Mai Chau

Door alleen Mai Châu te roepen, werd ik op een locale bus gezet. Deze bleek naar het busstation te gaan. Hier betaalde ik het normale tarief voor de bus naar ? Na een rit door een nog prachtiger landschap dan ervoor, werd ik de bus uit gegooid. Ik stapte uit en ging op een bankje zitten. De aanwezige mannen maakten na een minuut of vijf met gebaren duidelijk dat er geen bus reed naar Mai Châu. De enige manier om daar te komen was met een motor. Een motor in Vietnam is wat een riksjaw is in India of een tuk-tuk in Thailand. Alleen een stuk sneller. Ik had de naam van het guesthouse waar ik heen wilde opgeschreven, maar de man bracht me eerst naar een ander dorp. Het guesthouse bleek een origineel Thais huis te zijn op palen. Er was een grote kamer. Ik vroeg de zoon, die een beetje Engels sprak, waar ik zou slapen en hij wees me een plek in de hoek aan. Even later ging hij een paar matten pakken. Even later kwam een oude vrouw, waarschijnlijk zijn oma die de matten herschikte. Mij en de chauffeur van de motor werd thee aangeboden. Na zo’n tien minuten kwam de vader van de jongen thuis die de scepter zwaaide over het guesthouse. Weer werden de matten geherrangschikt. Verder legde hij er een matras op met een laken. Hierbij kreeg ik nog een kussen en soort dekbed. Als afscheiding werd een gordijn opgehangen. Hier moest ik het mee doen.
‘s Middags ben ik naar Mai Châu gelopen, ik logeerde namelijk in een dorp één kilometer verderop. Daar heb ik wat gegeten in het enige hotel van Mai Châu. De eigenaresse was zeer vriendelijk. Er waren ook een paar mannen die me bier aanboden. Ze hadden een Vietnamees-Engels woordenboek van de Lonely Planet. Hieruit haalde ik wat woorden en probeerde deze in het Vietnamees te zeggen. Bijvoorbeeld “Goedkoop hotel” en “sexy” met hierbij naar de man wijzend. Ze spaken weinig Engels dus een echt gesprek zat er niet in. ‘s Avonds kookte de vrouw van de eigenaar van het guesthouse voor me. Een van de lekkerste maaltijden die ik in Vietnam gehad heb. Helaas was mijn eetlust niet wat het normaal is en kon ik haar kookkunst geen eer aandoen. Later op de avond kwamen er vrienden van het gezin langs. Helaas was de zithoek voor de hoek waar ik sliep, dus van privacy was weinig sprake. Gelukkig leven de mensen hier erg vroeg. Om half zes ‘s ochtend staan ze al op.
De volgende ochtend ben ik een eind gaan lopen. De omgeving van Mai Châu is erg mooi en vreedzaam. Heerlijk om weer eens buiten een stad en de drukte van de stad te zijn. Verder heb ik het die dag rustig aan gedaan en veel gelezen. ‘s Middags heb ik weer iets in het hotel gegeten en ‘s avonds had ik weer een, uit vijf gerechten bestaande, heerlijke maaltijd.
De volgende dag had ik genoeg van de rust en ben naar Hanoi vertrokken. De Londense die ik in Vieng Xai ontmoet had, was ondertussen ook in Hanoi. Ze had me geschreven hier een vriend ontmoet te hebben. Ik was er al snel achter dat het meer dan een vriend is. Ze zijn tot over hun oren verliefd. Hij werkt in een hotel, 24 uur per dag, zeven dagen per week. Maar morgen is hij vrij en gaan ze naar de dierentuin, een water park en het circus. Ik vraag mij af of hij speciaal vrij heeft gevraagd hiervoor.
Ik had in een tijdschrift in Sa Pa een Latino Bar gevonden. Met de Londense zijn we hier, in een riksjaw heen gegaan. Toen we aankwamen werden we onderschept met de mededeleing dat het erg leeg was. Maar deze man wist een betere plek. Hij kon ons daar op de motor heen brengen. Wij dus met zijn tweeën achterop. Eerst bracht hij ons naar de rivier. Wij hadden al een beetje onze twijfels en gelukkig besloot ook hij dat hij iets beters wist. Tot onze opluchting waren we weer terug op bekend terrein. Hoewel ik ook bij de rivier aardig door had waar we topografisch waren. Voordat we weg gingen had de Londense een paar keer gevraagd hoeveel geld hij voor de rit wilde hebben. Maar hij bleef zeggen dat geld geen probleem was. Toen het echter op betalen aankwam wilde hij 30.000 đong hebben, ongeveer € 1,43, terwijl 10.000 đong volgens mij het normale tarief moest zijn. Hij zei dat hij ver omgereden was en ik vertelde hem dat als hij rechtstreeks naar deze club zou zijn gereden 10.000 đong het normale bedrag zou zijn. Hij werd boos en scheurde het geld door midden en reed weg. In ieder geval iemand die op het geld blijft wachten.
Omdat de club ons beiden niet aansprak zijn we naar een bar gegaan die salsa heet. De muziek die ze draaiden was echter jazz. Maar toen we er naar vroegen, wilden ze wel salsa opzetten.
Vandaag moest ik eerst van kamer wisselen. Ik had bij het inchecken van mijn hotel aangegeven dat ik vandaag in een kamer van zes dollar zou gaan. Maar ondertussen had ik een kamer voor vijf dollar gevonden die me wel aanstond. Aangezien de vrouw van het hotel mij vorige week had afgezet, had ik er nu geen moeite mee om tegen haar te liegen. Ze had me gisteren de kamer van 15 dollar voor 13 dollar gegeven en ik was bang dat als ik zou zeggen ergens anders heen te gaan, toch 15 dollar te moeten betalen. Ze vroeg me een paar keer of ik wist hoe ik bij het andere hotel moest komen. Ik bevestigde dat en liep vervolgens de verkeerde kant op. dus toen kwam ze achter me aan. Ik vertelde haar eerst een vriendin te ontmoeten. En liep toen naar het andere hotel.
Nadat ik was ingecheckt, ben ik met de Londense naar het museum voor vrouwen gegaan. Helaas waren de meeste afdelingen dicht en was er alleen een exhibitie over vrouwen tijdens de oorlog. ‘s Middags zijn we naar een poppentheater gegaan. Halverwege keek ik de Londense aan en ik zag aan haar gezicht dat ook zij het niet denderend vond. Aardig was een betere beschrijving.