Echt reizen

Vanaf Phonsavan heb ik de săwngthăew genomen naar Nam Noen. Een săwngthăew is een soort riksjaw, maar dan een graatje groter. De chauffeur zorgde ervoor dat ik bij hem kwam te zitten , dus het was een zeer comfortabele reis. Zeker als je bedenkt dat de reis een uur of vijf duurde. We stopten onderweg een keer zodat iedereen watermeloenen kon kopen. Ook hadden we al een keer een pitstop gehad. Ondanks de pitstop moest ik toch nog een keer. Maar maak dat maar eens duidelijk als jij geen Lao spreekt en zij geen Engels, laat staan iets anders. Gelukkig had ik op een kopie uit de LP het woord voor toilet staan. Maar ik sprak het waarschijnlijk verkeerd uit, want ook dit begrepen ze niet. Wel werd mij eten aangeboden. Uiteindelijk kon ik de boodschap toch overbrengen en stopten we. Ik hoorde het woord ‘farang’ (buitenlander) gebruikt worden. Die gekke buitenlander moest plassen. Maar ik was het kwijt. Gelukkig had ik tijdens het ontbijt bij de Indiër een lunchpakket besteld bestaande uit een chapati met banaan. De banaan was meegebakken en het smaakte erg lekker. Ongeveer half een kwamen we in Nam Noen aan. Terwijl ik op zoek was naar een guesthouse stopte er een Zwitser op een motor die me de weg wees. Zelf ging hij net op weg naar Phonsavan.
Nam Noen is een schattig dropje waar je het gevoel hebt in het echte Laos beland te zijn. Omdat het erg heet was ben ik pas aan het eind van de middag gaan rondlopen. Onderweg kwam ik een huis voorbij waar mensen met bamboe rietjes Loa bier(?) zaten te drinken uit een grote pot. Ook ik moest eraan geloven.
Voor mijn avondeten ben ik naar een restaurant gegaan. Gelukkig heb ik op een kopie staan dat ik vegetariër ben. Dus de eigenaresse maakte heerlijke groenten voor me klaar. Daarbij bood ze me kleefrijst aan met een heerlijke saus gemaakt van sojasaus met pepers. Het smaakte me goed.
Omdat er ‘s avonds niet veel te doen is en ik in een boek bezig ben van Grisham (the rainmaker) besloot ik te gaan lezen. Maar het werd donker en de generator ging maar niet aan. Dus ik heb een hele tijd bij kaarslicht zitten lezen. Gelukkig ging de generator om half acht eindelijk aan. Omdat ik niet wist hoe laat hij uit zou gaan ben ik voor de zekerheid maar om half tien naar bed gegaan.

Vandaag heb ik de bus gepakt naar Natok. Van de andere man in mijn guesthouse had ik gehoord dat hier een soort Stonehenge moest zijn. De naam van deze ‘Stonehenge’ is Hin Tang en de stenen zijn zo'n 2000 jaar oud en verbonden met het veld der kruiken. De bus zette me hier netjes af. Toen ik vroeg waar ik een guesthouse kon vinden zeiden ze me dat ik aan de mensen moest vragen of ik daar kon slapen. Gelukkig zag ik gelijk mensen en vroeg hun dus om een guesthouse. Ze wezen naar een weg omhoog. Maar daar stond een gebouw en daar was niemand. Ik weer terug, maar ze bleven hierheen wijzen. Uiteindelijke kwam er een jongen met een scooter die me wel wilde brengen. Bleek het bij het monument te zijn. Onderweg, terwijl ik bedacht dat dit was hoe ik me reizen voorgesteld had, begon het ook nog keihard te regenen. Het monument zelf viel erg tegen. Het guesthouse nog meer. Er stond wel een gebouw, maar alles was op slot en er was niemand aanwezig. Ik vraag me af of het wel een guesthouse was. Er stond nog een houten gebouw waar we voor de regen zijn gaan schuilen. Volgens mijn weldoener kon ik daar wel slapen. Maar er was niets; geen bed, geen water, geen eten, maar wel een vuurplaats. Hij vroeg om geld, wat ik best wilde geven maar eerst wilde ik een fatsoenlijk bed zien. Toen de regen iets minder werd zijn we teruggereden naar Natok. Hij ging bij het huis naar binnen waarvan ik eerst dacht dat het het guesthouse kon zijn. Na een paar minuten kwam hij weer naar buiten en moest ik weer achterop de scooter gaan zitten. We gingen weer onderweg richting Sam Neua. Bij het volgende dorp stopte hij weer. Iedereen staarde de farang aan. Waarschijnlijk had mijn weldoener over deze domme farang verteld. Na ongeveer een kwartier moest ik weer achterop de scooter gaan zitten. Nu gingen we weer een zandweg op. Het leek me vreemd dat we hier een guesthouse zouden vinden. Maar uiteindelijk leverde hij mij hier toch af. Helaas is hier echter geen restaurant te bekennen. Gelukkig had ik nog zes mandarijnen van mijn ontbijt over. Dus heb ik deze maar als avondeten verorberd. Ook heb ik geen water meer en weet niet hoe ik mijn tanden kan poetsen. Maar ik ben in ieder geval blij een fatsoenlijk bed te hebben.

Vanmorgen was het een heel gedoe om weg te komen. Ik was eerst wat gaan rondkijken in het dorp. Ook wat water gekocht, maar fatsoenlijk eten kon ik niet vinden. De vrouw van mijn guesthouse gebaarde dat ik moest vertrekken als ik naar Sam Neua wilde. Nadat ik bepakt en gezakt liep, kwam ik erachter dat de bus om 7 uur was vertrokken en de volgende pas om 6 uur 's avonds zou gaan. Gelukkig vond ik een paar politiemannen die mij en mijn bagage naar het dorp hebben gebracht. Op de scooter wel te verstaan. Daar was een vrouw met een vieze doek om haar hand. Ik gebaarde haar deze te verwijderen. Tot mijn verbazing zat al het straatvuil nog op haar hand. Met mijn drinkwater heb ik dat eerst verwijderd. Daarna ontsmet en een verband aangelegd. Toen ik daar mee klaar was kwam de bus naar Sam Neua er aan en kon ik vertrekken.