Ratrace

Sinds de reis startte hebben we zoveel gedaan dat ik hoop niets te vergeten. Woensdagochtend zijn we naar de Ballestin eilandengroep greden, een soort mini Galapagos. Ondeweg naar de eilanden was nog een soort Nazcatekening te zien op een ander euiland, waarvan ze denken dat het een religieuze betekenis heeft. Het dierenrijk rondom de eilanden waren ongelofelijk. Er waren zeerobben, pelikanen, pinguins, rode zeesterren en andere vogels te zien. Je hoefde je camaera maar op te houden en te klikken en er stonden al dieren op, zoveel waren er. Ikkreeg er kippevel van. Na de lunch, zijn we verder gereden naar een oase. Daar reden we in een soort open jeeps de woestijn in om te gaan sandboarden. De eerste keer is doodeng, hoofd naar voren en recht naar beneden. Om het spannend te houden reden we door naar een hogere, nog een hogere met wat oneffenheden en een hele hoge. Maar het was superleuk, een aanrader voor wie de moed heeft. Na het bekijken vand e zonsondergang, waar bijna iedereen met elkaar zat te kletsen in plaats van het moment te genieten, zijn we naar een soort dal in de wosteijn gereden waar de gidsen al wat voorbereidingen hadden getroffen voor een BBQ en een wc-tent hadden opgezet. Na het eten, werd en wat salsa en bachata gedraaid en heb ik, samen met Christene )Christene is mijn kamergenoor waar ik gelukkig goed mee kan opschieten), met de gidsen gedanst. Ondertussen gingen een paar mensen sandboarden, waarbij ze begeleid werden door de lichten van de jeeps. Christene en ik besloten om ook een keer te gaan. Een van de gidsen vroeg Christene op zijn rug te gaan liggen, wat ze deed. De andere gids vroeg mij, maar ik ben te getraumatiseerd met schoderdislocaties om dit te durven, dus ik ging alleen. De volgende ochtend kon je zien dat de afstand naar beneden wel meeviel, maar in de avond leek het enorm.
Tijdens het eten had ik met Bruce zitten praten, een Canadese Indier. Hij houdt zich meestal wat afzijdig en vindt sommige dingen, net als ik, nogal kinderachtig, zoals bijvoorbeeld de onderbroek die je moet dragen als je {bus} zegt in plaats van {truck}. Hij had mij gevraagd ogf ik samen met hem boven op de berg wilde gaan slapen. Dus na het sandboarden zijn Bruce, Christene en ik boven op de berg gaan liggen in alleen een slaapzak. De volgende dag hoorden we van andere mensen dat ze dachten dat er mensen waren die ons bekeken en dat ze bang waren dat we overvallen zouden worden, omdat ze wat lichten bovenop de berg hadden gezien.

De vogende dag reden we verder naar Nazca waar we gingen kamperen. Chistene en ik deelden weer een tent. We waren beiden geinteresseerd om over de Nazcalijnen te vliegen, maar er gaan verschillende verhalen rond over de veiligheid. Een aantal jaar geleden zijn er toeristen omgekomen, omdat de vliegtuigen, kleine Cesna s niet veilig zijn. De Quechua man in Lima had me ook verteld dat het te gevaarlijk was en hij raadde het af. Ook de reisorganisatie raad het af en mag het niet organiseren. Een van onze reisleidsters, Mick, heeft het zelf gedaan en liet doorschemeren dat het de moeite waard is. Toen ik van Amsterdam naar Lima vloog, vertelde de Nederlandse vrouw die ik ontmoette dat Koning Aap het wel organiseert. En oo in Peru was ik mensen tegengekomen die zeidden dat het veilig was. Dus na al deze overwegingen, leek het me veilig genoeg. Ook Liz wilde mee. Maar toen we probeerden te boeken, bleek dat we met vier man moesten zijn. Vlak daarvoor had ik met Paul (toe ik hem zijn naam vroeg en hem vertelde hoe slecht ik ben met het onthouden van namen, vroeg hij mij of ik iets wilde horen om het te onthouden en op mijn bevestuiging zei hij: {My name is Wong, Paul Wong}) over de Nazca lijnen gesproeken en hij had gezegd weliswaar geinteresseerd te zijn, maar liever wat te relaxen. Ik heb hem toch maar gevraagd en gelukkig wilde hij ook mee, zodat we vier man hadden. Op het vliegveld was er een meisje die Engels probeerde te leren door vragen te stellen en het met haar telefoon op te nemen. Haar uitspraak was erg grappig. Ook kregen we een stempel in ons paspoort en aan het eind een certificat waarop je zelf je naam mag invullen. De Nazcalijnen zelf zijn er indrukwekkend. Het schijndat er een paar oorzaken zijn waarom ze al deze tijd goed gebleven zijn. Allereerst de droogte. Verder ligeen ze op vulkanisch gesteente en als je er overheen loopt, voel je de onderste 30 cm warmte opstijdegen. Deze 30 cm blijven gevrijwaard van de wind die normaalgesproken in de Nazcaregio waait. Dit alles hoorden we de volgende dag van onze locale gisd, een archeoloog die een mummie ontdekt heeft, waarmee hij in de Spaantalige National Geografic gestaan heeft. Hij wist veel te vertellen en was erg enthousiast. In de Nazcaregio hebben ze mummies ontdekt van voor de Incatijd. Er valt veel te leren van de mummies, maar het geld ontbreekt om dit te doen. Helaas zijn de grafrovers altijd eerder dan de archeologen en is er veel verloren gegaan.
Op de tuck heeft iedereen een taak. Mijn taak is om de tip te verzamelen voor de locale gidsen. Voordat we op de truck stapten, vroeg ik of het mogelijk was om het geld in de BUS aan de gids te geven. En aangezien iedereen dit hoorden moest ik de afschuwelijke groene grootmoeder onderbroek aan. Onderweg kwamen we lang een dorpje waar ze de beste olijven van Peru verkopen. Ik vroeg aan Christene of ik haar sjaal mocht lenen om om me heen te slaan. Toen ik weer op de truck kwam, vond men dat ik smokkelde. Gelukkig was er op dat moment iemand anders die het B-woord gebruikte en mocht ik hem uittrekken.
In plaats van olijven, ben ik op jacht gegaan naar olijfolie om mee te komen. We zitten allemaal in een kookgroep en ik wilde graag samen met Bruce in de kookgroep zodat we een keer Indiaas kunnen komen. Gelukkig is het echtpaar dat echt moeilijk is met eten na de Ballestas eilanden afgehaakt. Het was een apart stel. Zij had continu commentaar op haar echtgenoot en hij mocht niets van haar. Tijdens de nacht in de woestijn is hij s nachts stiekum gaan sandboarden. Het is interessant om te filosoferen waarom iemand in zo een relatie eindigt. Mijn theorie is dat de man iemand nodig heeft die hem sturing geeft. Van andere groepsleden heb ik begrepen dat hij ook heel snel in de problemen kwam, maar als je nooit de kans krijgt iets te proberen, dan is dat wat er gebeurd als je wel iets doet.
Eergisteren zijn we naar het strand gereden. Eindelijk bikini aan en zwemmen, want in Lima was het bwewolkt en te koud. Bovendien bestaat het strand daar uit stenen, maar dit was een zandstrand. Weer eerst tent opzetten en daarna snel het water in en eindelijk relaxen. Tegen het eind vand e middag zijn Christene, Liz en ik naar een paar ruines gelopen. Er waren gracven waar de botten nog overal verspreid liggen en andere ruines waren van het dorp wat er ooit gelegen heeft. s Avonds hadden de Aussies en Kiwis een BBQ verzorgd. Bruce en Bertie (eigenlijk heet Bertie Rob, maar om de een of andere reden noemt iedereen hem Bertie) hadden enkele voorbereidingen getroffen voor de on the road lunch de volgende dag en de koelbox van onze kookgroep stond buiten. Omdat er veel salades overwaren van onze BBQ had ik deze voor odnerweg in onze koelbox gedaan. Camilla was in onze koelbox aan het kijken en ik vroeg wat ze zocht. Ze zei dat het er niet toe deed, maar iets zocht van hun kookgroep en deed de spullen zodanig terug dat het niet emer goed pastte. Dus ik deed het weer goed terug en vervolgens ging ze weer kijken. Ik vroeg nogmaals wat ze zocht en ze vroeg wat het probleem wat waarop ik antwoordde dat ik net alles goed had terug gedaan en dat dat het probleem was. Ik wilde niet zeggen dat ik er ook moeite mee had dat ze in onze koelbox zat. In ieder geval vond ze een stuk jkaas waarvan ze zei dat het van hun groep was en ze sneed het in stukjes om s avonds rond te delen. De volgende dag hadden we 9 uur durende rit naar Arequipa. Onderweg verzorgde onze groep de lunch en Bertie vroeg waar de kaas gebleven was. Ik vertelde dat Camilla deze gepakt had, en ik me er niet van bewust was dat wij de kaas zelf gekocht hadden.

In Arequipa hebben we een prachtig drie sterren hostel, hoewel het aantal sterren in Peru niet altijd betrouwbaar is. Er zijn prachtige binnentuinen en een zwembad. Helaas was het te koud vandaag om te zwemmen.
Gisteravond was ik op en missie om te gaan salsadansen. Thuis had ik opgezocht waar dat kon en gelukkig was het in het centrum, niet te ver van het hostel. Na het eten, schoof Lucho, een Peruaanse vriend van Mick, aan. Een groep ging terug naar het hostel, en met een andere groep gingen we ergens wat drinken. Geheel op Peruaanse wijze kochten we een fles Pisco, de nationale drank, gemaakt van druiven, en een fles cola om een Peru libre te maken. Om een uur of 12 besloten Christene en ik Orisha te gaan zoeken. Lucho had ons verteld dat het in dezelfde straat was, maar wij konden niets vinden en ook om de hoek van de straat zagen we niets. Toen we het vroegen werden we teruggestuurd naar de eerste straat, maar weer konden we niets vinden. Dus wij weer vragen. Deze vrouwen vertelden ons dat het niet mee bestond en dat andere plaatsen waar salsa gedanst wordt te gebvaarlijk is voor twee vrouwen alleen. We besloten terug te gaan naar de bar waar de anderen nog zaten. Lucho geloofde niet dat het niet meer bestond, dus wij weer naar buiten. Hij zei dat alleen de naam veranderd was. Maar bij de club aangekomen, werd er geen salsa gedraaid. Wel in een andere bar, maar daar kon je niet dansen. Dus zijn we maar teruggegaan naar het hostel.

Vanochtend ging een groot deel van de groep winkelen. Ik had daar geen zin in, noch had ik even geen zin in de groep. Ik wilde even mijn eigen ding doen, dus ik ben wat gaan rondlopen in Arequipa. Ook ben ik naar het museum geweest waar Guanita is. Guanita is een Inca meisje die geschat wordt tussen de 8 en 12 jaar oud te zijn geweest toen ze aan de goden geofferd werd. Het is erg interessant om te horen hoe dat ging en te zien wat er van over is. Guanita zelf wordt bewaard in een glazen kist in een temperatuur van -20 graden Celcius. Het is het best bewaarde lichaam in de wereld.

Na het museum ben ik naar het hostel teruggelopen om met de groep te gaan lunchen in een restaurant vol met locals. Het was erg goed, zoals natuurlijk te verwachten is als de locals er ook eten.