Vietnam

Gisteren was het dan zover om naar Vietnam te vertrekken. Van het toeristenbureau had ik gehoord dat de sǎwngthǎew ongeveer 7 uur in Vieng Xai zou zijn. Om 6 uur was ik bepakt en bezakt. Het was een half uur lopen naar de weg, dus ik was daar om half 7. En de sǎwngthǎew kwam pas na achten. Er zaten al acht farang in. Meer dan ik in tijden had gezien. De reis tot de grens verliep zonder problemen. Bij de grens hadden de Zweedse vader en dochter echter problemen met hun visum voor Vietnam. Op de Vietnamese ambasade was hun verteld dat ze, omdat het een om een transitvisa zou gaan, een visum bij de grens zouden kunnen krijgen. Dit bleek echter niet zo te zijn. Na veel hen en weer gepraat, moesten ze uiteindelijk terug naar Sam Neua om daar via het internet een uitreis uit Vietnam te regelen. Dan zouden ze de volgende dag een visum aan de grens kunnen krijgen.
De rest ging de grens over. In Vietnam moesten we uiteraard weer allerlei formulieren invullen. Ook werd van iedereen de bagage gecheckt. Toen ik vroeg of de douane-beambtenaar ook mijn andere rugzak wilde nakijken, zei hij dat dat voor mij niet hoefde. Nou vraag ik je..... Nadat alle fromaliteiten achter de rug waren, ging hij mij uitleggen hoe ik in Mai Chau moest komen. Daar had ik die avond met een Franse afgesproken. We hadden namelijk hetzelfde reisplan in gedachten en wilden dat samen doen. (Vanmorgen kwam ik er achter dat ook zij Mai Chau niet kon bereiken en in Hanoi is.) Toen ik als laatste bij de 'van' aankwam was iedereen zijn bagage al aan het inladen zonder over de prijs onderhandeld te hebben. De 'van' bleek een pick-up truck te zijn. En omdat iedereen de bagage er al min of meer in had staan, was onze onderhandelingspositie drastisch gedaald. In plaats van de in totaal 35 dollar met zijn zevenen, moesten we nu acht dollar de man betalen. De weg was erg kronkelig, maar het uitzicht mooi. Na een uur en vijftig kilometer kwamen we in Quanson aan, waar we met de bus verder moesten. Ze vroegen ons 25 dollar de man voor de bus naar Hanoi, terwijl een Vietnamees maar drie dollar betaald. Uiteindelijk kregen we de prijs naar acht dollar. Nog steeds veel te veel. Er ging echter geen bus naar Mai Chau. Gisteren niet en vandaag ook niet. Dus ik was gedwongen om ook naar Hanoi te gaan. Dit betekent dat ik in plaats van A naar B te gaan, nu van A naar C naar C moest om vanaf C naar B te gaan. In andere woorden, in plaats van 110 kilometer, leg ik nu 315 kilometer af om in Mai Chau te komen. Een ander probleem waar ik tegenaan liep was dat mij verteld was dat ik bij de grens geen geld kon wisselen. Later kwam ik erachter dat een van de anderen dat wel had gedaan. Dus ik kon de bus niet betalen. Gelukkig leende een van de anderen me het geld ervoor. De pick-up chauffeur had ik in kip kunnen betalen,. maar die zijn nu ook praktisch op. En Thaise Baht accepteerden ze niet.
Dus bus ging het eerder genoemde punt D, oftewel Thanh Hoa. En daar moesten we op een andere bus stappen naar Hanoi. Kilometers en uren omrijden. Maar om half tien waren we er dan eindelijk. Het volgende probleem waar we tegenaan liepen was dat 1 mei de 'dag van de arbeid' is en dat in communistische landen groots wordt gevierd. Dat betekent dus dat de hotels allemaal vol zitten. Geluukig hadden we een heel behulpzame vrouw die een hotel voor ons vond. Voor het 'luttele' bedrag van 19 dollar. Omdat ik alleen was en niet kon delen, mocht ik de kamer uiteindelijk voor 15 dollar hebben. Het was wel een mooie kamer. Vanmorgen zijn we naar haar hotel gegaan en deel ik de kamer met twee anderen. Dan is het tenminste betaalbaar.
Gisteren met al het reizen hadden we geen tijd gehad om te eten dat ik 's avonds zo'n honger had dat ik, na het voorgerecht en hoofdgerecht, twee nagerechten gegeten heb.