Het dagelijks leven in McLeod Ganj

Ik ben hier ondertussen zolang dat het tijd wordt om een keer iets over het dagelijkse leven hier te vertellen. Uiteraard vanuit een reizigersperspectief. Toen ik hier aankwam was het warm. Je kon gewoon in een t-shirt rondlopen (sommigen droegen nog minder). Nu draag ik al mijn kleren over elkaar heen (dat wil zeggen: een mouwloos shirt, een shirt met korte mouwen, een blouse met lange mouwen en een fleece. En daaroverheen draag ik nog een deken of zoals vandaag mijn regenjas). En nog heb ik het koud. In de straten worden houtvuurtjes gemaakt. Sommigen hebben hiervoor een gekochte vuurkorf. Maar vaak ook is het een leeg blik. Of gewoon de straat. In deze vuurtjes wordt behalve hout alles verstookt. Tot plastic aan toe. Je kunt je wel voorstellen hoe dit ruikt. En hoe slecht dit is voor het milieu. Maar daar hebben ze hier zo en zo geen kaas van gegeten (ze komen dan ook niet uit Nederland). Alles wordt hier gewoon op straat gegooid. Ik herinner mij een keer toen ik afval had en aan mensen vroeg of ze een vuilnisbak hadden. Ze wezen naar de straat.
Ook in de huizen hebben ze vaak geen verwarming. Onder de reizigers wordt dan ook doorgegeven welk restaurant een kachel heeft.
Zoals te verwachten wonen sommige mensen in mooie huizen, sommigen in een krot, ik weet een man die in een soort van straatstal woont en velen slapen gewoon buiten. In McLeod Ganj zijn ook veel mensen (bedelaars) met lepra. Ik heb mij laten vertellen dat deze mensen uit Zuid-India komen. In Dharamsala is een ziekenhuis voor hun. Maar ze vinden het daar niets, want er heerst een strict regiem. Ze mogen bijvoorbeeld geen vlees eten. Ze bedelen dus liever.
En dan zijn er ook nog de "gewone" bedelaars. Hierbij zijn ook vaak kinderen. Soms breken de ouders de armen of benen van de kinderen om zo meer geld op te halen. Of ze vragen om melk, rijst of ander eten. Dit kunnen ze dan later weer aan de winkeleigenaar teruggeven en de winst wordt gedeeld.
UIt principe geef ik niet aan bedelaars. De kinderen hoeren op school te zitten. De ouders kunnen werken (ik heb gehoord dat Indiers de bedelaars soms werk aanbieden, maar dat ze dit weigeren). En de lepralijders kunnen naar het ziekenhuis. Of mij dit een goed of een slecht persoon maakt, weet ik niet. Maar dat zijn mijn principes.

De electriciteit valt geregeld uit. In Nederland is dan alles gelijk ontregelt en iedereen is van slag. Hier is het heel gewoon en reageert iedereen heel laconiek.

Wat er gebeurt rondom de Dalai Lama is altijd in veel duisternis gehuld. Je hoort geruchten en weet vaak pas op het laatste moment of het gerucht klopt. Zoals twee dagen terug hoorde ik dat hij een lezing gaf gisteren. Dit klopte, maar je hoort het pas op het laatste moment. Ik had ook gehoord dat het vandaag weer zou zijn. Dit klopte niet. Gelukkig was ik er niet heen gegaan. En in het weekend zal hij, zo gaat het gerucht, een lezing geven over mensenrechten. Dit in het kader van de viering van het winnen van de Nobelprijs voor de vrede (hoeveel jaar geleden?).

Waar ik ook nog over wilde schrijven zijn de miss Tibet verkiezingen. Het is al weer een tijdje gelden, maar toch de moeite waard. Ja, ik ben daar dus geweest en schaam me er niet voor. Het was een bedroefende ervaring. En dan heb ik het nog niet over de vleesmarkt die een miss-verkiezing uiteraard is. Ik was er op de tweede avond, wat wil zeggen dat de missen in spe een speech moesten houden over een voor hun relevant onderwerp. Ik herinner mij dat eentje sprak over de positie van de Tibettaanse vrouw. Ze werd door de mannen uitgejouwd. Ik vond het zo vernederend en denigrerend. In de pauze kwam er een populaire zanger. Deze zong zo vals dat degene waar ik mee gekomen was en ik elkaar aankeken en besloten er vandoor te gaan. We hadden genoeg gezien.....

Als vertier is er hier niet veel te doen. Maar in vergelijking met andere Indiase steden (met uitzondering van Goa uiteraard) weer wel. Op zondag, maandag en woensdag heb je jamsessies. En dan heb je veel bioscopen met hoog kwalitatieve films. Veel over Tibet, waaronder veel documentaires. Als je "Water" nog niet gezien hebt, ga dat dan nog doen. En tot mijn grote plezier heb ik hier "Walk the line" over het leven van Johnie Cash kunnen zien (deze was ik helaas in Nederland misgelopen). Ik besefte toen ook weer hoeveel ik de rockabilly muziek mis. Omdat het hier zo goedkoop is heb ik hem zelfs twee keer kunnen zien. Ik was de tweede keer helemaal alleen in de bioscoop. Net alsof je thuis bent (alleen wat minder warm). Ik heb dan ook heerlijk meegebruld met de muziek!

En dan nog iets wat veel reizigers overkomt in McLeod Ganj. Het niet weg kunnen komen en hier blijven hangen. Ik ken een Indier die hier in mei op vakantie kwam. En hij is hier nog!

Ik denk dat jullie nu wel een beetje een idee hebben gekregen hoe het er hier aan toe gaat. Als ik kan wegkomen komt de berichtgeving de volgende keer uit een andere stad.....