In het ziekenhuis, niet lezen onder het eten
Door: Bernadette
Blijf op de hoogte en volg Bernadette
01 Januari 2013 | Peru, Cusco
Vanaf Raqchqi zijn we naar Cusco gereden. Weer voelde ik me niet goed en koortsig. Weer ging ik direct naar bed, omdat ik het zo koud had. 's Nachts moest ik meermalen naar het toilet met waterdunne ontlasting, waarbij ik ook wat bloed zag. Het leek me verstandig om toch maar een dokter te gaan zien. Mijn kamergenote, Christene, kwam een van onze leidsters tegen toen ze ging ontbijten en Katie kwam naar mijn kamer om te zeggen dat ze bij de hotelreceptie om een dokter gevraagd had. De dokter was een erg vriendelijke vrouw die de anamnese afname en me onderzocht. voor de geintereseerden, ik vertelde haar dat ik circa zeven keer in de afgelopen nacht de hierboven beschreven ontlasting gehad had. ze mat mijn O2 gehalte, bloeddruk en luisterde naar mijn buik die volgens haar nogal tekeer ging. Dit verbaasde me overigens niets. Mijn tong was wit uigeslagen en dat kwam door uitdroning en een tekort aan electrolyten. Nadat ze me onderzocht had, vertelde ze me dat ze aan een amoeben dysenterie dacht, maar om dat te bevestigen wilde ze eerst mijn ontlasting onderzoeken en ik moest mee naar het ziekenhuis. Ik pakte een paar dingen in, zoals mij tandenborstel en iets om te lezen en kleedde me aan over mijn nachthemd heen. Ik was te lui om deze uit te trekken, wetende dat ik toch weer in een ziekenhuisbed zou belanden. De dokter zat al op me te wachten en reed me naar het ziekenhuis. Zij zette me daar af, omdat ze zelf eerst de auto moest parkeren. In het ziekenhuis werd ik door de verpleging opgevangen en naar een eenpersoonskamer gebracht met een breedbeeldtelevisie en er was een toiletruimte aanwezig. Er werd gelijk een infuus aangebracht met een infuuszak met fysiologisch zout. Gedurende de dag en nacht hieropvolgend kreeg ik ongeveer vijf doses antibiotica toegediend via het infuus. Twee keer heb ik gebeld. De eerste keer kwam er een verpleegkundige aan het infuus rommelen en vervolgens zag ik dat er luchtbellen in zaten. Ik heb het infuus stilgezet en gebeld. De tweede keer zag ik bloed terugloopen in de infuuslijn. Ik moest drie keer bellen voordat ze kwamern, waar ik niet blij mee was. Ik was bang dat het bloed zou gaan stollen en er een nieuw infuus aangebracht moest worden. En ik dacht bij mezelf: ,,Ik bel niet vaak, maar als ik bel wil ik snel geholpen worden". Gelukkig was het niet nodig een nieuw infuus in te brengen. In de vroege avond kwam de arts langs om te vertellen dat ik inderdaad een amoeben dysenterie had, en wel in een ernstige vorm. Om 5 uur in de ochtend zou ik mijn laatste dosis antibiotica krijgen en daarna zou ik ontslagen worden (de community trek naar Machu Picchu zou om 7 uur vertrekken). In de ochtend kwam een verpleegkundige zeggen dat ik me moest aankleden om naar het hotel gebracht te worden. Maar ik had de laatste dosis antibiotica nog niet gehad en zei er dus iets van. Vervolgens kreeg ik de antibiotica. Het is mij niet duidelijk geworden of ze de antibiotica te vroeg gegeven hadden, het vergeten waren, niet goed op de hoogte waren of wat al niet meer. De verpleging sprak nauwelijks Engels en voor mijn gevoel moest ik alles zelf in de gaten houden. Maar iedereen was wel vriendelijk.
De vijf dagen daarna moest ik ook nog antibiotica innenen, te weten Flagyl 500 mg (metronidazol) en ciprofoxazine 500 mg. En het ergste daarvan was dat ik niet alleen gedurende deze vijf dagen, maar ook nog een heleboel dagen daarna een metaalachtige smaak in mijn mond had. Yuk!
Ik ga het hier nu bij laten en zal proberen de komende dagen de rest van de reis te beschrijven.
De vijf dagen daarna moest ik ook nog antibiotica innenen, te weten Flagyl 500 mg (metronidazol) en ciprofoxazine 500 mg. En het ergste daarvan was dat ik niet alleen gedurende deze vijf dagen, maar ook nog een heleboel dagen daarna een metaalachtige smaak in mijn mond had. Yuk!
Ik ga het hier nu bij laten en zal proberen de komende dagen de rest van de reis te beschrijven.
-
02 Januari 2013 - 06:51
Natasja:
Hé, wat vervelend, meid. Ik hoop dat je je weer wat beter voelt.
(Alhoewel het natuurlijk wel interessant is om eens eventjes te kijken hoe het lokale ziekenhuis fungeert, je kunt wel een internationaal onderzoek aan het doen zijn ;-) )
Dikke kus en knuffel <3 -
02 Januari 2013 - 07:01
Natasja:
P.S. Ik heb het toch onder het eten gelezen. Maar je weet wel dat dat hier geen probleem is ;-) -
02 Januari 2013 - 22:27
Christien:
jeetje, Bernadette wat maak jij veel mee!
Je vertelt het ook allemaal zo clean..., kan ik wat van leren met mijn drama achtergrond, haha.
Ik hoop dat je snel weer opknapt en weer volop van je reis kan genieten.
Lieve groet, Christien. -
02 Januari 2013 - 22:57
Bernadette :
Lieve zus,
Natuurlijk mag je het wel onder het eten lezen, maar ik wilde degenen die daar niet tegen kunnen waarschuwen en de ruimte voor de tekst was niet lang genoeg om het te nuanceren. Helaas voel ik me, nadat ik me gedurende een tijdje beter voelde, nu weer wat zwak :-(
Christien, mag ik wat van je drama leren? Lijkt me een wat smeuiger verhaal op te leveren.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
