moest ik het juiste treinstel nog zien te vinden en ik wist niet hoelang de trein zou blijven staan. Mijn treinstel bleek helemaal aan het einde te zijn. Maar eerst liep ik nog langs de gewone treinstellen (waren die er wel?), de gewone slaaptreinen en de drie-bedscompartiment treinstellen. Toen ik de bedden zag begon ik me af tevragen hoe je hier in moet slapen. Het is gewoon een soort van treinstoel, maar dan plat. Of misschien is een betere vergelijking een artsentafel. Ik hoopte, en dacht zelfs in mijn naiviteit, dat ik het wel beter zou treffen. Niet dus. Aan de ene kant van het gangpad heb je twee maal twee bedden boven elkaar. En aande andere kant in de lengte nogmaals twee bedden boven elkaar.
Ik vroeg aan de man die aan de andere kant van het gangpad lag of ik ook lakens ed zou krijgen. Dit beantwoorde hij negatief. Ik pakte dus mijn lakenzak en ging me klaarmaken voor de nacht. Het leek mij het verstandigst om mijn kleren aan te houden, want je weet niet wie er nog bijkomen. Maar gelukkig kreeg ik toch lakens, een deken en een kussen. Echt slapen lukt me niet.
De volgende ochtend zou de trein ongeveer om half 7 aankomen. Dus toen de trein tegen zessen langzamer begon te rijden vroeg ik dezelfde man of dit de plaats was waar ik moest uitstappen. Hij beantwoorde dit bevestigend, dus ik ging me klaarmaken om uit te stappen. Toen ik volbepakt klaarstond, vroeg de conducteur, die me beloofd had te waarschuwen, waar ik heen wilde gaan. Hij vertelde dat het nog een uur zou duren voor we er waren. Ik dus weer terug. En inderdaad kwam hij me na anderhalf uur waarschuwen.
Bij het uitstappen vochten de rikja-chauffeurs om me. Dat is nog eens wat anders dan dat ik moet afdingen. Deze keer boden zij tegen elkaar op.
Hetzefde gebeurde bij het uitstappen in Khajuraho voor de hotels. Er waren zelfs mannen die al in de bus waren gekomen, een eindje meereden en in de bus hun hotel aanprezen. Aangezien ik al wist waar ik heen wilde, probeerde ik ze zoveel mogelijk te negeren. Op het station was echter iemand van dit hotel aanwezig. Het is eigenlijk een ashram, oftewel een spirituele commune of 'retreat'. Het ligt een paar kilometer buiten Khajuraho en ik voel me er veel beter dan in de steden. Ik ben de enige gast op dit moment. De eigenaar is niet aanwezig, wat wel jammer is want normaliter geeft hij dagelijkse yogalessen. Misschien kan ik dit op mijn laatste dag nog meemaken. ALs zijn personeel over hem praat, kun je zien en horen dat ze van hem houden. Het hotel op zich is dus landelijk gelegen met een tuin. En kost, omdat het hier laagseizoen is maar Rs 50 voor een kamer met douche en toilet. Er zijn ook mooiere kamers waarvoor ik maar Rs 100 zou hoeven te betalen. Er werd me gevraagd of ik honger had en ik kon eten bestellen. Wel moesten de ingredienten en ook mijn fles water eerst nog even in het dorp gehaald worden.
Na het eten wilde het personeel mij echt naar de zin maken. Ze lieten me de tuin zien en fruit proeven. Hoe het fruit heet weet ik niet, maar het is heerlijk. Ik voel me hier als een koningin. Niet alleen een omgeving om tot rust te komen, maar ook vier man personeel tot mijn beschikking: een kok, tuinman cq nachtwaker, schoonmaker en de manager.
Ik had met iemand afgesproken dat hij me wat dingen zou laten zien. Ik probeer hier altijd wel voorzichtig mee te zijn, maar hij was meegekomen naar het hotel en iedereen weet dus wie het is. Hij nam me mee naar een meer. We hebben daar een hele tijd gezeten om van het uitzicht te genieten.
Deze zelfde man heeft me ook een Indiase naam gegeven: Surya Mukhi. Dit betekent zoiets als een zonnebloem die zichzelf opent wanneer de zon schijnt.