Sleeping on top of the world (EBC)

Eergisteravond wilden we met vier personen gaan dansen in Lhatse. Het zou de basis van Dixui dans zijn. Wat dat dan ook mag betekenen. Maar in plaats van in een nachtclub belandden we in een karaoke bar. Terwijl wij liedjes aan het uitzoeken waren, begonnen de anderen te dansen. Voor de spiegel en allemaal hetzelfde. Wij natuurlijk meedoen. Maar zodra je de passen te pakken hebt, gaat het mij vervelen. Daarna kwam de karaoke weer. De anderen hadden een liedje uitgezocht en wij dus naar voren. Ik probeerde maar wat te dansen en niet te zingen. Na afloop kregen we uitgebreid applaus. Zo hebben we nog een paar voorstellingen gegeven.
Gisterochtend moesten we om half 7 vertrekken, omdat de weg om 7 uur afgesloten zou worden in verband met wegwerkzaamheden. Caroline zei tegen me dat ik om half 6 moest opstaan. Ik vroeg wat ik dat hele uur moest doen. Douches waren er niet in het hotel, daarom waren we 's avonds naar het badhuis geweest. Dus dat scheelde alweer tijd. Aankleden, tanden poetsen zonder water en wat nog meer? Ik mocht van Caroline wat later opstaan, als ik maar wel om half 7 klaar stond. De volgende ochtend hoorde ik Caroline en Momo om half 6 opstaan en rommelen. Om 6 uur ging het licht aan; volgens mij omdat Caroline vond dat ik op moest staan. Ik Kwam er om 10 over 6 uit en stond om 10 voor half 7 klaar, terwijl zij nog bezig waren. Maar onze chauffeur kwam om kwart voor 7 pas aanzetten. Gelukkig zijn we geen blokkade tegengekomen en konden we gewoon doorrijden tot Everest Base Camp (EBC). Over de wegen heb ik al wat gezegd. Ik moet wel toegeven dat je snel grenzen verlegd. Was voorheen voor mij een glad geasfalteerde weg een goede weg, nu zeg ik dat over een weg waarin geen gaten zitten en je ongeveer met 60 km per uur kunt doorrijden. Maar een enkel gat mag ook nog wel. En het gaat alleen nog maar slachter worden.
Bij het Rongphu klooster aangekomen moesten we beslissen of we daar gingen slapen of in EBC. Het punt was dat de landcruiser er niet heen mocht rijden en je dus moest lopen of met een paardekar. Na een hele dag in de auto deed mijn rug pijn en wilde ik alleen maar zo snel mogelijk een kamer. Dus we besloten in het hotel tegenover het klooster te gaan slapen.
Caroline en Momo wilden met de paardekar naar EBC. Ik kwam Jo, de Nieuw-Zeelandse tegen en die wilde, samen met Jake, een Australier naar EBC lopen. Na zo'n hele dag in de auto had ik wel zin in wat beweging, en besloot met ze mee te gaan. Het is ongeveer 8 kilometer, en dus wel te doen. Onderweg begon het te regenen en te hagelen. Op een gegeven moment kwamen we een Tibettaan tegen, die ons een kortere weg wees. Onderweg probeerde hij ons nog wel fossielen (waarschijnlijk daar gevonden, want vroeger lag de Himalaya onder de zee) en sieraden te verkopen.
In EBC hebben de Chomolangma, de Tibettaanse naam voor Mt Everest, bewonderd. De top hebben we wel gezien, maar helaas niet de hele berg. 's Ochtends zou de hele berg te bewonderen zijn. Hoewel het niet de bedoeling was, besloten we toch in EBC te overnachten om 's ochtends de zonsopgang te kunnen bewonderen. Maar tot onze grote teleurstelling sneeuwde het de volgende ochtend en was de berg helemaal niet meer te zien. Het is wel het hoogste punt (5200 m) waar ik ooit geslapen heb. En voor het eerst merkte ik 's nachts dat ik soms heel diep moest ademhalen door de hoogte.
Natuurlijk moesten we terug naar het hotel en vanwege de tijdwinst besloten we de paardekar te nemen. Maar het duurde een eeuwigheid voordat we weg mochten. En hoewel we de eersten waren, gingen we pas later weg. Het regende nog steeds, maar gelukkig hadden we een zeil dat we over ons heen trokken. Dat betekende echter niet dat we niet nat werden en na ruim een uur was ik helemaal verkleumd. De anderen wachtten al op mij en we gingen gelijk weg. Weer een dag met alle soorten wegen die je je maar kan voorstellen. Of misschien ook niet.....