Ziekenhuis en salsa in Lhasa

Gisteren had ik met een Nieuw-Zeelandse vrouw die huisarts is afgesproken om naar het Tibettaanse ziekenhuis in het centrum van Lhasa te gaan om om een bezichtiging te vragen. Omdat zij eerst naar het Nepalese consulaat moest voor een visum, hadden we om 11 uur afgesproken. Ze was er nog niet en de afspraak was dat we dan steeds een half uur later zouden afspreken. Ik besloot naar het grote Chinese warenhuis vlak bij de Potala te lopen om te kijken of ik een microfoon kon kopen om te gaan skypen. Helaas spreken de Chinesen geen Engels en kon niemand me helpen.
Om 10 over 12 kwam de Jo, de Nieuw-Zeelandse aanlopen. Ze hadden heel lang moeten wachten op het consulaat. Omdat ze het visum pas een dag later konden ophalen, en ze dan al naar Nepal ging, waren ze er niets mee opgeschoten.
Wij gingen het ziekenhuis binnen en werden naar boven gestuurd. Daar is een bureau voor buitenlandse zaken. We moesten iemand aan de telefoon spreken (later bleek dit de directeur van het ziekenhuis te zijn) en die vertelde ons om half 3 terug te komen, omdat het nu middagpauze was. Jo vroeg nog of het half 3 was en geen half 4.
Ik ging op zoek naar een microfoon, terwijl jo andere dingen ging regelen voor haar vertrek. Ik had een keer gehoord dat er computerwinkels waren in de straat parallel aan Beijing Dongla achter de Jokhang en was daar al eens eerder naar op zoek geweest. Omdat ik toen niet de tijd had de hele straat te doorzoeken, liep ik nu de tegenovergestelde richting in dan de vorige keer. En deze keer vond ik de computerwinkels. En de microfoon. Dus als iemand skype heeft en wil afspreken, laat het even weten. hoewel ik zelf nog wel even moet uitvissen hoe het moet.
Om half drie waren we weer bij het ziekenhuis, maar de poort zat nog op slot. Om 10 voor 3 ging deze dan eindelijk open. Wat wel grappig was is dat er een groot bord hangt met allerlei, waarschijnlijk, gezondheidsinformatie. En een stukje daarvan is de hoesthygiene met dezelfde plaatjes als die we op het azc gebruiken.
We kwamen erachter dat het kantoor pas om half 4 open ging, dus nog meer wachten. Tegen half 4 kwam de directeur aanlopen om te vragen hoe hij ons kon helpen. Wij vertelden dat we artsen waren die graag meer wilden weten over Tibettaanse geneeswijzen. Normaalgesproken doet hij zelf de rondleidingen, maar omdat hij het druk had, zou er een andere arts komen. Deze arts nam ons mee naar een kamer waar les gegeven werd. Hij moest even zijn kamer op slot doen, en wij namen intussentijd snel foto's van de thanka's (doeken) die er hingen. Toen hij terugkwam vertelde hij over degene die de Tibettaanse geneeskunde ontwikkeld had en op schrift gezet in 156 bladzijden. Van dit boek, wat in die kamer ligt, zijn 80 thanka's gemaakt die gebruikt worden voor het onderwijs. De studenten gebruiken deze thanka's nog steeds. Ook is er een heel mooi boek waar deze thanka's in afgedrukt staan met de uitleg ervan en van het boek. Dit boek is alleen gedruk in het Tibettaans. De Tibettaanse geneeskunde is onder andere beinvloed door de Chinese en de Ayurveda uit India. Dit doordat de grondlegger ervan veel reisde. Er was uiteraard ook een soort tempel met beelden van de grondlegger en andere medische boedda's. De artsen en verpleegkundigen komen hier geregeld om te bidden.
Nadat we bijna alle thanka's die er hingen, ongeveer 10, kwam er een groep Duitsers die een afspraak hadden. Maar deze keer moest iedereen zitten, terwijl wij tijdens de uitleg voor de thanka's konden staan. De Duitsers moesten ook 10 yuan betalen om foto's te kunnen maken. Na afloop van deze theoretische uitleg kregen e een rondleiding door het ziekenhuis, welke niet echt interessant was. Wel zagen we een 75-jarige dokter aan het werk. Privacy staat daar niet zo hoog in het vaandel als bij ons. Er schijnt ook nog een arts te werken die 84 jaar oud is. Ook het museum is de moeite niet waard. Na afloop vroeg ik of hij mij een polsdiagnose kon geven. Met de Duitsers sprak hij af dat hij om 8 uur 's avonds naar het hotel zou komen en het zou 50 yuan per persoon zijn. Hij wist niet dat ik ook Duits verstond en ik hield me van de domme. Na afloop mocht ik met hem mee naar zijn kamer. Eerst moets hij een minuut, een korte, rusten om zich te kunnen concentreren. Daarna voelde hij eerst met de eerste 3 vingers van zijn linker hand mijn rechter pols. Bij een man wordt eerst de linker pols gevoeld. Met elke kant van de vingers kan hij een ander orgaan voelen. In totaal 12, want de andere hand wordt ook gebruikt. Rechts was niets aan de hand, maar met mijn linker pols voelde hij dat mijn linker nier minder goed functioneert. Hij wilde ook nog mijn tong zien en bekeek mijn irissen. Toen ik vroeg hoeveel het kostte zei hij dat het voor mij gratis was. Jo was overigens vroeger weggegaan, omdat ze nog veel moest regelen.

's Avonds hadden een paar mensen een feestje georganiseerd in een van de bars van Lhasa. Omdat ze het niet eens konden worden over de muziekstijl, besloten ze tot zuidelijke muziek. Dat wilde zeggen, zuidelijk van de evenaar. Toen we aankwamen, bleek het voornamelijk Zuid-Amerikaans te zijn. Dus ik heb de hele avond heerlijk gedanst. En wie zei er ook alweer dat er geen salsa te vinden is in Tibet?