Vieng Xai

27-4-2007
Ik had de Londense beloofd haar vanmorgen te wekken. Tot mijn verbazing was ze al op. we hebben samen ontbeten. Toen ik vertrok checkte zij ook gelijk uit en ging ook mee naar Vieng Xai. Er zou elk uur een sǎwngthǎew vertrekken. Omdat het nieuwe busstation buiten Sam Neua ligt en bovendien bovenop een heuvel, besloten we een sǎwngthǎew te nemen. We hadden geluk, dachten we, want de sǎwngthǎew ging rechtstreeks naar Vieng Xai. Maar hij bleek eerst iemand af te zetten in een nabijgelegen dorp. En daarna gingen we naar het busstation. Maar om negen uur vertrok hij dan toch. Eerst terug naar Sam Neua. En daarna terug naar het busstaion. Uiteindelijk vertrokken we om tien uur dan toch naar Vieng Xai. In de bus sprak een vrouw ons aan die Engelse lerares bleek te zijn. Ze was onderweg naar een nieuwjaarslunch waarvoor ze moest koken en ze ons uitnodigde. Maar eerst moesten we natuurlijk een guesthouse zoeken. De vrouw wist een goede tegenover het toeristenbureau waarvoor zij werkt. Toevallig was dit hetzelfde guesthouse dat me door de man in Bangkok was aangeraden. Toen we het probeerden te vinden kwam ze eraan rijden op een scooter, samen met iemand anders. We bleken een verkeerde afslag genomen te hebben en ze brachtn ons naar het guesthouse. Het zijn hele leuke hutten en we besloten een kamer te delen. Daarna werd het tijd om naar de lunch te gaan. Dit was voor de grot van Tham Than Kaysone, die later president werd die hier geschuild heeft tijdens de oorlog. De tafel werd aan de kant geschoven en er werden matten neergelegd. Ik hiel met de komkommers en tomaten fijn te snijden. Gelukkig had ik mijn zakmes bij me, want ze hadden maar een mes. Een andere vrouw bakte de vis op een vuurtje. Weer een ander deed de groenten in schalen en maakte schaaltjes met saus klaar. Toen alles klaar stond mochten we aan ‘tafel’ die gedekt was met bananenbladeren. Je moest een blad oppakken en dat opvullen. Hiervoor kon je kiezen uit noedels, vis (die zelfs ik lekker vond), varkensoor, andere bladeren en verse kruiden, komkommer, tomaat en pinda’s. En dan was er nog de saus die erbij kon. Ook werd er veel bier gedronken. De Londense moest steeds drinken, hoewel ze aangaf genoeg gehad te hebben. Omdat ik had gezegd bier niet lekker te vinden, hadden ze Lao lao voor me gekocht. Dit kwam in een plastic zak en ze goten het over in een lege bierfles. Dit doen ze vaker in Laos en in Thailand heb ik het ook gezien. De reden is dat er statiegeld op de fles zit en ze dit op die manier niet verliezen. De Lao lao was erg sterk, net brandspiritus. Op een gegeven moment moest iedereen een lied zingen. Voldeed je hier niet aan, dan moest je een glas Lao lao leegdrinken. Zowel de Londense als ik kunnen niet zingen en waren dan ook niet van plan dit te doen. Dus toen het onze beurt was gaven we simpelweg het glas door. Gelukkig werd dit zonder protest geaccepteerd. Ik had al bedacht dat als ik er niet onderuit zou komen, ik zou gaan dansen. Maar dit was gelukkig dus niet nodig. Snel hierna werd de party opgebroken. We werden nog uitgenodigd om een video te bekijken. Wat ze niet hadden verteld was dat deze in Lao was en geen ondertiteling had. Dus meer dan een paar mooie en minder mooie plaatjes was dit niet voor ons.

28-4-7. Vanmorgen waren we al vroeg op. helaas ging het restaurant waar we wilden ontbijten pas om acht uur open. Dus toen we onze tanden nog aan het poetsen waren kwam de eigenaar van het guesthouse ons al halen. Voor de rondleiding waren er ook nog de twee Duitse meisjes die ik in Sam Neua ontmoet had en een Zwitser aanwezig. Ze hadden besloten fietsen te huren, dus dat moesten wij ook doen. We gingen verschillende grotten bekijken waar de leiders van Laos tijdens de oorlog gewoond hadden. In veel ruimtes stonden zelfs de tafels en bedden nog. Vaak ook hadden ze na de oorlog een huis laten zetten.het was erg interessant. Onze gids vertelde zelf ook gedurende negen jaar in een grot geschuild te hebben. Van zijn zevende tot zestiende jaar. Toen ik er op door vroeg bleek het om gemiddeld twee à drie dagen per maand te gaan. In totaal hebben we zeven grotten bekeken. Er is ook nog een hospitaalgrot. Maar toen we erachter kwamen dat er niets meer aanwezig is, plus het feit dat het acht kilometer weg is, besloten we dat we er niet meer heen wilden.
De gids nodigde de Londense en mij uit voor de bruiloft van zijn broer. Maar toen het tussen de middag hard geregend had, vertelde hij het te gevaarlijk te vinden om met de scooter naar Sam Neua te gaan. Dus dat ging helaas niet door.

Nadat we 's avonds gegeten hadden, werden we uitgenodigd om naar een 'nachtclub' te gaan. Het was tenslotte zaterdagavond. Toen we aankwamen bleken we zo'n beetje de eersten te zijn. Er waren een paar jongens die op dat tijdstip (een uur of acht) al aardig dronken waren. Een ervan pakte mijn arm en vertelde me hoe mooi ik was. Alsof ik daar op zit te wachten..... Zodra we konden, zijn we vertrokken.