Arequipa tot Raqchi, tevens onwelbevinden

Allereerste een gelukkig, gezond en voorspoedig nieuwjaar voor iedereen.
Het is alweer lang geleden dat ik heb kunnen schrijven. Er is niet overal internet beschikbaar geweest en toen we in Cusco waren heb ik in het ziekenhuis gelegen, maar daarover later meer. ik zal proberen om zo goed mogelijk in chronologische volgorde verslag te doen.
De volgende ochtend in Arequipa, zijn we met een groep naar het Santa Catalina convent geweest, een nonnenklooster. Het is als een dorp binnenin de stad, waar je niets van de stad merkt. Er is een tijd geweest dat de nonnen van gegoede afkomst zelfs hun bedienden meenamen naar het klooster en een eigen huis hadden. Anderen deelden hun huis met vriendinnen. In latere tijden is dit alles weer teruggedraaid en werd alles spartaanser.
In de middag zijn we naar Chivay gereden, een klein stadje die erg authentiek aandoet. Omdat ik weinig energie had en het ook erg koud had, ben ik direct na aankomst naar bed gegaan. Achteraf gezien was ik toen al ziek. Hierdoor heb ik ook de hot springs moeten missen die middag.
de volgende ochtend zijn we naar de Colca Canyon gereden om Condors te spotten. helaas was het erg mistig die ochtend an hebben we weinig condors mogen zien, alleen een paar op afstand. Op de terugweg reden we over oververharde wegen en hebben we in de zittingen gezeten die in het dak verwerkt zijn. Het zijn dus echte zittingen met veiligheidsriemen, maar je kijkt boven het dak uit. Deze zitten aan de voor- en achterkant en ik heb voorin gezeten, ondanks dat ik me toen ook niet erg fit voelde. Ik wilde dit niet missen en achteraf maar goed ook, want we hebben geen nieuwe gelegenheid gehad hiertoe.
Vervolgens zijn we naar Raqchi gereden om daar bij de locals thuis te logeren. De weg was verschrikkelijk met veel kuilen erin. En dat op een dag dat ik me helemaal niet goed voelde. Ik probeerde achterin te gaan liggen rusten, maar dat viel niet mee. En het duurde en duurde maar. Elke keer als we stopten, vroeg ik of we er al waren, maar helaas. De reis duurde in totaal wel zo een acht of negen uur. En eindelijk waren we er dan. De geselecteerde vrouwen stonden al op ons te wachten. Dragoman was de eerste die de homestays aanbood en ondertussen komen er steeds meer andere toeristen. De families van de homestay wisselen elkaar af, zodat de verdiensten eerlijk verdeeld worden. Onze mami (of moet ik mamita zeggen, want ze is zo klein?) had twee tweepersoonskamer en een eenpersoonskamer. Omdat ik me niet lekker voelde kreeg ik de eenpersoonskamer. Het niet lekker voelen kan ik het beste beschrijven als lusteloosheid, het koud hebben en mijn voorhoofd was gloeiend heet, dus ik moet wel koorts hebben gehad, wat gelijk het koud hebben verklaard. Ook hier ben ik weer gelijk naar bed gegaan. Onze mami bracht me soep in bed en thee gemaakt van munja, een muntsoort uit de Andes, goed voor de maag en hoogteziekte, aldus mami. Ondertussen begonnen ik ook steeds vaker naar het toilet te moeten met een ontlasting die steeds dunner werd.
De volgende ocntend was ik al vroeg wakker en ben naar de keuken gegaan om te zien hoer onze mami's ons ontbijt klaarmaakten, quinoa pannekoeken en verder weet ik het niet meer. Het was in elk geval veel. ik vroeg nog of ik kon helpen, maar dat was niet toegestaan. Het is boeiend om te zien hoe de Quechua vrouwen de tijd hebben om rustig te koken en niet zoals bij ons dat alles gehaast moet gaan.
Omdat het de avond ervoor regende was de pachamama ceremonie niet doorgegaan. Gelukkig voor mij, want nu kon ik er ook bij aanwezig zijn. Pachamama betekent moeder aarde in het Quechua. Apu's zijn de berggoden. Na het ontbijt zijn we eerst met een locale gids nog wat ruines gaan bekijken. Een groot deel van de groep heeft ook een een korte hike de berg op gedaan, maar dat was mij wat te veel. Daarna zijn we met onze mami's naar een 'tuin' gegaan, waar we een demonstratie pottenmaken gekregen hebben. Raqchi is namelijk het centrum van pottebakken in Peru en het meeste aardewerk komt hier vandaan. Nadat een groepslid een zeer geslaagde poging gedaan had, werden we allemaal in de locale kledij gestoken om vervolgens de Pachamama ceremonie te gaan doen. We kregen cocablaadjes uitgedeeld in beide handen. Daarna moesten we een voor een, inclusief alle mami's, over de cocablaadjes naar de Apu's en Pachamama blazen en tegelijkertijd een wens doen. De blaadjes werden daarna in een soort vaas gestopt die later begraven werden. Na deze ceremonie gingen we dansen. Dit duurde niet erg lang en tenslotte was het tijd voor afscheid. Omdat het bijna 21 december was en het einde van de Maya kalender, wensten de 'priester' die de ceremonie begeleid had en een aantal van de mami's ons behalve gezondheid ook een goed einde van de wereld toe. Hoezo geen gevoel voor humor?