Trekking

We hadden verwacht dat de reis van Fort Cochin naar Madikeri ongeveer negen uur zou duren. Maar dat viel vies tegen. We hadden een autoriksjaw geregeld voor half zes, want met de boot moesten we of vijf uur al hebben of om zes uur en dat zou te krap worden om de trein te halen. Voor het eerst dat ik in India ben, kwam er iemand te vroeg opdagen, om twintig over vijf was de riksjaw er al. Ook de trein ging keurig op tijd weg en kwam zelfs vijf minuten te vroeg aan. Dus alles leek mee te zitten. We verwachtten dat de bus er een uur of twee over zou doen. De bus stond al klaar om bijna te vertrekken. Het was weer een nieuwe bus. We stapten achterin in. Eigenlijk was dat fout, want in het zuiden van India zitten de mannen achterin en de vrouwen voorin. We hadden de bagage op een stoel geplaatst. Maar dit was niet goed in de ogen van de conducteur en we moesten de bagage onder de stoelen van de achterbanken leggen. Zo gezegd, zo gedaan. Toen kwam er een andere conducteur zeggen dat we de bagage voorin moesten leggen en voorin gaan zitten. We weigerden dit en toen ze aanhielden zeiden we dat als zij de bagage voorin zouden leggen, wij daar best wilden gaan zitten. Dit is altijd erg effectief en we mochten blijven zitten. Hadden we maar geluisterd! De weg was nog slechter dan de ongeasfalteerde wegen in Tibet. Of was dat mijn verbeelding. De buschauffeur mag wel weer rijles gaan nemen, want hij scheurde de bochten door en had er zoveel vaart in zitten dat je dacht dat zijn vrouw op het punt van bevallen stond. Geen wonder dat de vering zo slecht was.
De weg werd steeds slechter en smaller. Af en toe vlogen we de lucht in. Totdat ik, Bernadette zover de lucht invloog dat ik een kreet slaakte van de pijn in mijn zij. Men bood ons aan om ergens halverwege te gaan zitten, wat we natuurlijk al veel eerder hadden moeten doen. Zes uur waren we dan eindelijk, na een rit van vijf uur over een afstand van ongeveer 100-120 kilometer, in Madikeri.
De volgende dag hadden we een regeldag, waarbij alles altijd meer tijd kost dan je denkt. Dus de dag vloog om, maar met de details zullen we jullie niet vervelen. Een van de dingen die we echter geregeld hadden was een trekking van drie dagen. We wilden drie dagen gaan, omdat je er op de eerste dag heen moet; op de laatste dag kom je terug en we verwachtten de tweede dag dan helemaal voor de trekking te kunnen gebruiken. Dit werd gelijk al de grond in gedrukt, want elke dag moest er gebust worden.
De eerste dag wilden we vroeg vertrekken, maar de eerste bus vertrok pas om half acht. 45 minuten later waren we op ons startpunt aangekomen. We hadden een gids die veel wetenswaardigheden wist te vertellen en gek was op getallen. We liepen door de bossen. Dachten we. Dit bleek een cardamon plantage te zijn. Omdat deze in de schaduw moeten staan, laten ze de bomen gewoon staan. Ook hebben we door theeplantages gelopen en was ons een koffieplantage beloofd. We vroegen een paar keer hoe ver de koffieplantage nog was. Bleken we er al midden in te lopen. Er waren er ook een paar besproeid, zodat ze in bloei waren komen te staan. Het zijn prachtige witten bloemen die naar jasmijn ruiken. Dit was alweer op de weg naar beneden. Midden op de dag liepen we over de bergrug met fantastische uitzichten. Af en toe was het wel erg steil. Het was een lange dag en we vonden het wel zwaar. Tussen de middag hadden we eenvoudige lunch gehad, bestaande uit rijst, sambar en witte kool. Ria was te moe om te eten.
Met de gids hadden we het uitgebreid over koffie gehad en hij beloofde ons een kop koffie aan het eind van de trekking (15 kilometer). Deze wordt gemaakt van de robusta die hier overal verbouwd wordt. Deze koffie is beter bestand tegen ongedierte, maar is korter houdbaar. De koffie was wel wat aan de slappe kant.
's Avonds zouden we in een hut slapen. We wisten niet wat we moesten verwachten. Er was ons in ieder geval wel verteld dat we geen beddegoed mee hoefden te nemen. Het waren ruime hutten. Maar toen we binnenkwamen barstten we in lachen uit. Ondertussen zijn we wel wat gewend, maar dit sloeg echt alles. De helft van de hut bestond uit een plateau. Dit plateau bestond uit bamboe met daarop een dun schuimrubber ..... Tsja, hoe noem je dit eigenlijk? Het was nog geen centimeter dik. En dan lagen er nog wat dekens die te vies waren om aan te pakken. De gids had ons verteld dat in de eerste hut iemand uit Londen sliep die we om meer dekens en een lamp konden vragen. De Engelsman bleek een vriendelijke jongen uit Israel te zijn. Extra dekens had hij wel voor ons, maar hij bleek maar een lamp te hebben. Wij mochten die wel gebruiken, maar dat hebben we uiteraard niet gedaan.
In ieder geval waren er wel toiletten en een douche. Deze was in een kuil gemaakt waar een soort beschutting omheen gebouwd was. Er stond een watertank en er hing een ware douchekop in. Wat een luxe na zo'n zware trekking.
Daarna gingen we weer terug naar de woning van de vrouw waar we koffie gedronken hadden. Er bleek een ceremonie aan de gang te zijn. Als we het goed begrepen hebben, kwamen de mensen, voornamelijk vrouwen, uit Dharamsala. Het zou een zelfhulpgroep zijn die tezamen bid. Er werd een altaar op de tafel gemaakt. We kregen rijst in onze handen, welke we na de gebeden op het altaar moesten gooien. Daarna kregen we rode poeder om een tilakteken op ons voorhoofd te maken. We kregen een snoepje, er werd gezongen en de vrouwen en kinderen vertrokken weer. De mannen waren al eerder vertrokken.
Wij konden eindelijk gaan eten. We wisten dat het een eenvoudige maaltijd zou zijn, maar van afwisseling hebben ze hier nog nooit gehoord. Nou ja, we kregen er nog een papadum bij. Maar de rest was hetzelfde als de lunch.
Omdat we geen licht hadden, zijn we om half negen al gaan slapen. We hebben onze kleren maar aangehouden om zo weinig mogelijk aan te hoeven raken.
Na een enerverende nacht met enig bezoek van wat vermoedelijk een rat was werden we weer vroeg wakker. We mochten pas om half acht voor het ontbijt verschijnen. We kregen gefrituurde idli's met sambar. Ook had ze gesuikerde idli's die erg lekker waren. En ook had ze weer speciaal voor ons zwarte koffie gemaakt.
De lunchpakketen stonden al klaar. Ze liet zien dat het chapati's waren met iets in een bananenblad en het geheel weer in een krant gewikkeld. De gids zou er om half acht zijn, maar was er kwart over acht nog niet. Ook de jongen uit Israel die die dag ook mee zou was er al. We zijn maar richting bushalte gelopen. De gids bleek er al te staan, maar we hadden niet gelijk door dat hij de gids was. Dat zeggen ze niet, dus je moet er maar naar raden. Er bleek nog een gids te komen. Deze was er dan eindelijk om half negen en had nog een meisje uit Israel bij zich. Hij verontschuldigde zich voor het laat zijn. Hij had bezoek thuis en het meisje moest eerst nog ontbijten. Eindelijk konden we dan weg. Een uur later waren we op ons startpunt en was het al aardig warm geworden. Het zou een lichte tocht worden van maar dertien kilometer. Maar dit viel tegen. Het was weer erg steil, vooral het laatste stuk naar de top. Het uitzicht was wel weer adembenemend.
Aan het eind van de dag moesten we weer met de bus mee. We gingen overnachten bij een familie thuis. Tot onze verrassing bleek ze heet water voor ons te hebben gemaakt. Dit deed ze door middel van een vuurtje in de muur. Aan de binnenkant in de badkamer zat dan een waterreservoir dat verwarmd werd. En dit hete water kon je dan in een emmer met koud water mengen. Heerlijk!
Er was een apart gebouw voor de gasten gemaakt. Deze bestond uit een soort voorkamer met twee stoelen en een altaar. Daarnaast was een grote slaapkamer met drie bedden. En er was ook een badkamer met westers toilet en hetzelfde heetwatersysteem.
Om half acht was het avondeten klaar. Een van de lekkerste maaltijden die we in Zuid-India gehad hebben. Het bestond uit rijst met weer die witte kool en een heerlijke salade.
's Avonds was het Israelische meisje die hier ook sliep uren bezig om zich klaar te maken voor de nacht. Om tien uur werd door de vrouw des huizes het licht uit gedaan (dit konden we niet zelf doen). En vanmorgen wekte het Israelische meisje ons alweer voor dag en dauw. Wij zouden namelijk de derde dag niet meer lopen en wilden dus uitslapen. Zij zou vroeg weg. Dachten we. Uiteindelijk zaten wij al in de bus en stonden zij en de gids nog op de bus te wachten. Het ontbijt was in ieder geval ook weer erg lekker. Het bestond uit een paar dosa's met bananenbrij. En heerlijke koffie die niet te slap was toe.
Nog wat informatie over de trekking:
De naam van de eerste bergtop die we beklommen is: Nishani peak, 1270 meter hoog.
De tweede dag beklommen we de Kopatti Kundu vlakbij het "reserve forest", 1375 meter hoog.
We hebben de tweede nacht geslapen in Bahagal Mandala en het huis heet de Annapoorna lodge.

Coorg salade

Ingredienten
wortel
komkommer
rode ui
tomaat
banaan
kokos
zonnebloemolie
asafoetide poeder (bestaat uit: eetbaar gum, 30% wheat flower en asafoetide)

Bereiding
Snijdt de ingredienten in dunne, fijne reepjes. Verwarm de olie in een pan. Fruit de groenten. Voeg het asafoetide poeder toe.

Coorg bananenbrij
Snijdt de banaan in kleine stukjes. Kook de melk met kardamon en suiker. Voeg de banaan toe.