Hongersnood

Van Auroville wilden we naar een natuurreservaat, Topslip genaamd. We hadden alvast gebeld om een kamer te reserveren, maar het zou niet lukken om er voor drie uur aan te komen, dus waren we genoodzaakt om eerst een nacht in Pollachi te overnachten. De volgende ochtend wilden we onbijten. Maar helaas staakten de restaurants. Na wat bananen en sultana's gekocht te hebben in een van de weinige winkels die open waren, hebben we ontbeten in onze hotelkamer die we, omdat de lift het niet deed, alleen per trap konden bereiken. Na ons ontbijt moesten we eesrt naar het kantoor van het natuurreservaat. Dus wij, met onze bagage op de rug, op zoek naar een autoriksjaw. Maar helaas staakten ook zij. Net als de gewone taxi's. Het personeel van het hotel haalde ons weer naar binnen, waar ik nogmaals probeerde om het kantoor te bellen,. Maar ze waren onvermurwbaar en we moesten toch echt zelfs komen. Het busstation was "slechts" een kilometer bij het hotel vandaan. Toen we naar buiten stapten, stopte er gelukkig voor ons een autorikshaw die ons wel mee wilde nemen. Uiteraard tegen een woekerprijs van Rs 50. Bij het kantoor vertelde degene die daar de baas was dat de rishaw moest wachten om ons mee terug te nemen naar het busstation. We moesten wat papieren invullen en betalen. Daarna dus weer terug om anderhalf uur op de bus te gaan zitten wachten.
Eindelijk waren we dan in Topslip na in een oude bus over smalle wegen en langs enge ravijnen en haarspeldenbochten gekomen te zijn, oftewel het Indira Gandhi National Santuary. Wij dachten alleen maqr aan eten, want ons schamele ontbijt was allang verteerd. Maar we moesten eerst in de kantine bestellen. Gelukkig zou het een half uur later klaar zijn. Ondertussen waren we ingeschreven en mochten we naar onze kamer die eerst nog schoongemaakt moest worden. Maar ze wisten toch al een dag eerder dat we er aan zouden komen? We lieten de bagage achter om te gaan lunchen. We kregen rijst, een waterdunne saus met witte kool en kokos. Ze zetten alles op tafel en mochten zoveel opscheppen als we wilden. De witte kool met kokos smaakte goed. Hadden we maar geweten dat dit de beste maaltijd zou worden... Gelijk maar eten besteld voor de avond. Dit zou pas om acht uur klaar zijn. Maar omdat we dat erg laat vonden mochten we al om half acht komen. Na een rustige middag met wat gelezen te hebben zaten we half acht met weer zeer lege magen klaar voor het eten. Tot onze verbazing gingen ze toen pas koken. Het resutaat waren drie chapati's per persoon (je kon er ook bijbestellen) en een dunne saus. Het eten van die middag lag nog op de tafel. Trouwens van voor die middag lag er zelfs eten op de tafel. Gelijk weer ontbijt besteld.
De volgende ochtend hadden we een trekking georganiseerd die drie uur zou duren. Dus om zeven uur stonden we paraat om weg te gaan. Volgens Indiaas gebruik werd dit kwart over zeven. Onze gids was een plaatselijke bewoner. We hebben een Indiase bison, een soort edelhert, een gouden specht en nog wat kleinspul gezien. Halverweg pauzeerden we en na twee uur was de trekking over. We spraken af die middag om drie uur weer met hem mee te gaan.
Terug van de trekking waren we wel aan een stevig ontbijt toe. De keer kregen we een oothapam (een soort dikke pannekoek) met koude saus van de avond ervoor en een ommelet. Uiteraard gelijk weer lunch besteld. Maar toen we die middag op de afgesproken tijd in de kantine kwamen was er geen lunch. Ze zeiden dat we dit hadden moeten bestellen, want nu hadden ze geen ingredienten om eten van te maken. We hebben ook gelijk de trekking afgezegd, want op een lege maag hebben wij daar geen energie voor. 's Middags hebben we wat zitten lezen. Moet Ria nu net een boek over eten aan het lezen zijn... (voor het geval je het interesseert, de titel is: Chutney's en chapatibrood).
Om acht uur was daar eindelijk wel een maaltijd voor ons. Zou het zijn dat we 's middags de enigen waren geweest en ze gewoon geen zin hadden om te koken? In ieder geval zat nu de kantine vol en kregen we rijst, chapati's en een dunne saus waar eieren in zaten die wij niet kregen. Bernadette heeft er maar zoveel mogelijk van gegeten, omdat ze er geen vertrouwen meer in had dat we de volgende dag wat zouden krijgen. Ze had het bij het rechte eind. Want toen we op de afgesproken tijd voor het ontbijt verschenen, moest er nog gestart worden met het klaarmaken ervan. Maar gestart werd er niet, dus hebben we de bus maar gepakt naar het volgende, naar horen zeggen veel beter georganiseerde natuurreservaat. Hemelsbreed ligt het 110 kilometer zuidelijker. Maar we hebben er negen uur over gedaan in wel vijf verschillene bussen. De aansluitingen hiertussen waren iets te goed, want tijd voor ontbijt en lunch onderweg hadden we niet. Dus gisteravond hebben we dubbelop genoten van onze zelfuitgezochte maaltijd.