Dorpen en waterval

Heb ik al geschreven hoe mooi Luang Prabang is? Het staat natuurlijk ook niet voor niets op UNESCO's lijst van wereld erfgoed. Helaas heb ik nog niet veel kans gehad om lekker op mijn gemak rond te kijken. Ik probeer mijn weblog te updaten met foto's, zoals sommigen van jullie al door hadden. En ik heb wat andere problemen gehad die me besig hieleden. Maar laten we bij het begin beginnen. Toen ik de andere dag bezig was met de foto's (om vervolgens uren werk voor niets gedaan te hebben, want de upload mislukte) kwam de Israelische kennis binnenlopen. Ik had hem net een mail gestuurd dat ik in Luang Prabang was en dacht dat hij me daarom had gezocht. Maar gisteren had hij deze mail pas gelezen. In ieder geval, hij vroeg mij of ik zin had om door de dorpen waar de bergstammen wonen te gaan mountainbiken. Dat leek me wel wat, want in de olifanten heb ik niet zo'n zin. Dat heb ik twee jaar geleden al in Thailand gedaan, en dat is genoeg voor de rest van mijn leven. Niet dat het niet leuk was, maar een keer is gewoon genoeg.
Hij vertelde mij ook een goed guesthouse te hebben voor relatief weinig geld (zes dollar) met eigen badkamer. Ik was 's ochtend al op zoek gegaan naar een ander guesthousse, maar kon niets beters vinden dan ik al had voor een redelijk bedrag. Dus 's avonds ben ik gaan kijken en heb een kamer gereserveerd. De volgende ochtend bleek de eigenaar deze kamer echter vergeven te hebben aan iemand anders. Dus de jongen die daar werkt heeft een andere kamer voor me gezocht. Maar ik weigerde meer te betalen dan de zes dollar die wij overeen gekomen waren. Uiteindelijk had hij eenkamer voor me, maar bleek de badkamer gedeeld te worden. Ik kwam net uit een vijf dollar kamer met gedeelde badkamer en wilde dus niet meer betalen. Uiteindelijk lukte dit. De volgende dag zou ik dan in het andere hotel kunnen. Helaas ging dit ook weer niet door. Ondertussen had ik met iemand die haar kamer uitmoest afgesproken om de kamer te delen en dat kon weer niet in dit guesthouse. Dus nu hebben we weer een adner guesthouse gevonden. Al dit gedoe is zo zonde van de tijd.....

De Israelier had nog een Engels meisje leren kennen (degene waar ik nu de kamer mee deel) die ook mee ging. Helaas had zij een gewone fiets en de modder (we gingen over modderwegen) bleef tussen haar wielen hangen, waardoor ze alweer heel snel terug moest. Op de terugweg heeft ze zelfs haar fiets een stukje moeten dragen, want het wiel wilde niet eens meer draaien. Onderweg waren we ook nog een Australische tegengekomen die ook met ons meeging. De dorpen vielen wat tegen in de zin dat ze al vrij ontwikkeld waren. Ze liggen natuurlijk ook dicht bij een, voor Laotiaanse begrippen, grote stad met veel toeristen. We waren door al het gedoe met het guesthouse vrij laat vertrokken. Dus toen we eindelijk op de verharde weg aankwamen hadden de Israelier en ik er een beetje genoeg van. We hebben dan ook een tuk-tuk terug naar Luang Prabang geregeld. De Australische dacht dat de weg vrij snel zou gaan dalen en wilde verder fietsen. Ze had gelijk, maar het was toch nog zo ver dat ik blij was met de lift.
Toen we om een uur of vier terug kwamen had ik enorme honger. Dus ik besloot deze avond niet naar het vegetarische 'all you can put on your plate for 5000 kip' buffet te gaan, maar een pizza te gaan eten. Er zat een Duitser die ik van de avond voor de boottrip kende, samen met een Engelsman die uit een volgens ons stinkend rijke familie komt. Het was zo gezellig, en er kwamen steeds meer mensen bij, dat de tijd omvloog. Uiteindelijk werd het toch wel tijd om de fiets terug te brengen. Maar waar was deze gebleven? De jongens van het restaurant wisten me uiteindelijk te vertellen dat iemand hem in een schuurtje had gezet (ze hebben het ook laten zien) om te voorkomen dat hij gestolen zou worden. Maar wel op slot, en degene die de sleutel had woonde buiten Luang Prabang. Dus de volgende ochtend moest ik terug komen. Na een ander guesthouse gezocht te hebben de volgende ochtend, ben ik dus terug gegaan. Maar de fiets was weg en ze wisten niet waar naartoe. Om twaalf uur kon ik terug komen en zij zouden ondertussen informeren. Maar om twaalf uur wisten ze nog niets.

's Avonds waren we met een heel stel naar Hive's, een populaire bar hier gegaan. Maar alles sluit hier om elf uur, behalve de bowling alley. Dus daar zijn we heen gegaan. Wat een grap. Iedereen staat er te drinken, behalve de Laotianen, die daadwerkelijk aan het bowlen zijn. Verder is het er erg saai.

Gisteren hadden met een hele groep afgesproken om 's middags naar de waterval te gaan. We hebben een tuk-tuk geregeld en zijn dus gegaan. Het is een van de mooiste watervallen die ik de afgelopen tijd gezien heb en je kunt en mag er ook zwemmen. Op de treugweg kregen we een lekke band. Maar ook dat was gezellig, want er kwamen wat kinderen bij en we hebben lol gehad met hen. De tuk-tuk chauffeur moest echter op zoek naar een nieuwe band, want zijn reserve band was ook lek. Uiteindelijk lukte dit ook, maar toen moest hij naar een 'garage' om zijn band te laten plakken. Het goede van de lekke band is echter dat de konderen geen water meer mogen gooien, omdat het te koud is. Dit doen ze al een week in verband met het nieuwe jaar. Vandaag is namelijk oudjaarsdag hier. Het nieuwe jaar hier valt samen met de start van de moesson. De regen hier is dan ook al dagen geleden begonnen. Gelukkig voornamelijk s' nachts.

Nadat we terug waren zijn we mewt zijn allen bij het vegetarische buffet gaan eten. Plotseling kwam de eigenaar van de fiets opdagen. De jongen van het restaurant wilde weten of het inderdaad de eigenaar was, zodat hij de fiets mee kon nemen. Hij was erg schappelijk, want ik hoefde hem niet voor die dag te betalen. Hoe hij mij gevinden had was me een raadsel. En toen ik bij mijn nieuwe guesthouse kwam, lag daar een boodschap van hem over de fiets. ?????
Vanmorgen kwam ik erachter hoe. De Engelse waar ik de kamer mee deel had gisteren een fiets bij hem gehuurd. Hij herkende haar en zij heeft hem geprobeerd te vertellen waar ik de fiets kwijt geraakt was. En mijn guesthouse vond hij ook via haar.