Lago Titicaca en Copacabana

De volgende ochtend zijn we met een boot naar de drijvende eilanden gegaan. De Uru's die daar wonen, wonen op rieten eilanden die elk jaar bijgewerkt moeten worden. Ook maken ze rieten boten die maar een jaar meegaan. Vanwege de gezondheidsklachten, waaronder reumatische klachten, vertrekken veel jongeren naar het vasteland. Wij kregen eerst voorlichting over hoe alles werkt op zo'n eiland en in deze gemeenschap. Ook werd er een toneelstukje opgevoerd door een paar Uru vrouwen over hoe de ruilhandel toegaat. Ze konden het erg levendig brengen, waarbij er een de dupe was en niets overhield. Daarna werden we in groepjes opgedeeld om in de locale kledij gestoken te worden. En in deze kledij mochten we gaan 'winkelen'. Overigens kregen we ook uitleg over de verschillende soorten kleding en hoofddeksels van de verschillende bevolkingsgroepen.
Nieuwsgierig als ik ben, ben ik een stukje verder gelopen, waarbij een deel van de rieten matten in het water zonk. Er lagen wel een soort balken overheen, maar het was toch oppassen gebalzen. Op het andere stuk waren een school en kerk waarin een kerkdienst bezig was. Ook was een een soort zondagsschool, hoewel het zaterdag was. De kinderen waren leidjes aan het zingen. Ook zaten er drie kinderen in een bootje en ze lieten met een vis zien die ze gevangen hadden. Deze was voor het avondeten, aldus een van hen. Ik merkte op dat de vis wel erg klein was voor een maaltijd (hij was niet groter dan tien centimeter), maar volgens het jongetje was hij wel erg voedzaam. Laten we dat dan maar aannemen.
Nadat we de kleding weer uitgetrokken hadden, zijn we met een aantal op een rieten boot naar een ander eiland gevaren, terwijl de rest op de gewone boot ging. En vandaar zijn we weer terug naar Puno gevaren, alwaar we de lunch genoten alvorens met Cindy, de naam van onze truck, de grens naar Bolivia over te steken met als einddoel van die dag Copacabana.
De volgende dag zijn we met een boot, jawel alweer, naar Isla del Sol (het eiland van de zon) gegaan, een boottocht van tweeenhalf uur, zonder toilet aan boord. En als je me een beetje kent, weet je dat ik altijd moet plassen. Dus van pure nood heb ik die ochtend maar niets gedronken, zodat ik het tweeenhalf uur kon volhouden. Op het Isla del Sol aangekomen, zijn we weer naar ruines gelopen. Daar moschen we kiezen nog een trekking van een paar uur te doen of dezelfde weg terug te lopen. Aangezien ik nog steeds last had van mijn knie, heb ik voor het laatste gekozen. Ik heb wel het gevoel veel gemist te hebben deze vakantie. In ieder geval een goede reden om terug te komen, maar dan wel zonder aan een groepsreis mee te doen. De reden dat ik voor een groepsreis gekozen heb, is dat het me wel ontspannen leek om niets zelf te moeten regelen. Maat wat ik onderschat heb is het tempo waarin alles gaat en waardoor je geen tijd hebt om de cultuur in te nemen. Natuurlijk heeft ook het niet helemaal top voelen hieraan bijgedragen, maar het is ook niet ondenkelijk dat juist door het hoge tempo ik bevattelijker ben geweest voor de ziektekiemen hier.
Anyway, nadat we met een groep teruggelopen waren naar de boot, voer deze ons naar het eindpunt van de groep die aan het trekken was. Een deel van de groep wilde op de boot blijven. Met drie anderen zijn we bij een leuk restaurantje gaan zitten, waar je uitkeek over de baai.
Herinneren jullie je de Truck Pants nog? Een van de meisjes had het woord B.U.S. gebruikt, maar wilde haar vakantie niet laten verpesten door deze te dragen. Dus ze had ze aan haar rugzak vastgemaakt. Ik kan me er niet druk over maken, maar sommige anderen wel. Toen we teruggevaren naar Copacabana zei een van de nieuwe meisjes met opzet het B-woord en maakte er een grap van door er langwerpige voorwerpen tussen te steken en hiermee op de foto te gaan.