Politiek gevangenen

Onderweg naar mijn hotelkamer zie ik vaak een paar Tibettanen muziek maken voor een internetshop. Eergisteravond toe ik ze weer eens passeerde vertelde ik de jongen die de citar bespeelde dat het horen van hun muziek me altijd zo'n goed gevoel geeft. Hij vroeg me bij hun te komen zitten en we raakten in gesprek. Toen hij hoorde dat ik 6 weken in Tibet was geweest wilde hij weten hoe het daar nu is. Daarna vertelde hij mijn levensverhaal. Hij was een monnik in Tibet, in een klooster niet ver van Lhasa. Met 5 andere monniken besloten ze iets te doen voor het Tibettaanse probleem. Ze dachten erover om pamfletten op te hangen met leuzen als: "Lang leve de Dalai Lama", "Vrij Tibet", "Weg met de Chinezen in Tibet", enzovoort. Maar omdat papieren pamfletten gemakkelijk door de Chineze politie te verwijderen zijn, besloten ze om de leuzen rechtstreeks op de muren te schilderen. Zo gezegd, zo gedaan. Op een paar verschillende avonden gingen ze naar Lhasa om deze lauzen op de muren te schilderen. Een van de monniken vertelde een goede vriend over deze actie. Toen de anderen dit hoorden, bespraken ze het onder elkaar te houden en niet verder te vertellen. Helaas was het al te laat. Deze goede vriend vertelde het thuis aan zijn familie. En deze tipten de Chineze politie. Dus de monniken werden opgepakt. Het volgende halve jaar werden ze dagelijks verhoord en gemarteld. De politie wilde weten wie erachter zat. Om dit te achterhalen gebruikten ze marteltechnieken als slaan, schoppen ed, maar ook verschillende uren aan de handen ophangen. Na een half jaar werden ze veroordeeld voor een gevangenisstraf. Een van hen had familie met connecties en hij werd vrijgelaten met smeergeld. De anderen kregen straffen varierend van 3 1/2 jaar tot 4 1/2 jaar. De jongen die ik sprak zat 4 jaar gevangen. In de gevangenis kregen ze een propagandaboek over China.
Na zijn vrijlating probeerde hij weer in het klooster te komen. Maar de Chineze politie had de kloosters gewaarschuwd deze jongens niet meer te accepteren. Omdat ze als ex-gedetineerden nergens meer konden werken (de Chineze politie straft de werkgevers) en hij niet in de goot wilde eindigen, zat er niets anders op dan te vluchten. Hij kwam hier terecht en probeerde ook in India in het klooster te komen. Helaas waren de kloosters waar hij het probeerde vol. Daarom is hij Engels gaan leren en heeft hij een computercursus gevolgd. Volgens mij werkt hij nu in het internetcafe. In de toekomst wil hij weer proberen in een klooster te komen. Ook heeft hij geprobeed om in het Indiase leger te komen. Samen met een paar honderd anderen. Ze werden allemaal afgewezen. Het laat te raden waarom hij wilde leren vechten.....
Hij vertelde mij ook over een jonge monnik die een boek geschreven heeft over zijn gevangenschap. Laat ik nou die monnik de volgende dag (gisteren dus) ontmoeten. Hij liet mij de nieuwe omslag voor zijn boek zien die in een paar weken uitkomt. Ook had hij het huidige exemplaar van zijn boek bij zich. Daarin staan, behalve zijn verhaal, ook veel foto's en kranteknipsels over hem. Hij heeft zijn verhaal al in veel landen verteld. Wat mij het meest opviel aan deze monnik is dat hij er zo gelukkiig uitziet, ondanks wat hij heeft meegemaakt. Ik vergelijk dat dan met de mensen die ik tijdens mijn werk ontmoet heb. Het grote verschil is natuurlijk wel dat hij geen jaren van onzekerheid hoefde door te brengen voor dat hij wist of hij in India kon blijven. Hij vertelde me dat hij zich nu ook erg gelukkig voelt.