Indiase gastvrijheid

In Amritsar had ik besloten dat met de trein naar Goa te ver zou zijn. Daarom had ik een vlucht geboekt van Amritsar naar Delhi en van Delhi naar Goa. Vandaar wilde ik dan de trein naar mijn eindbestemming, Gokarna nemen. Maar alles liep anders.
Het was zo mistig de dag van vertrek dat de vlucht afgelast werd. Een vlucht later die dag ging mijn budget te boven, dus besloot ik de trein naar Delhi te nemen. En om niet weer de kans te lopen dat ik veel geld op mijn niet gebruikte ticket te verliezen besloot ik om geen vlucht te boeken vanaf Delhi naar Goa. Op het perron ontmoette ik twee Indiase vrouwen, Punan en Sharon, die ook alleen reisden. Ze probeerden om mijn ticket op te graderen, maar dat lukte niet. Daarom besloten ze met mij mee te reizen in de derde klas. Punan vroeg of ik bij haar thuis wilde slapen. Ze vroeg het een paar keer en omdat ik niet veel zin had in Delhi, besloot ik van haar aanbod gebruik te maken. Daarna vertelde ze dat ze naar een bruiloft in Delhi ging en nodigde ze me hiervoor uit.
Twee uur voor Delhi stapten we uit. We werden opgehaald door haar jongste broer. Maar met zijn drieen en onze bagage op de motor werd wat veel, dus Punan ging met de riksja terwijl ik achterop de motor zat. Haar familie woont in een complex bestaande uit vier kamers waar haar moeder en haar drie broers met hun vrouwen en kinderen wonen. Op dat moment was ook de zus van haar moeder aanwezig. Natuurlijk moesten we eerst eten. Daar ging mijn regel van niet na 6 uur 's avonds te mogen eten. Plus al mijn andere dieetrestricties van de dokter. Deze moest ik gedurende de hele tijd loslaten.
Toen we aankwamen lagen Punans moeder en haar tante al in bed. Maar door mij werd de bedrangschikking aangepast. Punan, haar moeder, tante en ik sliepen in het grote tweepersoonsbed. Om en om. En haar broer met zijn vrouw en twee of drie kinderen sliepen in twee eenpersoonsbedden. De rest sliep boven in de andere twee kamers.
De volgende dag had ik kleren nodig voor de bruiloft. Dus we gingen eerst een saree kopen. Daarna zocht Punan ook een saree voor zichzelf uit. Buiten gekomen zaten een paar jongens die henna tekeningen maakten. Omdat dit een noodzaak is oop een bruiloft lieten we onze handen en armen in de henna zetten. Ik zat mij af te vragen hoe we moesten betalen met de henna op onze handen, maar ging ervan uit dat Punan hier wel een oplossing voor had. Zij is tenslotte ervaren in dit soort dingen. Na afloop gaf ze aan dat ik mijn portomonnee moest pakken. Dus ik liet een van de jongens dit maar doen en betaalde alles. Daarna moet de henna drogen. Dus wij weer terug naar de saree winkel en daar onder de ventilator gezeten. Daarna was het tijd om naar de schoonheidssalon te gaan. Daar kregen we een gezichtsmassage. Ook dit mocht ik weer betalen.
Na nog een paar schoenen gekocht te hebben, gingen we terug naar de sareewinkel om de sarees op te halen. Tot mijn verbazing zei Punan dat ze nog 1000 rupees nodig had om haar saree te betalen. Ik heb er lang over nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat er geen slechts in deze gewoonte zit. Het is volgens mij meer een kwestie van delen. Zij betalen goedkope dingen zoals de riksja en bangels en jij de duurdere, want jij hebt meer geld. En bovendien geniet je hun gastvrijheid. Maar in eerste instantie was ik hogelijk verbaasd over het gemak waarmee je ze je niet alleen laten betalen, maar ook de duurdere dingen zoals de saree.
Nadat we onze inkopen gedaan hadden en hadden gegeten gingen we met de bus naar Delhi. Ik dacht dat we naar de bruiloft gingen, maar dit was de avond voor de bruiloft. En het feest was in volle gang. Iedereen wilde dat ik mee naar boven ging om te dansen. Maar gelukkig zorgden Punan en een paar anderen dat ik eerst kon bijkomen. Maar dat duurde niet al te lang. Op de dansvloer gingen mensen met geld over mijn hoofd. Dat geld wordt daarna als fooi aan de dj gegeven. Iedereen wilde met mij dansen en met mij op de foto. De mannen probeerden ook elke keer om mij in hun midden te krijgen. Ik wist niet goed wat ik hiervan moest denken. Is het iets wat je nu wel of niet kunt maken. Gelukkig werd de oplosiing gegeven door Punan en een paar andere vrouwen die me telkens weer in hun midden trokken. De mannen leken wel wat aangeschoten, maar ik kon geen alcohol ontdekken. Later hoorde ik dat ze uit het zicht van de vrouwen drinken, omdat de vrouwen geen alcohol mogen gebruiken en het niet netjes zou zijn als de vrouwen dit zien.
Toen ik moe werd, namen ze me mee naar het huis van de familie an de bruid. Ik dacht dat het huis waar het feest was het huis van de familie van de bruid was. Er waren kamers waar slaapmatten en dekbedden lagen. Er was een soort van een keuken. En het dansen en eten was op het dakterras.
In het huis van de familie sliepen we met ongeveer acht vrouwen en Money, de bruid haar dertienjarige broertje, in een kamer op de vloer.
De volgende ochtend ging ik mij eerst wassen voordat we de nepjuwelen waarvan ik de indruk had dat ik ze nodig had gingen kopen. Omdat Punan over waxen van de armen had gesproken en dat me nogal pijnlijk lijkt, besloot ik ze maar te scheren. Dit duurde echter een beetje lang en Money werd ongeduldig. Hij klopte een paar keer op de deur van de badkamer met de mededeling: "Hurry, hurry." Hieroor kreeg ik de indruk dat we haast hadden.
Voordat we de nepjuwelen zouden kopen, gingen we eerst ontbijten in het andere huis. Uiteindelijk bleven we daar de hele dag. De oudere vrouwen bespeelden een soort bongo en chantten heilige liederen. Ook ik moest op een gegeven moment zingen. Punan zong voor en ik herhaalde. Het was een soort prijzing voor Punjab, de staat waar de familie vandaan komt.
In de loop van de middag werd de bagelceremonie gehouden. Een oom van de bruid voert allerlei rituelen uit. Dit leidt dan uiteindelijk tot het afdoen van haar oude bagels die dan onder de alleenstaande vrouwen worden verdeeld voor een snel en gelukkig huwelijk. En de bruid krijgt niwuwe abngels om haar beide polsen. Ze krijgt ook twe zilveren bangels met daaraan versieringen gehangen. Deze worden vervolgens weer bedekt met shawls totdat ze haar trouwjurk aan krijgt.
Eindelijk was het dan tijd om ons om te kleden. Uiteraard wist ik niet wist hoe je een saree draagt, en kreeg ik hulp van een tante. De onderrok werd zeer strak aangetrokken. Nu begrijp ik ook waarom je nooit een vrouw ziet waar geen vetblubbers uit de saree hangen. Tenzij de vrouw echt heel slank is.
Maar omdat ik ik lang ben moest de onderrok naar beneden getrokken worden. Het lukt de tante niet om de saree goed aan te krijgen. Daarom gingen we naar de beauty salon. De vrouw in de bautysalon drapeerde de sarees voor ons alle drie, de tante, Punan en mij, met veel aandacht. Het gaf mij een goed gevoel dat ze ookde saree van de tante en Punan opnieuw drapeerde. Ook voor de Indiase vrouwen is het dus niet gemakkelijk om een saree op de juiste wijze te dragen. De saree wordt aan de voorzijde verschillende keren gevouwen en daarna over de schouder gedrapeerd. Het interessante is dat dit op verschillende manieren kan. Maar bij mij kon dit niet. Dus werd de saree op een andere manier vastgezet. Ook werd mijn haar gedaan. Mijn make-up had ik zelf al gedaan.
Eindelijk waren we dan klaar voor de bruiloft. We gingen met een bus naar de ruimte die speciaal voor bruiloften is. Deze ruimte is buiten. Er staan stoelen en de meeste vrouwen zitten in het middengedeelte. Verder is er een dj en wordt er weer gedansd. Het fantastische in India is dat de mannen net zo graag dansen als de vrouwen. En uiteraard wordt er gegeten. En plotseling zegt Punan tegen me: "Come, come" en gaan we naar buiten. De bruidegom komt eraan. Je hoort veel getrommel en ander lawaai. En er werd vuurwerk afgestoken. Maar voordat de bruidegom er was moesten we weer naar binnen. En dan weer naar buiten. En weer naar binnen. Uiteindelijk zag ik iemand in een wit pak met veel franje op een paard zitten. Dit was de bruidegom. Toen hij eindelijk binnen was, ging de muziek en een paar dansers hem voor. Ook deze dansers deden de truc met het geld wat ze dan weer aan de muzikanten gaven. Twee vrouwen die ik had leren kennen de dagen ervoor hadden een schaal met bloemblaadjes en stelden de bruidegom allerlei vragen. Ik vermoed dat de vrouwen een soort bruidsmeisjes waren, want ze zagen er mooier uit dan de andere vrouwen en hadden duidelijk een meer prominente rol. En na deze lange (ik schat meer dan een uur) mocht de bruidegom dan eindelijk plaatsnemen op een soort troon.
Nu kwam de bruid binnen. Ook hier weer muzikanten, dansers, enzovoort. Toen ook zij had plaatsgenomen op haar troon, gebaarde Punan mij weer mee te komen om op de foto gezet te worden met de bruid en bruidegom. Om een uur of twaalf was de receptie afgelopen. Iedereen was op de foto gezet met de bruid en bruidegom en iedereen had gegeten. Nu gingen de bruid en bruidegom en hun familie eten en wij gingen terug naar de feestruimte om hen daar op te wachten voor de eigenlijke ceremonie. Dez vond dus ver na middernacht plaats. De bruidegom en de ouders van de bruid zitten rondom een vuur en chanten allerlei gebeden om de bruidegom goed voor de bruid te laten zorgen. Later komt de bruid er ook bij zitten en worden er offers gedaan. De bruid en bruidegom lopen verschillende keren om het vuur heen. Ondertussen was het al 4 uur en ik was erg moe. Ik ben dus gaan slapen.
De volgende ochtend bij het ontwaken gaf Punan me een zilveren ring. Naar Punjabs gebruik geeft de bruidegom een zilveren ring aan de vrouwen die de bruiloft bijwonen. De bruid en bruidegom waren ondertussen naar het huis van zijn ouders gegaan, waar ze ook zullen wonen.

Nu moest ik zien hoe ik in Pokarna kwam. Het vliegtuig bleek te duur. Dus de trein naar Mumbai en dan verder zien. Een nicht van Punan die in Australie woont en waar ik veel mee opgetrokken was hielp me een autoriksja te vinden. Voordat we afscheid namen gaf ze me haar oorbellen en betaalde de chauffeur.
De treinreis verliep voorspoedig en ik sliep goed. Ik deelde het compartiment met twee vriendelijke mannen. In Mumbai informeerde ik hoe ik in Gokarna kon komen. Ik moest naar een ander treinstation en een man naast mij vertelde dat ik hiervoor een taxi nodig had. In Mumbai zouden geen autoriksja's zijn. Later zag ik ze wel, maar waarschijnlijk waren ze niet in het centrum toegestaan.
Deze man bleek zelf taxichauffeur te zijn. Hij vertelde me dat de trein pas 's avonds zou vertrekken. Ik vermoed dat hij gelijk had en hij vertelde me dat er een bus in de ochtend zou vertrekken. Dus hij bracht me naar een reisbureau waar ik een busticket kon kopen. Ik moest een paar uur wachten voor de bus vertrok. Daarna moesten we overstappen op een andere bus. Omdat er reparaties aan een brug plaatsvonden had de bus die komen moest vertraging. Om 4 uur die middag vertrokken we dan eindelijk.
De volgende ochtend stopten we voor ons ontbijt. Niets van wat ik uitzocht was aanwezig. Een man van de winkel naast het restaurant probeerde me te helpen. Maar na lang wachten bleek dat klanten die later dan mij binnenkwamen wel eten kregen en ik niet. Ik raakte nogal gefrustreerd en besloot bij de winkel iets te eten te kopen.
Nadat we weer in de bus zaten en ik me net weer had geinstalleerd kwam er iemand naar me toe om te vertellen dat we in Gokarna waren. Ik had me onderweg afgevraagd of het allemaal goed zou komen en nu was ik onverwachts waar ik zijn wilde. Ik stapte uit en begon de richting van Gokarna op te lopen. Ik had geen idee hoe ver het zou zijn. Na een paar honderd meter gelopen te hebben, stopte er een taxi. Hij vertelde dat Gokarna nog 12 kilometer was. Zonder af te dingen besloot ik de taxi te nemen. Onderweg stopte hij en vroeg waar ik precies zijn wilde. Ik zocht de naam van het strand op en vertelde het hem. Hij zei dat Kudle beach 20 in plaats van 12 kilometer is en dat de prijs hiervoor 350 rupies is en niet 150. Ik had geen zin in een discussie en besloot het gewoon te betalen. De laatste 10 minuten moest ik lopend afleggen en daar was dan eindelijk het strand en de zee. Nu nog een guesthouse. De eerste was vol, maar in de tweede was nog plaats. Het is erg simpel; een kamer met matras en licht. Een gedeeld toilet en badkamer. De badkamer bestaat uit een ruimte met wat stenen op de vloeren een goot om het water te laten weglopen. Het water wordt uit de put gehaald en in een grote pan gedaan. 's Middags om een uur of twee wordt er een vuur gestookt om het water op te warmen. En dat kun je dan met een bakje over je heen gieten. Verder is er een restaurant waar je ook gewoon kunt zitten. En natuurlijk het strand en de zee om van te genieten. En dat ga ik de komende paar weken doen. Dus verwacht voorlopig geen nieuws van mij.