Naar het Westen

Twee dagen gelden was ik nog in de mineur. De trip naar Oost-Tibet ging niet door, omdat er niemand mee wilde. Daarom had ik besloten naar EBC (Everest Base Camp) en mount Kailash te gaan. Nu wist ik van een Italiaans stel dat een uitgebreide trip die kant op had opgesteld. Ik had een boodschap op hun hotlkamer achtergelaten met mijn telefoonnummer en internetadres. Maar het enige wat ze deden was naar mijn kamer komen. Toen ik ze uiteindelijk ontmoette, bleek het te laat om de travelpermits voor elkaar te krijgen. Ik zag het helemaal niet meer zitten en verwachtte nog minstens drie dagen in Llasa vast te zitten.
Toen ik 's avonds in mijn kamer was, vertelde Caroline, het Chinese meisje dat ze slacht nieuws had. Ze zou de volgende dag naar EBC en Mt. Kailash, maar een van de medereizigers had hoogteziekte gekregen met hersenoedeem. Nu moesten ze op zoek naar iemand anders. Uiteraard bood ik me gelijk aan. De volgende ochtend moesten we om 9 uur bij de travelagency zijn. Tot mijn verrassing konden we dezelfde dag nog vertrekken. De travelpermits stonden namelijk op de naam van Dominique, een fransoos, op reiscompagnon. Maar niet op naam. Snel geld gehaald en toen vertrokken. Zonder dat ik dus tijd had om het jullie te laten weten. Eerst naar het ziekenhuis naar degene met de hoogteziekte. Het is alsof je 50 jaar terug in de tijd gaat. Hij lag op het IC, en volgens de monitor had hij een hartstilstand. Maar er was niemand die even kwam kijken. Het oedeem was overigens geconstateerd middels oogspiegelen; er was geen scan gemaakt.
De eerste stop onderweg was Yamdrok Tso. Een van de vier heilige meren van Tibet. En een prachtig uitzicht natuurlijk. Helaas moesten we weer verder om naar Shigatse te gaan, de derde stad van Tibet. Onze chauffeur wist een kortere weg binnendoor in plaats van via de geasfalteerde Friendship Highway. Behalve slechte landwegen, gingen we ook door rivierbeddingen. En volgens mij geniet onze chauffeur van hard rijden en door de bochten scheuren. Gelukkig ging alles goed en kwamen we eindelijk in Shigatse aan. De chauffeur was kwaad op ons, omdat hij honger had (we hadden geen lucnh gehad) en wij niet in het eerste hotel wilde blijven. Doordat we zo laat waren, hadden ze alleen nog dure kamers over. Caroline en de andere Chinese reisgenote die geen woord Engels spreekt, vonden een ander hotel. Voor twee tweepersoonskamers betaalden we slechts 100 yuan. Normaliter betaal je dat of meer voor een bed op de slaapzaal. De kamers waren wel oud en uitgeleefd, maar de bedden waren schoon.
Deze week zijn de paardenracen in Shigatse en daarom waren er 's avonds allerlei activiteiten, zoals drie vuren, vuurwerk en dansen. Aangezien de dansen steeds hetzelfde waren, ging het snel vervelen om er naar te kijken.
Vandaag zijn we via..... (ik ben de naam kwijt en heb de Lonely Planet niet bij me) naar Lhatse gereden. Hoewel we via de Friendship Highway reden, moesten we ook weer vaak over binnenwegen en door rivierbeddingen omdat de ze met de weg bezig zijn. Of soms is er een stuk niet gesfalteerd, en gaat het later weer verder. Een kker was de helft van de weg afgezet. En in plaats dat ze dan stoplichten plaatsen of het verkeer via een agent regelen, moet iedereen er tegelijk langs. Dit kan niet, want de weg is niet breed genoeg. Dus de ene auto moet over een verhoging rijden, terwijl de andere door het ijzer rijdt. Maar we zijn weer veilig aangekomen.
En morgen naar EBC. Ik weet niet wanneer ik weer beschikking tot internet heb en blijf ong. 20 dagen weg.