Quechua community trek en verjaardag

Na mijn ontslag uit het ziekenhuis voelde ik me nog niet top, maar toch besloot ik voorbereidingen te treffen voor de vierdaagse trekking die op het programma stond. Dat hield met name in dat ik nog wat dingen wilde kopen, zoals thermisch ondergoed, een muts, handschoenen en sjaal. Ook moest mijn vuile wasgoed nog gewassen worden, wat gelukkig in 2 uur tijd mogelijk was (achteraf zelfs in anderhalf uur) en moest ik batterijen kopen voor mijn fototoestel, omdat ik de oplaadbare wegens duidelijke redenen niet opgeladen had. En om half 11 zou er een taxi klaarstaan om me naar Pisac te brengen, waar ik de rest van de groep in een restaurant zou ontmoeten. De rest van de groep had onderweg nog wat ruines bekeken.
Vanaf Pisac reden we met een bus naar het hoogland van Cordillera Urubamba, waar onze trekking begon. s Avonds overnachtten we in tenten die al voor ons klaarstonden. Ook hadden we koks bij ons die heerlijke maaltijden bereidden met simpel materiaal, porters, lamas en muilezels cq -dieren (wie kent het verschil nog?). We hadden ook een eettent, wat erg prettig was, aangezien we in het regenseizoen zitten en het veel heeft geregend.
De volgende dag gingen we al vroeg op weg. We hadden weer veel regen onderweg en we passeerden de pas op ao een 4700 meter. Paul, onzxe gids, liet me de hoogte zien en zei dat er maar weinig zijn die kunnen zeggen dat ze hun verjardag op die hoogte vieren, want het was inderdaad 23 december en mij vierenveertigste verjaardag. Omdat Paul Quechua is, moesten we uiteraard ook een ode brengen aan Pachamama door een klein beetje alcohol aan heer te schenken en dan zelf te drinken. Omdat ik nog aan de antibiotica zat, hoefde ik niet te drinken. Het was een zware dag en ik was blij toen die erop zat. Na het eten s avonds werden we niet alleeen verrast met een verjaardagstaart, maar er werd ook voor me gezongen in het Quechua. Een herinnering die me altijd bij zal blijven!
Er waren nog twee dagen om te trekken, iets minder lang dan de tweede dag. Ondertussen was mijn rechterknie gaan opspelen, waardoor ik met name bij de stukken naar beneden veel pijn had en pijnstillers dit niet helemaal konden wegnemen. Gelukkig hadden de porters Ruben bij zich (een van de twee zoons die mee waren van de hoofdporter, waar ik overigens pas achteraf achter kwam) met twee ambulance muildieren (voor degenen die het niet meer weten en niet opgezocht hebben , heb ik nog even gegoogeld; een muildier heeft een paard als moeder en een ezel als vader, bij een muilezel is het precies omgekeerd). Ik heb een paar keer gerbuik mogen maken van het muildier. Alleen op de moeilijkste stukken omlaag, waar ik het het hardst nof}dig had, was het te gevaarlijk en die moest ik dus toch zelf lopen. Ik was ook steeds als laatste binnen, wat als voordeel gaf dat eem van de twee gidsen, Paul of Pierrot, altijd bij mij was. Overigens lag ik wel op schema, want toen Paul en ik een keer bijna bij de lunchtent arriveerden, liet Paul met op zijn horloge zien dat het twee uur was, de geplande lunchtijd. Oftewel. ik was niet langzaam, maar de rest was snel ;-)
De ochtend van de derde dag, nadat we overnacht hadden in een klein Quechua dorpje, hebben we de locale school geholpen met de kerstviering. Overigens hadden we de avond ervoor een video gezien waarop de kinderen met veel handgebaren de originele Quechua verhalen vertelden, allen zonder echte afloop. Die mag je zelf invullen.
De kerstviering hield in dat er een groep was die chocolademelk maakt, een andere groep, deelde broodjes uit en onze groep deelde T-shirts uit. Het was prachtig om te zien hoe bescheiden de kinderen zijn en hoe blij met zo iets kleins. Daar kunnen we in het Westen nog veel van leren.
Dragoman, de reisorgasatie waar ik mee reiste, doet overigens veel voor deze gemeenschappen. Ze hebben er onder andere voor gezorgd dat er een school kwam, sanitaire voorzieningen en zij hebben er ook voor gezorgd dat deze kerstviering plaatsvond. Later op de dag werden we in een ander dorp door een andere meester bedankt voot fr kerstviering die daar had plaatsgevonden, ook op kosten van Dragoman.
Zowel op de tweede dag als de derde kregen we popcorn voor het eten. Wat een tractatie was dat. Toen ik gisteravond in La Paz, Bolivia, op straat popcorn zag, moest ik direct aan de trekking en de popcorn daar denken en dat gaf me een goed gevoel.
Aan het eind van de derde dag kwamen we aan bij heetwaterbronnen. Omdat ik de laatste was, had Pierrot een kortere, maar ook lastiger (lees steilere) route gekozen en kwamen we vanaf een ander punt binnen. Daar kwam ik natuurlijk pas achter toen ik in het heerlijke water lag. Wat een genot om na drie dagen het gevoel te hebben weet een beetje schoon te worden. In het water voelde ik ook dat mijn grote tenen wat vreemd aanvoelden. Toen ik keek, bleken er op beide tenen een gigablaar te zitten, waar ik niets van gemerkt had. Waarschijnlijk ontstaan door dat de schoenen steeds nat waren, want normaliter heb ik nooit blaren in mijn wanderschoenen.
De vierde en laatste dag kwamen we aan in Ollantaytambo en mochten we weer in een hotel slapen. Vanwege de pijn in mijn knie heb ik de ruines maar weer eens aan mij voorbij laten gaan.